ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1861

ซูจือหยูรู้ว่า บันทึกการเข้าออกนอกเมืองเป็นเอกสารความลับของศุลกากร แต่กล้องวงจรปิดของสนามบินนั้นไม่ใช่

ดังนั้น เธอแอบคิดไตร่ตรองในใจว่า “หากผู้มีพระคุณได้นั่งเครื่องบินจากประเทศญี่ปุ่นกลับมาที่ประเทศแล้วล่ะก็ งั้นเขาจะต้องหนีบันทึกกล้องวงจรปิดของสนามบินญี่ปุ่นไม่พ้นอย่างแน่นอน ขอเพียงแค่ฉันเปิดอ่านบันทึกเทปอย่างละเอียด ก็จะต้องหาร่องรอยของเขาเจออย่างแน่นอน”

“เพียงแต่ ภาระงานนี้อาจจะใหญ่โตมโหฬารมาก…”

“อีกทั้ง ที่เคยเห็นผู้มีพระคุณ ก็มีเพียงแค่ฉันกับพี่ชายเท่านั้น ดังนั้นอย่างมากที่สุดฉันให้พี่ชายมาให้ความช่วยเหลือแก่ฉันได้ คนอื่นๆคิดอยากจะช่วยก็ช่วยไม่ไหว”

คิดถึงตรงนี้ ซูจือหยูแม้จะรู้สึกว่าโอกาสค่อนข้างที่จะเลือนราง แต่ยังคงไม่ยอมแพ้ เธอเอ่ยปากขึ้นในทันทีว่า “ย่านจื่อ งั้นก็รบกวนเธอช่วยฉันทำสำเนาให้เสร็จโดยเร็วที่สุด จากนั้นใช้อินเทอร์เน็ตที่เป็นของตระกูลซูโดยเฉพาะส่งมาให้ฉัน”

ข้อมูลที่กว้างใหญ่มหาศาลราวกับทะเล ถ่ายโอนขึ้นมาวุ่นวายมาก อินเทอร์เน็ตธรรมดาคิดอยากจะถ่ายโอนบันทึกเทปกล้องวงจรปิดที่ติดต่อกันหลายวันของกล้องจำนวนมาก หลากหลายสนามบิน เกรงว่าแค่ถ่ายโอนก็ต้องสองสามเดือน

แต่ว่า ตระกูลระดับสูงสุดอย่างตระกูลซูนี้ ต่างก็มีอินเทอร์เน็ตรวมไปถึงเซิร์ฟเวอร์เก็บข้อมูลขนาดใหญ่ที่เป็นของตัวเองโดยเฉพาะ ถ่ายโอนข้อมูลรวดเร็วมาก เวลาหนึ่งถึงสองวันก็สามารถถ่ายโอนมาได้ทั้งหมด

ฝ่ายตรงข้ามตอบรับลงมาในทันที เอ่ยว่า “ฉันจะให้คนไปจัดการเดี๋ยวนี้ พรุ่งนี้ก็จะเริ่มถ่ายโอนข้อมูลให้กับเธอ”

ในขณะที่พูด เธอก็อดไม่ได้ที่จะเตือนซูจือหยู “จือหยู บันทึกกล้องวงจรปิดมากมายขนาดนี้ ดูจบทั้งหมดเกรงว่าต้องใช้เวลานานมาก อีกทั้ง หากผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้สุดท้ายกลับไม่ได้กลับประเทศมาจากประเทศญี่ปุ่นล่ะก็ กำลังใจและกายทั้งหมดที่เธอทุ่มลงไปก็จะสูญเปล่า หากเธอมีความผิดพลาดและการตกหล่นแม้เพียงเล็กน้อย ตกหล่นผู้มีพระคุณของเธอไปในหมู่นักท่องเที่ยวจำนวนเป็นล้าน งั้นกำลังใจและกายที่เธอทุ่มลงไปก็จะไหลไปตามกระแสน้ำเช่นเดียวกัน ดังนั้นก่อนหน้าที่จะเริ่มลงมือทำ เธอจะต้องคิดไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน”

ซูจือหยูยิ้มเล็กน้อย “สิ่งเหล่านี้ต่างก็ไม่ใช่ปัญหา！ต่อให้ต้องดูบันทึกกล้องวงจรปิดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เป็นเวลาหนึ่งปี ฉันก็จะต้องยืนหยัดดูจนจบให้ได้อย่างแน่นอน”

ฝ่ายตรงข้ามถอนหายใจอย่างจนปัญญา เอ่ยว่า “โอ๊ย ก็ได้ ยังเป็นซูจือหยูคนนั้นที่ฉันรู้จักจริงๆ พลังที่เรื่องใดๆก็ตามไม่ถึงจุดหมายสาบานว่าจะไม่เลิกราแบบนี้ที่อยู่บนร่างกายของเธอ คือสิ่งที่ชีวิตนี้ฉันต่างก็ไม่มีทางที่จะเรียนรู้ได้…”

ซูจือหยูหัวเราะพร้อมกับเอ่ย “นั่นเป็นเพราะเธอยังไม่เจอกับเรื่องที่ทำให้เธอไม่ถึงจุดหมาย สาบานว่าจะไม่เลิกรา หากเธอพบเข้าล่ะก็ เธอก็จะเป็นเหมือนกันกับฉัน”

ฝ่ายตรงข้ามหัวเราะพร้อมกับหยอกล้อว่า “ทำไม? คือเธอเอาผู้มีพระคุณของเธอคนนี้ เห็นเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวแล้วหรอ?”