ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1797

พอเจ้าของร้านเสริมสวยได้ยินว่าผู้หญิงสองคนกำลังตีกัน พลันปวดหัวขึ้นมาทันที

“บ้าเอ๊ย เพื่อนสนทนากันไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงตีกันได้ล่ะ?!”

พนักงานรีบกล่าวว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตีกันจนร้องโหยหวนขนาดนั้น หากฉันไม่ไปดูอีก บางทีอาจจะตีกันถึงตาย!”

“ฉิบหาย!”

เจ้าของร้านเสริมสวยเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

ตอนนี้ตนเองยังไม่ได้ชิ่งหนี หากเวลานี้เกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นแม้แต่นิดเดียว แล้วเรียกให้ตำรวจมาที่นี่ อย่างนั้นคงจะยุ่งยากใหญ่แน่

ด้วยเหตุนี้เขาจึงรีบวิ่งไปข้างหน้าสืบดูสถานการณ์ ยังไม่ถึงข้างหน้า ก็ได้ยินว่าข้างในตีกันจนสะบักสะบอมเสียแล้ว

หม่าหลันกำลังตะโกนลั่นขวางประตูอยู่ “สารเลว นังหญิงโสโครก ฉันจัดการนังหมูตอนอย่างจางกุ้ยเฟินไม่ได้ แล้วยังจะจัดการแกไม่ได้อีกรึ?!”

ซึ่งเย่ฉางหมิ่นเห็นได้ชัดว่าตกเป็นเบี้ยล่าง จึงกัดฟันด่าว่า “แกรอก่อน! ฉันจะไม่ยอมให้แกได้อยู่ดีมีสุขแน่! ฉันจะไม่ยอมให้แกได้มีชีวิตอยู่จนเห็นพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้!”

“เพี๊ยะ!”

หม่าหลันตบลงไปที่หน้าเย่ฉางหมิ่นอีกหนึ่งฉาด “ปากเน่าๆ นี่ ยังขู่เข็ญฉันได้อยู่สินะ ดูสิว่าฉันจะฉีกปากแกยังไง!”

เจ้าของร้านเสริมสวยผลักประตูเข้ามามองแวบหนึ่ง ก็ถูกผู้หญิงสองคนที่เลือดอาบเต็มหน้าทำให้ตกใจจนรีบปิดประตูใหม่อีกครั้ง

ปากเขาก็พูดพึมพำอย่างเคร่งเครียดว่า “ไม่ได้ๆ! หากเป็นอย่างนี้ต่อไปเดี๋ยวก็ตายกันพอดี!”

กล่าวจบ เขาก็วิ่งไปยังประตูหลังทันที พอผลักประตู ก็เห็นรถตู้คันหนึ่งกำลังจอดอยู่หน้าประตู โดยหันกระโปรงท้ายรถตรงกับประตูหลังพอดี