จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 462

หม่ายู่หวายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “พวกนายทำไมถึงต้องนำตัวธิดาศักดิ์สิทธิ์กลับไปด้วย?พวกนายทราบดีว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์เป็นคนที่สำคัญของพระบุตรศักดิ์สิทธิ์ในการรับสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนัก พวกนายนำตัวธิดาศักดิ์สิทธิ์ไป คิดต้องการจะทำอะไรกันแน่? ”

“ข้ากลับมองว่าพวกนายต่างหากที่คิดจะเป็นกบฏ มีเจตนาเป็นอื่นซึ่งก็สมควรตาย! ”

ภายในห้องโถงหลักของคฤหาสน์ โม่หยู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ด้านข้างมีหญิงชราผมขาวคนหนึ่งยืนอยู่

“คุณยาย หม่ายู่หวาคงจะไม่เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม? โม่หยู่ถามขึ้น แต่ในคำพูดนั้นกลับไม่ได้มีความกังวลอะไร เหมือนกับแค่ถามทั่วไปอย่างนั้นเฉย ๆ”

คุณยายผมขาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบว่า: “ธิดาศักดิ์สิทธิ์วางใจเถอะ สี่ตระกูลใหญ่แม้ว่าจะมีความภักดีต่อบุคคลที่แตกต่างกัน แต่ว่าในช่วงหลายปีมานี้ต่างก็ยังคงเชื่อมต่อความสัมพันธ์อันดีต่อกัน คงน่าจะไม่ต่อสู้กันจนถึงขั้นที่ไม่ตายกันไปข้างหนึ่งก็ไม่ยอมหยุดหรอก”

“ตระกูลหม่าจงรักภักดีต่อพระบุตรศักดิ์สิทธิ์ โดยพระบุตรศักดิ์สิทธิ์จะต้องแต่งงานกับธิดาศักดิ์สิทธิ์จึงจะสามารถสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักมนตร์ดำได้ ดังนั้น เพียงแค่หม่ายู่หวายังมีชีวิตอยู่ เขาก็คงไม่มีทางที่จะให้คนของอีกสามตระกูลนั้นเข้ามานำตัวคุณไปได้อย่างแน่นอน”

“ถ้าหากหม่ายู่หวาขัดขวางเอาไว้ไม่ได้จริง ๆ ก็ยังมีคนรับใช้ที่ชราภาพอย่างฉันอยู่? ฉันจะเป็นคนปกป้องธิดาศักดิ์สิทธิ์เอง”

โม่หยู่ซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก: “ขอบคุณคุณยายที่ต้องลำบากแล้ว! ”

ด้านนอก การทะเลาะกันของทั้งสองฝ่ายยังคงดำเนินไปต่อเนื่อง แต่ว่า ทั้งสองฝ่ายต่างก็แสดงท่าทีที่ร้อนรนทนไม่ไหวกันแล้ว

หญิงชราที่มีริ้วรอยดั่งหนังงูมีสีหน้าหม่นหมองและตะโกนขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “หม่ายู่หวา ทั้งสี่ตระกูลมีสัมพันธ์ไมตรีที่ดีต่อกัน แต่นายกลับมาทำตัวเป็นศัตรูกับพวกข้าก็เพราะธิดาศักดิ์สิทธิ์ มันคุ้มค่าแล้วเหรอ? ”

หม่ายู่หวายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “คุ้มค่าแน่นอน พระบุตรศักดิ์สิทธิ์มีบุญคุณที่ได้ช่วยชีวิตตระกูลหม่าของพวกข้า! และอีกอย่าง เวลานี้คุณเพิ่งคิดได้ถึงความสัมพันธ์มิตรไมตรีของตระกูลใหญ่ทั้งสี่ โดยในตอนนั้นที่เจ้าสำนักกำลังทำลายกวาดล้างตระกูลหม่าของพวกข้า พวกคุณไปอยู่ที่ไหนกัน? ”

“หากไม่ใช่พระบุตรศักดิ์สิทธิ์ช่วยชีวิตพวกข้าเอาไว้ ตอนนี้ตระกูลหม่าก็คงจะไม่เหลือผู้สืบสกุลแล้ว”

เหอเหลียนเฉิง ยายงูและฉีต้าถง ทั้งสามคนมีสีหน้าท่าทางที่แสดงให้เห็นถึงความละอายขึ้นแวบหนึ่ง ซึ่งเหตุการณ์ในตอนนั้น พวกเขาละอายใจต่อตระกูลหม่าจริง ๆ

ดังนั้น พวกเขาจึงมีความละอายใจต่อตระกูลหม่ามาโดยตลอด ไม่อย่างนั้นก็คงไม่เสียเวลาพูดไร้สาระกับหม่ายู่หวาอยู่อย่างนี้ ซึ่งคงจะจัดการบุกเข้าไปสังหารไปตั้งแต่แรกแล้ว

เหอเหลียนเฉิงถอนหายใจ: “หม่ายู่หวา เหตุการณ์ในปีนั้นได้ผ่านพ้นไปเป็นเวลานานแล้ว ทำไมนายถึงยังพะว้าพะวงอยู่ในใจอีกล่ะ? อีกทั้ง ในปีนั้นพวกเราทั้งสามตระกูลต่างก็มีอันตรายกันทุกคนไม่ใช่เหรอ? แล้วจะมีเวลามาใส่ใจตระกูลหม่าของนายได้อย่างไรกัน! ”

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ไม่สามารถที่จะมากล่าวโทษพวกข้าทั้งหมดเพียงอย่างเดียวได้! ”

หม่ายู่หวายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “ข้าไม่ได้กล่าวโทษพวกนาย เพียงแค่กล่าวโทษตระกูลหม่าของข้าว่าตาบอดไปเสียจริง แต่ก็นับว่าดีแล้ว ผิดพลาดไปครั้งหนึ่ง ก็ฉลาดขึ้นมาครั้งหนึ่ง ต่อไปตระกูลหม่าของข้าก็คงจะไม่มีทางติดกับโดนหลอกอีกแล้ว! ”

“นาย......โธ่! ” เหอเหลียนเฉิงมีสีหน้าท่าทางที่จำใจ

ยายงูมีสีหน้าหม่นหมอง และพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า: “ในเมื่อเขาไม่ยอมรับพวกเราทั้งสามตระกูล แล้วพวกเราจะไปเกรงใจอะไรกับเขาอีกล่ะ บุกสังหารเข้าไปเลย แล้วก็นำตัวธิดาศักดิ์สิทธิ์ออกมา! ”

“ก็คงต้องเป็นเช่นนี้แล้วล่ะ! ” เหอเหลียนเฉิงพูดขึ้นอย่างจำใจ

หม่ายู่หวายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “ในเมื่อคิดตั้งแต่แรกแล้วว่าจะลงมือ แล้วเมื่อสักครู่ทำไมจะต้องมาแกล้งทำว่ามีเมตตามีสัจธรรมที่จอมปลอมด้วยล่ะ? ”

“เข้ามาเลย พวกเราลมฟ้าผ่าน้ำและไฟตระกูลใหญ่ทั้งสี่ นานแล้วที่ไม่ได้ประลองฝีมือกันอย่างจริงจัง ครั้งนี้พวกเรามาซ้อมประลองกันให้เต็มที่เลย! ”

เหอเหลียนเฉิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาว่า: “หม่ายู่หวา นี่นายเป็นผู้บีบบังคับพวกข้าเองนะ! ”

“อย่างนั้นข้าขอรับมือก่อนแล้วกัน หลายปีมานี้ วิชาควบคุมพายุของพวกนายตระกูลหม่าได้พัฒนาฝีมือไปถึงขั้นไหนแล้ว! ”

หม่ายู่หวายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “ดีเลยข้าเองก็อยากที่จะเห็นวิชาอัสนีของพวกนายตระกูล เหอบ้างแล้วเช่นกัน”

เหอเหลียนเฉิงตะโกนเสียงดัง มือทั้งสองข้างทำท่าทางจับข้อนิ้วที่ซับซ้อน ทันใดนั้นก็มีสายฟ้าแลบพวยพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา

หม่ายู่หวาเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ เหยียดราบมือทั้งสองข้างออกไป ชุดคลุมเคลื่อนไหวเองโดยที่ไม่มีลมพัด และมีพายุทอร์นาโดขนาดเล็กได้พัดวนหมุนล้อมรอบกายของเขา

“อัสนีจู่โจม! ” เหอหลียนเฉิงตะโกนเสียงดัง นิ้วสายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าจู่โจมไปยังหม่ายู่หวา

หม่ายู่หวาตะโกนเสียงดัง: “พายุไซโคลนสังหาร! ”

พายุทอร์นาโดขนาดเล็กทั้งห้าได้พัดวนหมุนล้อมรอบกายเพื่อปกป้องหม่ายู่หวา พลังฟ้าผ่าที่จู่โจมเข้ามาทั้งหมดนั้น ได้ถูกมังกรพายุสังหารพัดจนกระจายไปหมด

“แม้แต่ฟ้าผ่าก็ยังสามารถป้องกันได้ วิชาควบคุมพายุของตระกูลหม่าช่างเก่งกาจเสียจริง! ” เหอเหลียนเฉิงอุทานออกมาเล็กน้อย

แต่ว่า นี่ยังไม่ใช่ท่าไม้ตายของเหอเหลียนเฉิง กระบวนท่าวิชาเมื่อครู่นี้เป็นเพียงแค่การหยั่งเชิง โดยดูว่าหลายปีที่ผ่านมา วิชาควบคุมพายุของตระกูลหม่ายังคงหลงเหลือลวดลายความสามารถอีกเท่าไหร่

“ตราห้าฟ้าผ่า! ”

เหอเหลียนเฉิงตะโกนเสียงดัง มือจับข้อนิ้ว ฟ้าร้องสนั่นไปทั้งชั้นฟ้าและชั้นดิน ฟ้าผ่าทั้งห้าลำแสงที่หนาราวกับท่อนแขน พุ่งไปยังที่หม่ายู่หวาแล้วก็ฟาดผ่าลงไป

หม่ายู่หวาเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ ตะโกนเสียงดัง: “มังกรพายุสังหาร! ”

พายุทอร์นาโดขนาดใหญ่ห้าลูกปรากฏขึ้นกลางอากาศ แล้วพุ่งตกลงมาจากอากาศไปยังสายฟ้าผ่า

โครม!

ฟ้าผ่าถูกพายุทอร์นาโดพัดขัดขวาง พลังอานุภาพลดลงอย่างมาก แต่ว่าในที่สุดก็จู่โจมทะลุผ่านพายุทอร์นาโด มุ่งหน้าไปยังหม่ายู่หวา