ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2192

ซูจือหยูรีบกล่าวว่า “ไม่เป็นไรค่ะๆ คุณตาช่วยหนูถามก็พอแล้ว”

พูดเสร็จ เธอถามอีกว่า “จริงสิคะ คุณตา หากเขายอมช่วยหนูล่ะก็ หนูยังต้องไปอเมริกาใช่ไหมคะ?”

“ไม่จำเป็น” ตู้เจิ้นหัวพูดว่า “อาจารย์ล่ายอิทธิฤทธิ์แก่กล้า หากเขารับปาก ตาจะเอาวันเดือนปีเกิดของหลานส่งให้เขา แล้วก็เอาเรื่องที่หลานอยากถามบอกกับเขาคร่าวๆ ก็น่าจะได้แล้ว”

ซูจือหยูพูดอย่างตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง “มหัศจรรย์ขนาดนี้เชียว?”

ตู้เจิ้นหัวยิ้มกล่าวว่า “ของอย่างอี้จิงปากั้ว เป็นสติปัญญาขั้นสูงของบรรพบุรุษเรา ว่ากันว่าความมหัศจรรย์ของมัน คนยุคปัจจุบันอย่างเราเข้าใจเพียงแค่ผิดเผินเท่านั้น”

พูดเสร็จ เขาก็กล่าวอีกว่า “ตอนนี้ที่อเมริกาเป็นกลางคืน ตาเองก็ไม่สะดวกจะติดต่ออาจารย์ล่ายนัก ถ้าอย่างนั้นหลานก็อดใจรอสักหน่อยก่อน รถถึงตอนเย็น ทางอเมริกาก็เช้าแล้ว ตาค่อยโทรหาอาจารย์ล่ายให้”

ซูจือหยูรีบกล่าวว่า “คุณตาคะ อย่างนั้นฝากคุณตาด้วยนะคะ!”

...

เวลานี้ เย่เฉินรีบรุดกลับบ้าน เพื่อทำอาหารกลางวันให้เสร็จ

แม้หม่าหลันจะขาหัก แต่ยังคงยืนกรานจะถ่อสังขารมาเป็นลูกมือให้เขาในห้องครัว

ยุ่งง่วนอยู่พักหนึ่งก็ทำกับข้าวเสร็จ หม่าหลันพูดด้วยสีหน้าละอายใจว่า “ลูกเขยจ๊ะ เดิมทีควรจะเป็นแม่ที่ทำกับข้าวให้เธอ เพียงแต่ขาแม่ไม่สะดวก ยังต้องรบกวนให้เธอเข้าครัวด้วยตัวเอง ในใจแม่นี้รู้สึกผิดจริงๆ!”