เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 858

เมื่อมีความคิดนี้เกิดขึ้นมา สันหลังของเว่ยหมิงจวินก็หนาวยะเยือกขึ้นมาทันที มีแสงเย็นเยียบลำหนึ่งมองมายังเธอราวกับมองทะลุความคิดของเธอได้อย่างไรอย่างนั้น

“...”

ทันใดนั้นเว่ยหมิงจวินก็ราวกับเผชิญกับศึกใหญ่ ถึงขั้นที่ด้านหลังถูกเหงื่อเย็น ๆ หลั่งจนเปียกชื้น ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

เธอรู้ว่านี่ก็คือสายตาของหลินรั่วหวี

ดวงตายังคงสงบนิ่ง แต่ในความสงบนิ่งนั้น กลับมีกลับมีลมพายุที่ไม่มีอะไรเทียบได้ ราวกับจะฟันเธอเป็นเศษเล็กเศษน้อย!

เธอเป็นภรรยาที่มาทีหลังของหลินรั่วหวี!

ทั้งสองคนติดต่อกันมาใกล้จะสามสิบปีแล้ว!

ผู้หญิงคนแรกของหลินรั่วหวีก็คือลั่วเย่นหัว หญิงงามอันดับหนึ่ง แต่คนที่อยู่เป็นเพื่อนเขาในบั้นปลายของชีวิตต่อไปกลับเป็นเว่ยหมิงจวิน!

ใกล้จะเป็นเวลาสามสิบปีแล้ว เพียงพอที่จะมองคนคนหนึ่งจนคุ้นเคย จนทะลุปรุโปร่ง!

สายตาเดียว การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างหนึ่งก็เพียงพอที่จะคิดออกได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ดังนั้นหลินรั่วหวีก็รู้ได้จากสัมผัสตั้งแต่ตอนก่อนที่เว่ยหมิงจวินตัดสินใจที่จะทำลายลูกในท้องของหลินชิงเสว่

ทันใดนั้น เว่ยหมิงจวินก็ปัดความคิดนั้นทิ้ง

สายตาที่สงบนิ่งนั่นของหลินรั่วหวีจึงจางหายไปอย่างช้า ๆ สะกดอยู่ที่แรงกดดันในใจของเว่ยหมิงจวินที่เข้มข้น ตอนนี้ถึงจะได้สลายไป!

รอจนตั้งสติขึ้นมาได้ เว่ยหมิงจวินจึงได้ค้นพบว่าสันหลังของตนเองถูกเหงื่อเย็นหลั่งจนเปียกชุ่ม

ภายใต้สายตาจับจ้องของเธอ ในที่สุดใบหน้าไร้ระลอกคลื่นของหลินรั่วหวีก็ยกรอยยิ้มขึ้นมา พยักหน้าให้กับหลินชิงเสว่น้อย ๆ “ลูกชายก็ดี ลูกชายก็ดี...”

นิ่งไปพักหนึ่งสีหน้าท่าทางของหลินรั่วหวีก็เปลี่ยนเป็นตึงเครียดขึ้นมาอย่างกะทันหัน หยั่งเชิงถามอย่างระมัดระวัง “ฉันขอ... ฟังหน่อยได้ไหม?”

“...”

สีหน้าของหลินชิงเสว่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมากในทันที กำลังจะเอ่ยปฏิเสธ

“อะแฮ่ม ๆ!”

ถังเฉาไอแห้ง ๆ ออกมาสองที หลินชิงเสว่เงยหน้ามองไปที่เขาทันที

ถังเฉามองเธอด้วยสายตาสงบนิ่ง พยักหน้าให้เธอเบา ๆ

ลังเลอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายหลินชิงเสว่ก็ตอบตกลง “ค่ะ”

ด้วยเหตุนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินรั่วหวีจึงล้ำลึกยิ่งขึ้น

หลินรั่วหวีผู้มีปัญญาแต่ไม่อวดความรู้ที่ออกคำสั่งกลุ่มขุนศึกที่ยิ่งใหญ่ที่อยู่ด้านนอก นึกไม่ถึงว่าจะผุดรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ที่สุดออกมา

“ขอบคุณนะ!”

คำว่าขอบคุณคำหนึ่งนี้เป็นคำที่พูดกับหลินชิงเสว่ และก็เป็นคำที่พูดกับถังเฉายิ่งเสียยิ่งกว่า

เขากำลังขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่ถังเฉาทำให้หลินชิงเสว่เปลี่ยนความคิด

สำหรับคนที่อายุมากกว่าห้าสิบปีคนหนึ่งและยังเป็นผู้ชายที่ไม่มีบุตรชายแล้ว การสืบสกุลเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

ภายใต้การจับจ้องมองทุกคนที่อยู่ในสถานที่นั้น หลินรั่วหวีคุกเข่าข้างหนึ่งลงไป เอียงหูแนบกับหน้าท้องที่นูนขึ้นน้อย ๆ ของหลินชิงเสว่ ตั้งสมาธิ นาทีนี้ หัวใจของเขาเต้นระรัว

ความรู้สึกตัวของผู้แข็งแกร่งบูโดว่องไวและเฉียบแหลมกว่าบุคคลทั่วไป คนธรรมดาจำเป็นจะต้องใช้เครื่องมือแพทย์จึงจะได้ยินเสียง หลินรั่วหวีได้ยินได้อย่างง่ายดาย

การเคลื่อนไหวนั่นเบาบางมาก ๆ เหมือนกับแมลงปอขยับปีก เล็กน้อยจนถ้าหากไม่ตั้งใจฟังอย่างละเอียดก็จะไม่ได้ยินแน่ ๆ

แต่ว่าหลินรั่วหวีก็ยังคงตื้นตันจนน้ำตาของผู้สูงวัยไหลออก หลังจากที่ลุกขึ้นยืน ร่างทั้งร่างก็สั่นเทา

“ได้ยินไหม?”

ถังเฉาเดินเข้ามาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“ได้ยินแล้ว เขาแข็งแรงมาก”

หลินรั่วหวีพยักหน้าพลางเอ่ยออกมา

นาทีนี้ไม่มีใครพูดอะไร

หลินจ้าวหยูน หลินเจิ้นสง หลินโป๋หลาย และแม้แต่ไวโอเล็ตก็ล้วนแต่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ

ไม่ว่าจะเป็นใครก็ล้วนแต่มีความรู้สึกเหมือนกับอยู่คนละโลกอย่างไรอย่างนั้น

ชีวิตใหม่ชีวิตหนึ่งกำลังจะเกิดมา ในที่สุดก็เป็นเรื่องที่ทำให้ผู้คนมีความสุขขึ้นมา

ชีวิตไม่สิ้นสุด เติบโตและขยายพันธุ์อย่างต่อเนื่อง เผ่าพันธุ์มนุษย์สามารถแพร่พันธุ์ดำรงอยู่ได้ยาวนาน

สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง สายตาของหลินรั่วหวีก็เปลี่ยนเป็นเอาจริงขึ้นมา มองถังเฉาพลางเอ่ยว่า “ถ้าหากได้ละก็ หลังจากเด็กคนนี้คลอดออกมา ฉันอยากให้เขาใช้แซ่หลิน...”

“ไม่ได้!”

“ได้”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง เสียงที่ไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิงสองเสียงก็ดังขึ้นมาในเวลาเดียวกัน

ในโรงพยาบาลกลายเป็นเงียบสงัดในทันที ทุกคนมองถังเฉากับหลินชิงเสว่สองคนด้วยใบหน้าประหลาดใจ