อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 262

"ได้แน่นอน"

เฟิงหานชวนวางชามบนโต๊ะข้างเตียงก่อน จับมือหญิงสาวทั้งสองข้างด้วยมือทั้งคู่ของเขาไว้ มองเธอด้วยดวงตาสีดำสนิทอย่างจริงจัง

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นเป็นพิเศษ ทำให้หัวใจที่ห้อยอยู่ของเฉินฮวนฮวนค่อยๆร่วงหล่นลงมา

เนื่องจากเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเฟิงหานชวน เธอจึงกังวลว่าเฟิงหานชวนจะรักเด็กคนนี้จริงๆหรือไม่ เมื่อเห็นดวงตาที่แน่วแน่ของเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนมั่นใจแล้ว

เธอมั่นใจว่าเฟิงหานชวนจะดีกับเด็กคนนี้แน่นอน ได้แน่นอน

เธอเอามือของเฟิงหานชวนออก และเอนตัวไปข้างหน้า เกี่ยวคอของเฟิงหานชวนด้วยมือทั้งสองข้าง และกอดเขาอยู่แบบนี้

เฟิงหานชวนตกใจโดยไม่รู้ตัว แต่ก็คืนสติขึ้นมาอย่างรวดเร็วและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากจะกอดคุณ” เฉินฮวนฮวนเอนหน้าซบลงบนไหล่ของชายหนุ่มแล้วกระซิบ: “ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำอย่างไร”

“จากนี้ไป มีผมอยู่” เฟิงหานชวนตอบเบาๆ โดยไม่พูดอะไรมาก เขาเชื่อว่าเฉินฮวนฮวนสามารถสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเขาแล้ว

ตอนนี้เขารู้สึกขอบคุณสำหรับความเห็นแก่ตัวของเขา ถ้าเขาบอกความจริงเกี่ยวกับคืนนั้น ทั้งสองคนก็จะไม่มีความสงบสุขเหมือนตอนนี้

“ค่ะ มีคุณอยู่” เฉินฮวนฮวนหลับตาลงด้วยความยินดี

กอดกันสักพัก คราวนี้เป็นเฟิงหานชวนที่เริ่มดึงเฉินฮวนฮวนออก น้ำเสียงของเขาเย้ายวนมากแล้วกล่าวว่า "คนดี ดื่มยาก่อน ไม่อย่างนั้นมันจะเย็น"

“ได้” เฉินฮวนฮวนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และไม่ต้องรอให้เฟิงหานชวนป้อนเธอ หยิบชามขึ้นมาดื่มลงไปในคราวเดียว

ทันทีที่เธอดื่มเสร็จ ใบหน้าเกือบทั้งหมดของเธอก็แข็งเข้าหากัน ปากของเธอเป่าลมออกตลอดเวลา และเธอดูเจ็บปวดเป็นพิเศษ

“ขมมากเหรอ?” เฟิงหานชวนมองเธอท่าทีแบบนี้ รู้สึกตลกเล็กน้อย แต่เขาก็รู้สึกปวดใจมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เฉินฮวนฮวนก็ไม่ต้องทนกับความเจ็บปวดเช่นนี้

“อืม ขมจะตายแล้ว” เฉินฮวนฮวนเม้มปากอย่างเป็นทุกข์ คิ้วของเธอยังคงขมวดเข้าหากันดังเดิม

“ลืมซื้อน้ำตาลมาให้คุณ ตอนนี้ผมจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตสักรอบ” เฟิงหานชวนลุกขึ้นยืนหันหลังและเตรียมจากไป

เฉินฮวนฮวนคว้าแขนของเขาทันที ส่ายหัวกะทันหันแล้วพูดว่า “ไม่ต้องออกไปแล้ว ไม่เป็นไร ผ่านไปแป๊ปเดียวก็ไม่ขมแล้ว”

“คุณหิวไหม? ยังไม่ได้ทานอาหารเย็น อยากกินอะไรผมจะทำให้คุณ” เฟิงหานชวนนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง จับมือของเฉินฮวนฮวนด้วยเสียงที่เบา และน้ำเสียงอ่อนโยนมาก

เขารู้สึกว่าความอดทนทั้งชีวิตของเขา ใช้เพียงแค่กับตัวเฉินฮวนฮวนคนเดียวเท่านั้น เพราะเขาไม่เคยทำแบบนี้กับคนอื่น

“ไม่ต้องแล้ว” เฉินฮวนฮวนส่ายหัว เธอไม่อยากอาหาร

ถึงแม้ว่าเฟิงหานชวนจะดีกับเธอมากและไม่ถือสากับชาติกำเนิดของเด็กคนนี้ แม้ว่าเธอก็ไม่ได้เป็นทุกข์ขนาดนั้นแล้ว แม้กระทั่งคิดที่จะคลอดเด็กคนนี้

แต่สุดท้ายเด็กคนนี้เป็นลูกใคร ใจตัวเธอเองรู้ดี แล้วก็จะมีความสุขขึ้นมาทันทีได้อย่างไร?

เฟิงหานชวนรู้ดีว่าเฉินฮวนฮวนกำลังคิดอะไรอยู่ เขาใช้แรงนิดหน่อยจับมือเธอแล้วพูดอย่างจริงจังว่า "เฉินฮวนฮวนตอนนี้ร่างกายของคุณสำคัญมาก ต้องดูแลร่างกายดีๆและอดอาหารอีกไม่ได้แล้ว รู้หรือเปล่า?"

“ตอนเช้าผมซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถุงหนึ่งมี5ซอง หรือไม่ก็ต้มบะหมี่และเพิ่มไข่ละกัน สะดวกหน่อย” เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนก็เหนื่อยมาทั้งวัน และทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขายุ่งกับอาหารเย็น

เฟิงหานชวนดีกับเธอมาก ต่อไปเธอจะทำดีกับเขา ดีขึ้น ดีขึ้น และดีขึ้น

“อันนั้นไม่มีประโยชน์ ถ้าคุณอยากทานบะหมี่ ผมจะต้มบะหมี่ให้คุณ” พูดแล้วเฟิงหานชวนก็ปล่อยมือของเฉินฮวนฮวน ตบหลังมือของเธอเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องนอนไปเลย