จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 940

เงาร่างของหลินหยุนตกลงมาจากฟากฟ้า ขาข้างหนึ่งเหยียบลงไปบนยอดสูงสุดของชี่แท้คุ้มกายที่ทุกคนร่วมกันผนึกออกมาจากค่ายกลมหาปัทมานั้น

เมื่อมองมาจากทางไกลแล้ว ก็จะเห็นภาพที่หลินหยุนมือทั้งสองไขว้หลังไว้ แล้วยืนอยู่กลางอากาศด้วยขาเพียงข้างเดียว

โป๊ง!

ชี่แท้คุ้มกายที่ทุกคนร่วมกันผนึกขึ้นมานั้น ในที่สุดก็ไม่สามารถยืนหยัดต่อไปได้อีกแล้ว จนเกิดระเบิดพังทลายลง

เงาร่างของหลินหยุนก็ค่อยๆตกลงมายังพื้นดิน ทำให้แผ่นหินที่แข็งแกร่งนั้นถูกเหยียบจนแตกละเอียดเป็นผุยผง

ส่วนผู้อาวุโสทั้งเก้าและลูกศิษย์ทั้งหลายของตระกูลเซินที่ล้อมรอบเขาอยู่นั้น ต่างก็ล้มลงระเนระนาดแล้วนั่งอยู่กับพื้น มุมปากก็ยังมีเลือดซึมออกมาอีกด้วย

หลังจากที่ถูกโจมตีถึงสี่ครั้งจากหลินหยุนแล้ว ค่ายกลมหาปัทมาที่ได้ชื่อว่าสามารถสังหารเทพปราบเซียนได้นั้น ก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง!

เซินถูสีหน้าขาวซีดไม่มีสีเลือด ในปากก็บ่นพึมพำไม่หยุดว่า “ไม่ เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นไปได้ยังไง!”

“นี่เป็นถึงค่ายกลที่ตระกูลเซินเราสืบทอดกันมาหลายสิบปีเลยทีเดียว เป็นไปได้ยังไงที่ถูกพลังรุนแรงเช่นนี้พังทลายไปได้!”

เซินถูไม่มีทางที่จะยอมรับผลที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้เลย

เจียงย่านหรงเกิดอาการช็อกจนใช้มือปิดปากไว้ “เขา ถึงกับสามารถทำลายค่ายกลมหาปัทมาของตระกูลเซินไปได้!”

“โอ้สวรรค์! พละกำลังของเขาเป็นยังไงกันแน่!”

หลินหยุนหันหน้ามามองเซินถู แล้วก้าวเดินเข้าไปหาทีละก้าวๆ

เซินถูรับรู้ได้ถึงจิตสังหารที่เยือกเย็น ในใจก็รู้สึกสะดุ้งทันที มองไปยังหลินหยุนอย่างหวาดกลัว แล้วค่อยๆเดินถอยหลังไป

ตอนนี้ ค่ายกลมหาปัทมาที่เขาหวังจะพึ่งพิงมากที่สุดนั้น ก็ได้ถูกทำลายไปแล้ว

ตอนนี้เขาก็เหมือนลูกแกะที่กำลังรอเชือดตัวหนึ่ง

เจียงย่านหรงจู่ๆก็ไปยืนขวางตรงหน้าหลินหยุนทันที พูดขอร้องว่า “อย่าฆ่าเขาเลยนะ!”

หลินหยุนหยุดก้าวเดิน แล้วมองไปยังเจียงย่านหรงอย่างเรียบเฉย “ทำไมเหรอ?”

“ตระกูลเจียงฉันกับตระกูลเซินมีความสัมพันธ์ฉันพี่น้องมานาน ฉันไม่อาจจะทนดูเขาต้องตายต่อหน้าโดยไม่ช่วยอะไรเลย” เจียงย่านหรงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “แล้วคุณช่วยเขาได้ไหมล่ะ?”

เจียงย่านหรงพูดอย่างยืนหยัดว่า “ต่อให้ช่วยไม่ได้ ฉันก็ยอมสู้ตาย”

หลินหยุนไม่พูดอะไรอีก มองดูเจียงย่านหรงอย่างเงียบๆ

เจียงย่านหรงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกสัตว์ประหลาดกินคนตัวหนึ่งกำลังจ้องมองอยู่ ราวกับว่า พร้อมที่จะมีอันตรายถึงชีวิตได้ตลอดเวลา

ในไม่ช้า หน้าผากที่มันเงาใสสะอาดของเจียงย่านหรง ก็มีเหงื่อไหลซึมออกมา

ในที่สุดหลินหยุนก็ไม่ได้ลงมือ

ไม่ว่าจะเป็นเพราะก่อนหน้านั้นเจียงย่านหรงเคยช่วยขอชีวิตตัวเองก็ดี หรือเป็นเพราะว่าได้รับความช่วยเหลือในงานประลองสัญญาตอนนั้นก็ตาม หลินหยุนก็ต้องเห็นแก่หน้าเธอบ้าง

สายตาของหลินหยุน ค่อยๆเคลื่อนจากร่างของเจียงย่านหรง แล้วมองไปยังเซินถูที่สีหน้าหวาดกลัว

“ปล่อยคนออกมา แล้วจะไว้ชีวิตแก”

เซินถูแอบถอนหายใจ แล้วตอบตกลงว่า “ได้!”

เซินถูก็เดินไปด้านหลังของคฤหาสน์นั้นด้วยตัวเอง

เจียงย่านหรงก็ถอนหายใจเฮือก รู้สึกเหมือนว่าเรี่ยวแรงในตัวเองถูกดูดออกไปจนหมดแล้ว มองดูหลินหยุนแล้วพูดอย่างหมดแรงว่า “ขอบคุณค่ะ!”

“ไม่ต้องเกรงใจ” หลินหยุนมองเธอแวบเดียว “ฉันไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณคุณอีกแล้วนะ”

เจียงย่านหรงรู้สึกอึ้งเล็กน้อย ที่แท้เขาก็ยังจำได้มาโดยตลอด

แต่ว่าในใจของเจียงย่านหรง จู่ๆก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

ในที่สุด เซินถูก็พาหลินโร่หลันออกมา

หลินโร่หลันนอกจากสีหน้าที่ซีดเสียวแล้ว ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ดูเหมือนว่าตระกูลเซินไม่ได้ทำร้ายเธอ

ตอนที่เห็นหลินหยุนนั้น สายตาของหลินโร่หลันก็แสดงความรู้สึกที่เหนือความคาดหมายออกมา

“ฉันคิดไม่ถึงว่า คุณจะมาช่วยฉัน” หลินโร่หลันมองดูหลินหยุนด้วยสายตาเศร้าหมอง พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า

หลินหยุนมองเธอแวบเดียว แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “เพราะว่าคุณแซ่หลิน”

“ไปกันเถอะ!”

พอพูดจบ หลินหยุนก็เดินไปข้างนอก

หลินซื่อเฉิงก็เดินเข้าไป มองดูหลินโร่หลันด้วยสีหน้าเอ็นดู พูดด้วยเสียงอบอุ่นว่า “พวกเขารังแกหลานหรือเปล่า?”

“คุณปู่วางใจเถอะ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรหลานเลยค่ะ” หลินโร่หลันพูดแล้วโค้งคำนับ

“ขอบคุณคุณปู่ที่มาช่วยหลานด้วยตัวเองค่ะ”