เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 902

บทที่901 คุณไม่รักผมแล้ว

ในขณะที่ตั้งใจจะพูดขึ้นมา เย่โม่เซินกลับลุกขึ้นยืนกะทันหัน “คุณเพิ่งฟื้น เดี๋ยวผมไปเทน้ำมาให้ดื่ม”

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปเทน้ำให้ทันที

หานมู่จื่อมองตามแผ่นหลังของเขาที่ยืนหันหลังให้เธอ เมื่อตะกี้เธอเกือบจะพูดความจริงทั้งหมดออกไปแล้ว แต่เขากลับลุกขึ้นไปเทน้ำให้เธอซะก่อน

เธอรู้สึกไปเองหรือเปล่านะ ว่าเย่โม่เซินเหมือนจงใจหลบหน้าเธออยู่

พอคิดได้แบบนี้ หานมู่จื่อก็ก้มหน้าลง ริมฝีปากซีดเซียวเม้มเข้าหากัน

ถ้าหากเย่โม่เซินจงใจหลบหน้าเธอจริงๆ ก็หมายความว่าเขารู้เรื่องนี้แล้วใช่ไหม

มันก็ใช่ ที่นี่คือโรงพยาบาล จะปกปิดความลับอะไรได้

แค่หมอเอ่ยปากพูด ความลับที่เธอปกปิดมาตั้งนาน ก็จะถูกเปิดเผยออกมาจนหมด

ไม่นาน เย่โม่เซินก็เทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นมาให้เธอ

หานมู่จื่อรับแก้วน้ำมา แล้วดื่มน้ำเงียบๆ แต่ภายในใจกลับสับสนวุ่นวายไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

และในเวลานั้นประตูห้องพักคนไข้ก็ถูกเคาะพอดี ส้งอานเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง

พอเห็นภาพเหตุการณ์ในห้อง ส้งอานก็วางถุงพลาสติกไว้บนโต๊ะข้างๆ ก่อนจะพูดออกมาเสียงนุ่มนวล “มู่จื่อ ฟื้นแล้วเหรอจ้ะ”

“สวัสดีครับ คุณน้า”

เย่โม่เซินหันไปกล่าวทักทายส้งอาน ก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ให้ส้งอานนั่งลงแทน ส้งอานเดินผ่านปลายเตียงไปนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะหันไปมองหน้าเย่โม่เซินเล็กน้อย

“ผมขอตัวออกไปโทรศัพท์สักครู่นะครับ”

คงจะเป็นเพราะว่าเขามองออกว่าทั้งสองคนมีเรื่องจะคุยกัน ดังนั้นเย่โม่เซินจึงยอมถอยออกมา แล้วจับโทรศัพท์เดินออกจากห้องไป

ส้งอานมองตามหลังจนเย่โม่เซินเดินออกไป ก่อนจะลุกขึ้นไปดูตรงประตู พอแน่ใจว่าเย่โม่เซินจากไปแล้ว ถึงได้เดินกลับเข้าในหยุดนิ่งตรงหน้าหานมู่จื่อ

“คุณน้าคะ”

หานมู่จื่อวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะเรียกหาอย่างร้อนใจ “โม่เซินเขา…”

“หนูอยากจะถามอะไรน้ารู้จ้ะ น้าเองก็อยากรู้เรื่องนี้เหมือนกัน” ส้งอานเห็นสีหน้าร้อนใจของเธอ จึงไม่อ้อมค้อมอีก เธอจึงพูดออกมาตรงๆ

พอได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อก็ชะงักไป “แม้แต่คุณน้าเองก็…”

“ใช่แล้วจ้ะ”ส้งอานพยักหน้ารับ

ที่แท้ส้งอานก็เหมือนกับเธอ ที่ไม่มั่นใจในเรื่องนี้เหมือนกันสินะ แล้วตกลงเย่โม่เซินรู้หรือไม่รู้เรื่องนี้กันแน่นะ

“หนูคิดว่ายังไง ถ้าหนูคิดจะลองถามเขาอ้อมๆ งั้นหนูก็ต้องเตรียมใจที่จะบอกความจริงทั้งหมดออกมาไว้ด้วย และต้องทำใจยอมรับกับผลที่จะตามมา เรื่องนี้… หนูคิดทบทวนดีแล้วหรือยัง”

หานมู่จื่อก้มหน้าลงอย่างหมดแรง “หนู… ก่อนหน้านี้หนูก็เคยคิดไว้แล้วว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นสักวัน แต่นี่มันกะทันหันเกินไปค่ะ”

“งั้นก็หมายความว่าหนูยังตัดสินใจไม่ได้ ที่จริงสถานการณ์ในตอนนี้มีสองความเป็นไปได้ หนึ่งคือเขาอาจจะรู้เรื่องจากปากคุณหมอแล้ว แต่ไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา ส่วนเรื่องที่ว่าเขาคิดจะทำอะไร ตอนนี้พวกเรายังไม่รู้ แต่นิสัยของโม่เซิน หนูเข้าใจดีกว่าน้า น้าจะไม่พูดอะไรมาก สองคือเป็นไปได้ว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ หนูสามารถปกปิดเขาต่อไปได้ แต่จะปกปิดไปได้นานแค่ไหนเราไม่รู้เลย หนูคิดให้ดีนะ”

พอพูดจบ ทั้งสองคนต่างก็เงียบกริบ

พูดตามจริง ถ้าหากเมื่อตะกี้เย่โม่เซินไม่เดินไปเทน้ำให้เธอดื่ม เธอคงจะบอกความจริงทั้งหมดออกไปแล้ว

ถ้าได้พูดออกไปก็ดีสิ แต่ดูตอนนี้สิ

จะให้เธอพูดออกไปอีกครั้ง เธอคงไม่มีความกล้าหาญมากพอ

เฮ้อ เป็นไปตามที่คิด เรื่องที่ตัดสินใจแล้วก็ควรรีบทำ เพราะถ้าพลาดโอกาสนั้นไป ก็จะไม่มีความกล้าที่จะทำอีกแล้ว

พอเย่โม่เซินคุยโทรศัพท์เสร็จ แล้วเดินเข้ามา ในมือของเขายังหิ้วถุงอะไรบางอย่างไว้ในมือ พอเปิดออกมาดู ถึงจะเห็นว่าเป็นของใช้ต่างๆที่เขาสั่งให้ลูกน้องเตรียมให้