เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 914

บทที่ 913 ฉันก็เป็นลูกผู้ชาย

ส้งอานกับเสี่ยวหมี่โต้ว เดิมทีก็ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน

เพราะตอนที่จัดงานแต่งคืออยู่ที่ต่างประเทศ ตอนนั้นเมื่อส้งอาน ได้ยินว่าต่างประเทศ กำลังลังเลไม่ค่อยอยากจะไปนัก เมื่อได้ยินทั้งสองสามีภรรยาบอกว่า จะจัดงานแต่งงานในประเทศจีนอีกครั้ง ส้งอานก็ยิ่งไม่อยากจะไปแล้ว

อย่างไรก็ตามเธอเข้าร่วมงานแต่งต่างประเทศหรือในประเทศ เพียงแค่ได้เข้าร่วม ก็มีค่าเหมือนกัน

แต่ในในเวลานั้น ส้งอานไม่คาดคิดว่าเย่โม่เซินจะเกิดอุบัติเหตุ ตอนที่ได้ทราบข่าวร้าย เธอเกือบจะเป็นลมตายจากไป เพราะยังไงแล้ว นั่นเป็นลูกที่พี่สาวได้ฝากไว้ให้เธอดูแล

โชคดีที่ต่อมาหาตัวเจอ ส้งอานถึงได้รู้สึกโล่งใจ

หลังจากนั้น ซูจิ่วเลขาของหานชิง ได้มาหาตัวเอง หลังจากที่บอกกับเธอเกี่ยวกับเรื่องของหานมู่จื่อ ส้งอานนิ่งเงียบไป บอกว่าจะคิดพิจารณา

เธอคิดไม่ถึงว่า ตาเฒ่ายู่ฉือจะดื้อรั้นขนาดนี้ และไม่คาดคิดว่า เย่โม่เซินจะถูกตาเฒ่ายู่ฉือจินนั้นช่วยไว้ โดยบังเอิญขนาดนั้น

หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นชะตากรรม?

แม้ว่าส้งอานจะเอ็นดูเย่โม่เซินมาก แต่เธอไม่อยากจะเจอยู่ฉือจิน อีกจริงๆ เหตุการณ์ในอดีต ยังคงอยู่ในใจอย่างชัดเจน ในใจของเธอรู้สึกสับสนอย่างมาก

และในตอนที่ส้งอานลังเลตัดสินใจไม่ได้ หานชิงจอมมารรักน้อง หลังจากฟังคำพูดที่ซูจิ่วฝากมาบอกอย่างชัดเจนแล้ว ขมวดคิ้วไว้แน่น รู้สึกว่าน้องสาวของตัวเอง ช่วงเวลาที่อยู่ต่างประเทศ ก็มีชีวิตที่ย่ำแย่มากพอแล้ว

เธอก็ไม่ยอมให้พี่ชายคนนี้ลงมือ

มือของเขาไม่สามารถยื่นไปถึงต่างประเทศได้ งั้นเรื่องในประเทศ เขาก็สามารถจัดการได้ใช่ไหม?

ดังนั้นหานชิงจึงไปหาส้งอานถึงบ้านด้วยตัวเอง เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ หานชิงก็เลยพาตัวเสี่ยวหมี่โต้วไปด้วย

ตอนที่เห็นเสี่ยวหมี่โต้ว อาจพูดได้ว่า ส้งอานมึนงงไปหมด

ต่อมายังเป็นเจ้าตัวเล็ก ที่เรียกเธอว่าคุณย่าเล็ก ด้วยเสียงเด็กน้อยที่น่ารัก ขอให้คุณย่าเล็กช่วยเหลือด้วย สรุปคือเพียงแค่ไม่กี่คำ ก็พูดจนทำให้ส้งอานแหลกสลายพ่ายแพ้

ต่อมาเรื่องนี้ คือเสี่ยวเหยียนที่รู้เข้า แล้วส่งข้อความบอกให้หานมู่จื่อ

ตอนที่หานมู่จื่อรู้เรื่อง อารมณ์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย ส้งอานเจอกับเสี่ยวหมี่โต้ว เป็นเรื่องในไม่ช้าก็เร็ว

ส้งอานชอบเสี่ยวหมี่โต้วมาก เจ้าตัวเล็กพูดเก่ง และมีมารยาท เอาใจเธอจนยอมเชื่อฟังทุกอย่าง แต่เธอไม่คาดคิดว่า เสี่ยวหมี่โต้วถึงกับวิ่งมาถึงต่างประเทศจริงๆ

“ช่วงตรุษจีน ทำไมพวกเธอวิ่งออกมาที่ต่างประเทศหมดเลย? อยู่ในประเทศไม่ดีหรือไง? ดันจะออกมาให้เหนื่อยลำบาก?”

ในขณะที่พูด ส้งอานก็เหลือบมองไปที่เซียวซู่ จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิกแก้มของเสี่ยวหมี่โต้ว

เสี่ยวหมี่โต้วก็เลยกอดมือของส้งอานไว้ ใช้แก้มถูไถอย่างรักใคร่ แล้วอธิบายว่า “คุณย่าเล็ก เสี่ยวหมี่โต้วคิดถึงหม่ามี๊ แดดดี้ และ คุณย่าเล็กแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วไม่เหนื่อยเลย”

เมื่อได้ยินลำดับที่เขาพูดถึง ส้งอานก็อดไม่ได้ที่จะล้อเขา “ส่วนใหญ่คิดถึงหม่ามี๊ของหนูเป็นหลักใช่ไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาที่ใสบริสุทธิ์ “คิดถึงทั้งหมดเลย คุณย่าเล็กตั้งใจเดินทางมาครั้งนี้ เหนื่อยมากเลย เสี่ยวหมี่โต้วคิดถึงอยู่เสมอ”

ส้งอานหัวเราะเย้ย “ทำเป็นแต่หยอกล้อให้ย่าเล็กดีใจ และพูดจาฉาดฉานเฉลียวฉลาดแบบนี้ ดีกว่าแดดดี้ปากจัดของหนูนั่น ไม่รู้กี่เท่า”

ทั้งๆที่เป็นลูกของเย่โม่เซิน ทำไมถึงแตกต่างได้มากขนาดนี้?

เย่โม่เซินนายบ้านั่น พูดจาทำได้เพียงให้คนสำลักตาย วันไหนที่ไม่ปากจัดก็ไม่สบายตัว เมื่อก่อนตอนที่เป็นน้าของเขา โดนเขาเถียงกลับไม่น้อย และเอะอะก็มองตัวเองเป็นอากาศ

จะเหมือนกับเจ้าตัวเล็กตรงหน้าเสียที่ไหน เรียกคุณน่าน้อยแต่ละคำ เรียกจนใจเธอละลายหมดแล้ว

“คุณย่าเล็ก นี่เรียกว่าคนรุ่นหลังเหนือกว่าคนรุ่นก่อน~”

บรรยากาศดูเหมือนจะคึกคักในทันที ไม่ได้ตึงเครียดเหมือนก่อนหน้านี้

แน่นอนว่า ทุกคนรู้ดีว่า นี่เป็นเพราะหลังจากที่หมอบอกว่า เย่โม่เซินไม่มีปัญหาอะไรมาก ถ้าอากาศของเย่โม่เซินย่ำแย่มาก ถ้าอย่างนั้นไม่ว่าจะยังไง บรรยากาศก็จะไม่คึกคักขึ้นมาแน่นอน