เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 917

บทที่ 916 แก้ขัดไปก่อนนะ

แต่ว่า......เธอไม่ได้เผชิญหน้ากับยู่ฉือจินบ่อยนัก ทั้งหมดก็เป็นเพราะเย่โม่เซินปกป้องเธอเป็นอย่างดี

เมื่อนึกถึงอย่างนี้ หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นเบาๆ “ไม่มีความลำบากอะไรหรอก เขามีชีวิตรอดกลับมา ก็เป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันแล้ว ฟ้าให้โอกาสฉันได้พบกับเขาอีกครั้ง แล้วยังให้ฉันกลับมาข้างกายเขาอย่างราบรื่น ถึงแม้ว่าจะให้ฉันได้รับความลำบากยากแค้นมากขึ้นอีก ก็เป็นเรื่องปกติ อีกอย่าง......ฉันก็ไม่ได้เกลียดคุณตาของโม่เซิน”

ตรงกันข้าม เธอยังรู้สึกขอบคุณยู่ฉือจินมาก

หานมู่จื่อจับจ้องไปที่ยู่ฉือจินที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

เสี่ยวเหยียน “ยอมใจคุณจริงๆ ตาแก่ที่ดื้อรั้นเช่นนี้ คุณยังไม่เกลียด นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอเขา ฉันยังรู้สึกว่าเขาจัดการไม่ง่าย”

ขณะที่พูด เสี่ยวเหยียนก็ถามอย่างสงสัย “แต่ว่า ทำไมคุณถึงไม่เกลียดเขาล่ะ?”

หานมู่จื่อหรี่ตาลง อารมณ์ดูเหมือนตกต่ำเล็กน้อย

“เพราะว่า ชีวิตของโม่เซิน คือเขาที่ช่วยไว้”

ตอนแรกสีหน้าของเสี่ยวเหยียน เต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย แต่หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของเสี่ยวเหยียน ก็แข็งทื่อในพริบตา แล้วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

ตอนนั้นที่เครื่องบินเกิดอุบัติเหตุ มีผู้คนมากมายตายอยู่ในทะเล ลึก และแม้แต่ศพก็ยังหาไม่พบ

เกิดเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ ทุกคนก็รู้สึกว่า เย่โม่เซินไม่สามารถกลับมาได้แล้ว แต่ว่า......เขายังมีชีวิตอยู่ แค่เปลี่ยนนามสกุลและเปลี่ยนชื่อเท่านั้น

นี่จะต้องเป็นพรจากฟ้าที่ยิ่งใหญ่มากแค่ไหน เขาถึงได้มีชีวิตรอด

และผู้ที่มอบชีวิตใหม่ให้แก่เย่โม่เซิน ก็คือยู่ฉือจิน

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ายู่ฉือจินช่วยเขาไว้พอดีล่ะ?

เมื่อคิดถึงอย่างนี้ เสี่ยวเหยียนก็ตัวสั่นสะดุ้ง ทันใดนั้นก็ไม่กล้าที่จะคิดต่อไปอีก เธอเหลือบมองไปที่ชายชราที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา คำตำหนิดำเดียว ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

ถ้ามองตามคำพูดเหล่านี้ของหานมู่จื่อ ยู่ฉือจิน......ก็ดูเหมือนจะไม่น่ารำคาญมากขนาดนี้

ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับหานมู่จื่อนั้น ในสภาวะที่สิ้นหวังมากที่สุดอย่างนั้น ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือเย่โม่เซิน

อย่าพูดว่าเกลียดตาแก่เลย ต้องซาบซึ้งมากแน่ๆ

“ฉันรู้แล้ว ต่อไปฉันจะไม่ว่าเขาอีกแน่นอน เธอไม่ต้องกังวล มู่จื่อ!”

หานมู่จื่อหน้ายิ้มมองเสี่ยวเหยียน เธอเป็นคนที่พูดจารู้เรื่องจริงๆ

ในสายตาของหานมู่จื่อแล้ว เธอไม่เคยต้องการเป็นศัตรูกับยู่ฉือจินเลย แม้ว่าเขาจะไม่ชอบตัวเอง แต่เธอก็จะพยายามจัดการกับเขาด้วยวิธีที่อ่อนโยน ให้เขายอมรับตัวเอง

แต่เธอจะไม่มีวันเกลียดชายชราคนนี้ เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร แต่เธอจะไม่เปลี่ยนแปลง

*

ตอนที่ทุกคนนั่งลงพร้อมกัน เตรียมทานอาหารข้ามคืนต้อนรับปีใหม่ ยู่ฉือจินมองดูฉากตรงหน้า หัวใจสั่นสะเทือน

มีกี่ปีแล้ว......

เวลาเขากินข้าว จะมีเพียงเขาคนเดียวเสมอมา มีแต่คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ คอยดูแลเขาปรนนิบัติเขา แต่ข้างหลังเขา......ไม่มีคนในครอบครัวแม้แต่คนเดียว

บางครั้ง ยู่ฉือจินจะพูดความในใจกับหยูโป แต่ยังไงแล้ว หยูโปก็เป็นคนมีครอบครัว ในเทศกาลสำคัญ จะไม่อยู่กับเขา

“ลุงหยู ดื่มน้ำซุปสักชาม อุ่นท้องก่อน”

เมื่อยู่ฉือจินได้ยินเสียงของหานมู่จื่อ ก็ตื่นจากภวังค์ เงยหน้าขึ้นก็เห็นหานมู่จื่อ ใบหน้ายิ้มแย้ม กำลังยกซุปร้อนๆถ้วยหนึ่งให้กับ หยูโป หยูโปรีบลุกขึ้นยืน สองมือรับไว้ แล้วพูดว่า “ขอบคุณคุณหญิงน้อย”

หานมู่จื่อรู้สึกอายเล็กน้อย “ลุงหยู ลุงเรียกฉันว่ามู่จื่อก็ได้แล้ว”

เดิมทีเขาก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ เรียกตัวเองคำว่าคุณหญิงน้อย มันน่าเก้อเขินจริงๆ และยังต่อหน้ายู่ฉือจินด้วย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่