เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 927

บทที่926 แน่วแน่มั่นคง

หยูโปคิดอยู่สักพักนึง ดูเหมือนว่าการขัดขวางของนายท่านนั้นไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนสั่นคลอนเลย แต่กลับได้ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเหนียวแน่นมากขึ้น

บนโลกนี้ก็คงไม่มีเรื่องบังเอิญ จะมีแค่เพียงเรื่องที่ได้ถูกลิขิตว่าจะต้องเป็นอย่างนั้นเพียงเท่านั้นล่ะมั้ง

ไม่อย่างนั้นแล้วหลังจากที่คุณชายเซินสูญเสียความทรงจำไป จะยังกลับมารักคุณนายน้อยอีกครั้ง? อีกทั้งยังมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง?

“จะว่าไปมันก็ใช่ งั้นความหมายของนายท่านก็คือ...ต่อไปจะไม่บีบบังคับให้คุณชายเซินหมั้นหมายกับคุณหนูตวนมู่อีก?”

คำพูดนี้ทำเอายู่ฉือจินไม่พอใจขึ้นมาทันที “อะไรที่บอกว่าฉันบีบบังคับให้พวกเขาหมั้นกัน? หยูโป นายลองฟังดูสิว่าคำที่นายพูดออกมามันเรียกว่าอะไรกัน? อีกอย่าง ทางฝ่ายเสี่ยวเสว่ตอนนี้ คาดว่าคงหมั้นหมายกับอาเซินไม่ได้อีกแล้ว”

เมื่อพูดถึงสถานการณ์ทางฝั่งของตวนมู่เสว่ หยูโปก็รู้สึกเสียดายขึ้นมาเล็กน้อย “ช่างน่าเสียดายเด็กผู้หญิงดีๆคนนึง ทำเรื่องพวกนั้นออกมาได้ยังไงกัน?”

ทั้งสองคนต่างก็ทอดถอนหายใจกันออกมา

แต่เพียงไม่นาน ยู่ฉือจินก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้

ตอนนี้เขามีเหลนแล้วนี่ ต้องไปหาเหลนของเขาสักหน่อยสิ

ยู่ฉือจินรีบออกไปจากห้องด้วยการประคองของหยูโปอย่างรวดเร็ว แต่ในตอนนี้ภายในห้องรับแขกกลับว่างเปล่า ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว

ทำเอายู่ฉือจินรู้สึกเหมือนกับเรื่องต่างๆเมื่อกี้นี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทั้งหมดเป็นเพียงสิ่งที่เขาจินตนาการผิดๆไปเอง

โชคดีที่ในตอนนี้หานมู่จื่อและเสี่ยวเหยียนได้เปิดประตูกลับมาพร้อมกัน

ในตอนที่เข้ามาก็สบเข้ากับสายตาของยู่ฉือจินพอดี

หานมู่จื่อนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็เอ่ยไปด้วยรอยยิ้ม “คุณตาฟื้นแล้ว รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

คำว่าคุณตาคำนั้นยู่ฉือจินฟังแล้วรู้สึกขัดหูเสียจริง แต่พอได้ลองย้อนกลับไปคิดๆดูแล้วถ้าเธอจะคบกับเย่โม่เซิน การเรียกเขาว่าคุณตา มันก็ไม่มีตรงไหนที่ผิดอะไรเลยนี่นา

เพียงแต่ภายในใจของเขาก็ยังไม่ได้ยอมรับไปเสียทีเดียว ยังรู้สึกไม่ชอบใจอย่างมาก

จมูกของยู่ฉือจินส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามเธอ ทำเพียงแค่ถามออกไป “พวกเธอออกไปทำอะไร?”

หานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนสบตาเข้าหากัน จากนั้นก็เอ่ยพูดอธิบายออกมา “พวกเราไปส่งคุณน้าขึ้นรถ ท่านขอตัวกลับโรงแรมไปก่อนแล้วค่ะ”

ยู่ฉือจินขมวดคิ้วออกมาทันที “อานอานกลับโรงแรมแล้ว?”

“ค่ะ”

เดิมทียู่ฉือจินยังคิดเลยว่าคืนนี้จะอยู่ที่นี่อีกสักพักใหญ่ๆ อยู่ดูเหลนตัวเองนานๆหน่อย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า...เขาคงอยู่นานไม่ได้

ไม่อย่างนั้นแล้วลูกสาวสุดที่รักของเขาคนนั้นคงต่อว่าเขาออกมาไม่หยุดอีกแน่

เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว ยู่ฉือจินก็กระแอมออกมาเบาๆ “เมื่อกี้นี้...”

“คุณตา คืนนี้มันก็มืดค่ำแล้ว เอาอย่างนี้มั้ยคะพวกคุณก็นอนกันที่นี่เลย? เพราะมื้อเย็นก็ยังไม่ทันได้ทานอิ่ม ฉันก็เลยคิดว่าอีกเดี๋ยวกะว่าจะต้มบะหมี่รวมแก้ขัดไปก่อนสักหน่อย คุณตาคิดว่าเป็นไงคะ?”

นี่หล่อนกำลังชวนเขา?

ยู่ฉือจินก็แสดงท่าทีถือตัวขึ้นมาอีกทันที ร้องเฮอะเสียงเย็นออกมา “ต้มบะหมี่แก้ขัด? พวกเธอแก้ขัดกันไปเองเถอะ ฉันกับหยูโปต้องกลับก่อนแล้ว”

หืม? เป็นอย่างที่ส้งอานพูดเอาไว้จริงๆด้วย ยู่ฉือจินไม่อยู่พักที่นี่จริงๆ

ก็ดีเหมือนกัน เธอยังคิดว่าการต้มบะหมี่ง่ายๆตามยถากรรมอย่างนี้มันไม่ค่อยจะดีนัก แต่ถ้ายู่ฉือจินไม่อยู่ที่นี่ต่อนั่นมันก็ไม่เหมือนกันนี่

“งั้นฉันกับเสี่ยวเหยียนไปส่งคุณตาที่หน้าประตูแล้วกันนะคะ”

ยู่ฉือจิน “...”

นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะไม่เอ่ยรั้งออกมาเลยสักประโยคเดียว ยู่ฉือจินโกรธจนถลึงตาออกมา แต่ก็ต้องออกไปเพราะถึงยังไงเขาก็ได้พูดออกไปแล้ว ถ้ามากลับคืนคำตอนนี้มันก็จะดูเสียหน้าเกินไป

ดังนั้นแล้วเขาจึงกุมไม้เท้า เดินออกไปอย่างอารมณ์ไม่ดี หยูโปก็รีบเดินตามมาติดๆ

หานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนมาส่งพวกเขาที่ชั้นล่างด้วยกัน

ยู่ฉือจินกับหยูโปเอารถมา คนขับรถรอพวกเขาที่ชั้นล่างอยู่นาน จนนอนหลับไปในรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว