ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1784

ความสามารถของเย่เฉินไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก หากเขาอยู่บ้าน ตนกับลูกชายไปหาถึงหน้าประตูก็เท่ากับส่งตนเองไปตาย

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันกล่าวว่า “คุณแม่! วันนี้ผมไม่ไปสร้างความยุ่งยากให้เธอก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไง ก็ไม่อาจให้หม่าหลันแขวนหมวกเขียวพวกนั้นในวันปีใหม่ได้!”

นายหญิงใหญ่เซียวเอ่ยอย่างเหยียดหยามว่า “เธอชอบแขวนก็ให้เธอแขวนไปสิ! ตอนนี้สำหรับครอบครัวเราแล้ว หน้าตานับเป็นอะไรได้? เงินสิถึงจะจับต้องได้ที่สุด!”

เซียวฉางเฉียนพูดอย่างเดือดดาล “งั้นผมไม่ต้องทนนังสารเลวหม่าหลันนั่นตลอดไปหรอกหรือ? แบบนี้เมื่อไหร่ถึงจะหยุดกัน?”

เวลานี้เซียวไห่หลงก็พูดด้วยสีหน้าทะมึนว่า “พ่อ! พ่อพูดอยู่ตลอดว่าจะหาโอกาสทำอะไรสักอย่างกับหม่าหลันไม่ใช่เหรอ? หากให้ผมพูด พวกเราควรต้องทำโดยเร็วที่สุด! ทางที่ดีจัดการเธออย่างรุนแรงก่อนปีใหม่จะดีที่สุด และทำให้ครอบครัวเย่เฉินฉลองปีใหม่ด้วยจิตใจว้าวุ่น เมื่อเป็นเช่นนี้ ทางฝั่งประธานอู๋ก็จะมอบไมตรีดีๆ ให้เช่นกัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ หากเราไม่ลงมือกับพวกเขาเสียที ประธานอู๋คงได้หมดความอดทนกับเราแน่!”

เซียวฉางเฉียวแสดงสีหน้าหนาวเหน็บ พูดโพล่งออกมาว่า “ใช่! ก่อนหน้านี้นังหญิงโสโครกหม่าหลันนั่นเท้าเข้าเฝือกอยู่ วันทั้งวันเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหน คิดจะจัดการเธอก็ไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้ฉันเห็นเหมือนว่าเธอจะเอาเฝือกออกแล้ว สองวันนี้เพื่อจัดเตรียมฉลองวันปีใหม่ จากที่ฉันดูหม่าหลันจะต้องออกจากบ้านแน่ สู้หาโอกาสจัดการเธอขั้นเด็ดขาดไม่ได้กว่าเหรอ ให้บทเรียนระยะยาวแก่เธอเสียที!”

กล่าวจบ เขาก็มองไปที่นายหญิงใหญ่เซียว เอ่ยปากถามว่า “คุณแม่ คุณแม่ว่ายังไง?”

นายหญิงใหญ่เซียวขบคิดอยู่ชั่วครู่ ก็พยักหน้ากล่าวว่า “เราเองก็สมควรสั่งสอนหม่าหลันให้มากๆ จริงๆ อย่างน้อยก็ต้องสร้างความยุ่งยากให้บ้านเย่เฉินสักหน่อย ไม่อย่างนั้นในใจอู๋ตงไห่เกรงว่าจะไม่สบายใจ”

ทันใดนั้น นายหญิงใหญ่เซียวก็นึกบางอย่างออก กล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “พรุ่งนี้อู๋ตงไห่จะมาตรวจสอบโครงการสองสามแห่งที่จินหลิงพอดี บางทีอาจจะค้างคืนที่จินหลิง!”

เซียวฉางเฉียนฟังถึงตรงนี้ ก็รีบกล่าวสำทับว่า “คุณแม่ นี่ไม่ใช่โอกาสดีในการแก้แค้นให้ประธานอู๋หรอกหรือ! ทำไมประธานอู๋ถึงเอาคฤหาสน์หลังนี้มาให้พวกเราพักอาศัย ทั้งยังมอบทุนให้บริษัทเซียวซื่อของเราอีก? เข้าใจแล้ว ก็เพื่อให้พวกเราอยู่ใต้หนังตาของครอบครัวเย่เฉิน รังเกียจพวกเขาให้มากๆ ไม่ใช่เหรอ? หากพวกเราเอาเงินมาโดยไม่ทำอะไรเลย เกิดวันไหนประธานอู่ตำหนิลงมา พวกเราได้ซวยกันพอดี!”