ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 167

มหาเสนาบดีเซี่ยจำได้ว่านางมีนิสัยที่สงบเสงี่ยม ไม่ช่างพูด เมื่อพูดถึงผลงานด้านศิลปะของนาง นัยน์ตาก็มีประกายขึ้นมาทันที

ดังนั้นเขาจึงถามว่า “ช่วงนี้เจ้ามีผลงานภาพวาดไหม?”

หยวนซื่อยกริมฝีปากของนางขึ้นอย่างเฉยเมย “ข้าไม่ได้วาดภาพมานานแล้ว แล้วก็ไม่มีผลงานให้เซียงแหยชื่นชมด้วย”

“ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก” มหาเสนาบดีเซี่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจในขณะที่มองนาง

หยวนซื่อไม่ได้ทำเสียงใด ๆ ถือถ้วยชาในมือ ปลายนิ้วสีครามสัมผัสกับขอบถ้วยชา สั่นสะเทือนเล็กน้อย

มหาเสนาบดีเซี่ยก็เห็นเช่นกัน เนื่องจากการมาเยี่ยมของเขาช่างกะทันหัน อดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย

อย่างที่ทุกคนรู้หยวนซื่อใช้กำลังทั้งหมดของนาง เพื่อควบคุมความเกลียดชังและฆ่าลูกสาวของเขา

มหาเสนาบดีเซี่ยรู้สึกว่าหยวนซื่อยังคงมีความรู้สึกกับตน ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ยังไงก็ตาม เจ้ากับองค์ชายอานเป็นคนรู้จักเก่า ไม่ได้มาเยี่ยมนานแล้ว เจ้าคิดถึงเพื่อนเก่าคนนี้หรือไม่?”

หยวนซื่อเงยหน้าขึ้นมองเขา “หืม?”

มหาเสนาบดีเซี่ยโบกมือแล้วยิ้มแล้วพูดว่า "อย่าเข้าใจผิดนะ ข้าไม่ได้สงสัยอะไร องค์ชายอานกับข้าเคยเป็นเพื่อนกัน เพียงแต่หลายวันก่อนมีเรื่องกับเขาเล็กน้อย ข้าเองก็ไม่สามารถดึงหน้านี้ไปขอโทษเขาได้ คิดว่าหากเจ้าต้องการ เจ้าก็ควรไปที่วังขององค์ชายอานแล้ว และขอโทษเขาแทนข้าด้วย”

หยวนซื่อพยักหน้า "ได้!”

มหาเสนาบดีเซี่ยแทบไม่เชื่อหูของเขา เขามองหยวนซื่อและถามว่า “เจ้าได้ยินชัดหรือไม่?”

“เซียงแหยขอให้ข้าขอโทษองค์ชายอานสำหรับความประมาทของเจ้าเมื่อครั้งก่อน” หยวนซื่อพูดซ้ำอย่างใจเย็น

“เจ้าอยากจะไปไหม?”