ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1822

เขาจะไม่รู้จุดจบต่อไปของตระกูลอู๋ได้อย่างไร?

เย่ฉางหมิ่นคงจะสู้สุดชีวิตกับตัวเองอย่างแน่นอน

และตระกูลเย่ ก็ต้องลุกขึ้นมาออกหน้าแทนเธออย่างแน่นอน

ตระกูลอู๋ในยุคที่รุ่งเรือง อยู่ต่อหน้าของตระกูลเย่ก็ไม่พอที่จะเป็นภัยคุกคามได้ ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลอู๋ตอนนี้ ความแข็งแกร่งก็ถูกเย่เฉินทำลายไปส่วนใหญ่แล้ว ในเวลานี้อยู่ตรงหน้าตระกูลเย่ ไม่นับว่าเป็นมดตัวหนึ่งด้วยซ้ำ…

อู๋ตงไห่ถึงกับรู้สึกว่า ไม่แน่ตระกูลเย่อาจจะทรมานตัวเองจนบ้านแตกสาแหรกขาด…

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขารีบพูดอ้อนวอนอย่างสะอื้นว่า: “คุณชายเย่กับคุณผู้หญิงเย่ เป็นเพราะผมมีตาหามีแววไม่และไม่ระวังล่วงเกินคุณทั้งสอง คุณทั้งสองได้โปรดให้อภัยผมด้วยนะครับ…”

เย่ฉางหมิ่นเกลียดชังเย่เฉินเข้ากระดูกดำ แต่ก็ไม่กล้าออกฤทธิ์มากเกินไป ดังนั้นจึงเอาความโกรธทั้งหมดไปลงกับอู๋ตงไห่ และกัดฟันด่าว่า: “ไอ้สกุลอู๋ เรื่องราวของในวันนี้ ฉันเย่ฉางหมิ่นไม่มีทางปล่อยแกไปแน่! แกรอดูได้เลย ฉันจะทำให้แกตายโดยไร้ที่กลบฝังอย่างแน่นอน”

เมื่ออู๋ตงไห่ได้ยินเช่นนี้ แทบจะอกแตกตาย

ชื่อเสียงของตระกูลเสียหายทรัพย์สินที่หดตัวเหล่านี้ กัดฟันยังสามารถยอมรับได้

แต่ทว่า ถ้าหากตระกูลเย่จะต่อกรกับตัวเองจนถึงที่สุด ตัวเองจะรับมือได้ที่ไหน…

ถึงเวลาถ้าบ้านแตกสาแหรกขาดจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็จะจบเห่ทั้งหมดแล้ว!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขามองไปทางเย่เฉินด้วยตาที่แดง และพูดอ้อนวอนพร้อมกับร้องไห้: “คุณชายเย่ คุณได้โปรดช่วยด้วย ครั้งนี้เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ ถ้าตระกูลเย่สามารถที่จะให้อภัยผมได้ ผมก็จะมอบหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของกิจการทั้งหมดให้ถึงมือ! ขอเพียงแค่คุณและคุณผู้หญิงเย่สามารถที่จะเข้าใจแล้วยกโทษให้!”

เย่ฉางหมิ่นกัดฟันพูดว่า: “อย่าว่าแต่หุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของนาย ต่อให้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วยังไง? ก็ไม่มีค่าอะไรในสายตาของฉันอยู่ดี!”

เย่เฉินโบกมือ: “ไม่นะ ในสายตาของคุณไม่มีค่าอะไรเลย แต่ในสายตาของผมยังมีค่า”