ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1773

เย่เฉินก้าวเดินเข้าไปในแผนกอาหารและเครื่องดื่มของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง

พื้นที่อันกว้างใหญ่ วันนี้ว่างเปล่าไร้ผู้คน

พนักงานสลายตัวกันออกไปเยอะ ตามที่เฉินจื๋อข่ายบอกมา ว่าถ้าพนักงานมีมากเกินไป กลัวว่าจะทำให้เย่ฉางหมิ่นหงุดหงิด

เย่เฉินเดินผ่านบริเวณโถงด้านนอก เข้ามายังสวนดอกไม้กลางอากาศที่อยู่ตรงกลาง โต๊ะแปดสิบแปดตัวที่อยู่ในห้องโถง ณ ตอนนี้ ถูกเก็บออกไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงโต๊ะอาหารตะวันตกทรงประณีตที่วางอยู่ตรงกลาง

ไม่ต้องคิดก็พอจะรู้ว่า โต๊ะแปดสิบแปดตัวที่ถูกเก็บออกไป ต้องเป็นฝีมือของคุณอาแน่ๆ

เพราะฉะนั้นในใจของเขาก็ยิ่งเกิดความรู้สึกไม่ดีมากกว่าเดิม

แม้ว่าจนถึงตอนนี้เย่เฉินจะยังไม่เคยเจอคุณอาคนนี้ แต่การที่คุณอาทำอะไรใหญ่โตราวกับตัวเองมีอำนาจมากมายอย่างนี้ มันทำให้เย่เฉินเกิดความรู้สึกไม่ชอบใจ

ถึงแม้ในบัตรธนาคารของเย่เฉินตอนนี้ จะมีเงินมากถึงหกหมื่นล้าน แต่เย่เฉินก็ไม่เคยมีความคิดที่จะวางท่าโอ้อวดแบบนั้น

อาหารมื้อนี้ไม่ใช่แค่ยุ่งยาก แต่เสียทั้งแรงเสียทั้งเงิน ต่อให้เขาต้องกินบะหมี่ข้างทาง เขาก็ไม่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมตรงไหน

อีกอย่าง การที่ปิดโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงจนเหลือแค่สวนดอกไม้กลางอากาศโล่งๆเพียงเพื่ออาหารแค่มื้อเดียว มันไม่ไม่ได้ทำให้เย่เฉินรู้สึกเหนือกว่าคนอื่นตรงไหนเลย

กลับกัน มันยิ่งทำให้เขารู้สึกต่อต้านและอยากขับไล่

เย่เฉินเดินมาถึงโต๊ะตัวกลางเพียงตัวเดียวพร้อมๆกับเฉินจื๋อข่าย

เฉินจื๋อข่ายลากเก้าอี้ออกให้เขานั่ง แล้วพูดว่า “คุณชาย รบกวนคุณชายรอสักครู่นะครับ”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดว่า “ได้ นายไปทำธุระนายเถอะ ฉันจะเล่นโทรศัพท์รอเธออยู่นี่”