เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 933

บทที่932ถือว่าฉันเข้าใจผิดก็แล้วกัน

นายชอบฉันหรอ?

...................

คำพูดเรียบง่ายคำหนึ่ง แค่ตัวหนังสือไม่กี่ตัวเอง แต่กลับถามจนเซียวซู่อึ้งค้าง

เขาอึ้งค้างอยู่ที่เดิม นัยน์ตาเขียนไว้ว่าไม่อยากจะเชื่อ

มีอยู่เสี้ยววินาทีหนึ่ง เซียวซู่ถึงขั้นนึกว่าตัวเองหูฝาดไป

ไม่งั้น เขาจะได้ยินเสี่ยวเหยียนถามตัวเองว่า นายชอบฉันหรอได้ยังไง?

คิดยังไง ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่เหมือนคนที่จะถามคำถามแบบนี้

แต่ว่า เขาได้ยินจริงๆ

“เอ่อคือ......” พริบตาเดียวหน้าของเซียวซู่ก็เผาไหม้ขึ้นมา น้ำเสียงกับแววตายิ่งตื่นตระหนกเข้าไปใหญ่: “ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะครับ คุณคงเข้าใจอะไรผิดแล้วครับ”

“เข้าใจผิด?” เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ แล้วมองแก้วน้ำที่อยู่ตรงหน้าทีหนึ่ง

เซียวซู่ “.......”

แค่รินน้ำให้แก้วหนึ่งคงไม่สามารถสื่อถึงอะไรได้มั้ง? ถึงแม้เขาชอบเธอก็จริง แต่ว่า......เมื่อก่อนเขาไม่เคยได้รับความโปรดปรานจากเธอเลย ตอนนี้ใบหน้าตัวเองยังมีแผลใหญ่ขนาดนี้อีก เธอยิ่งไม่มีทางชอบตัวเองแล้ว อีกอย่าง บาดแผลของเขามีแต่จะทำให้คนกลัว

“เอาเถอะ” เสี่ยวเหยียนยักไหล่ เธอมีสีหน้าไม่แคร์: “งั้นก็ถือว่าฉันเข้าใจผิดก็แล้วกัน นายกลับไปนอนเถอะ”

เดิมทีนึกว่าเธอจะโต้เถียง ไม่นึกว่าเธอจะยอมรับว่าตัวเองเข้าใจผิดแบบนี้เฉยเลย จากนั้นก็ยกน้ำขึ้นมาดื่ม

ไม่รู้เพราะอะไร หัวใจของเซียวซู่ทรมานขึ้นมา มองดูสีหน้าที่ไม่แคร์ของเสี่ยวเหยียน จู่ๆเขาก็อยากพูดว่าไม่ได้เข้าใจผิด ผมชอบคุณจริงๆ

แต่ว่า......พอนึกถึงบาดแผลบนใบหน้าตัวเอง พริบตาเดียวความคิดนั้นก็จางหายไปจนหมด

มือที่ห้อยอยู่ข้างกายกำแน่นเป็นหมัด ผ่านไปสักพักได้คลายมือออกแล้วกำแน่นอีก เซียวซู่เม้มปากไว้ หันหลังไปจากห้องครัวอย่างเงียบๆ

เสี่ยวเหยียนดื่มน้ำไปแก้วหนึ่ง เห็นเขาจากไปอย่างเงียบๆ สายตาได้มองไปที่เขา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

เธอตาฝาดหรอ? ทำไมรู้สึกว่าอารมณ์ของเซียวซู่ในเมื่อกี๊เหมือนไม่ค่อยปกติเลย?

หรือเพราะคำถามที่เธอถามเมื่อกี๊ ทำให้เขารู้สึกไปต่อไม่ถูกเลย? เธอก็ไม่ได้ตั้งใจถามนะ ก็ตอนที่เห็นหน้าตาเขา เหมือนหน้าตาตอนที่ตัวเองมองหานชิงมากเป็นพิเศษ

ดังนั้น...........คำถามจึงหลุดปากออกมาเลย

ตอนนี้คิดๆแล้วกลับรู้สึกไม่เหมาะสม ไม่ว่าอีกฝ่ายชอบเธอหรือไม่ เธอถามแบบนี้ไม่เท่ากับว่าทำให้ฝ่ายตรงข้ามอายหรอ? ต่อไปเจอหน้าต้องเก้อเขินมากขนาดไหน?

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าอย่างแรง ดื่มน้ำที่เหลืออยู่ในแก้วจนหมด จากนั้นก็หอบผ้าห่มตัวเองกลับไปที่ห้อง

เสี่ยวเหยียนที่กลับไปนอนไม่ได้สังเกตเห็นเลย มือถือที่ถูกเธอปิดเสียงเป็นโหมดเงียบ มีสิบกว่าสายที่ไม่ได้รับสาย เธอหลับลึกทั้งคืน

หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองนอนไปนานมาก ในฝันเกิดเรื่องมากมาย ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกว่าในหัวยังมีความทรงจำหลงเหลืออยู่นิดหน่อย

แต่พอเธอลืมตาขึ้นมา เรื่องราวในฝันถูกความจริงกลืนกินทีละนิดๆจนหมดเกลี้ยง

พอเธอพลิกตัว หลังจากจ้องมองแสงอาทิตย์นอกหน้าต่างไปครึ่งค่อนวัน ได้ลืมเรื่องที่ฝันไปจนหมด

พิงอยู่บนเตียงอีกสักพัก หานมู่จื่อถึงพบว่าในห้องมีแค่เธอคนเดียว เสี่ยวเหยียนได้ตื่นนอนและไม่เห็นเงาแล้ว

เธอพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็ออกจากห้อง

ในห้องเงียบกริบ ไม่มีคนเลย หานมู่จื่อลองเรียกคำหนึ่ง: “เสี่ยวเหยียน เสี่ยวหมี่โต้ว?”

ไม่มีคนตอบเธอ