จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 156

บทที่ 155 สงสัย

พ่อของจางเหมิงจ้องมองจางเหมิง ด้วยท่าทีที่เข้มงวด “ดีนะที่ในสายตาของแกยังมีพ่อคนนี้！”

“ใครพาแกไปขี่รถด้วยความเร็วสูง？”

จางเหมิงก้มหน้าลงทันที คิดไม่ถึงว่าพ่อจะรู้เรื่องไวขนาดนี้

จางเหมิงไม่พูดไม่จาอะไร เพื่อนคนอื่นๆต่างก็รีบก้มหน้าลงทันที

พูดความจริง พ่อของจางเหมิงสมกับเป็นเจ้าของบริษัทโฆษณาที่มีมูลค่าทรัพย์สินกว่าหลายพันล้าน มีลักษณะท่าทางที่เป็นผู้ที่อยู่เหนือกว่า

พวกนักเรียนเหล่านั้นกลั้นลมหายใจไม่เงยหน้าขึ้นมาเลย

“พูดสิ？ใครเป็นคนพาแกไปขี่รถด้วยความเร็วสูง？” พ่อของจางเหมิงถามออกไปอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวด

น้ำเสียงของจางเหมิงเบาเหมือนกับยุง “เป็นหนูเองค่ะ”

“ฮึ พูดมั่วซั่ว แกขี่รถไม่เป็นด้วยซ้ำ！ยังจะมาโกหกพ่อนะ！” พ่อของจางเหมิงพูดตำหนิ

ในเวลานี้ ที่ประตูก็มีเสียงที่ห่วงใยแพร่ซ่านเข้ามา “เหมิงเหมิง คุณเป็นยังไงบ้าง？ผมจ่ายค่าแอดมิทที่โรงพยาบาลให้แล้ว คุณพักฟื้นอย่างสบายใจได้เลยนะ……”

เหยียนเสวเหวินก้าวเท้าเข้ามา ในอ้อมแขนยังกอดหมวกกันน็อคไว้

ทันใดนั้นเบื้องหน้าของจางเหมิงก็คล้ำมืด อยากตายขึ้นมาแล้ว

นี้ถือว่ามาถึงที่เลยใช่ไหม？

ฉินโส่วเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว เกือบจะหัวเราะออกมา

เหยียนเสวเหวินมาได้บังเอิญพอดี！

ทันใดนั้นสีหน้าของพ่อจางเหมิงก็ขรึมลงทันที สายตาที่มองไปยังเหยียนเสวเหวิน เยือกเย็นเหมือนเกล็ดน้ำแข็งในเดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติยังไงอย่างนั้น

“นายมาได้เวลาพอดีเลย นายเป็นคนทำให้ลูกสาวของฉันได้รับบาดเจ็บใช่ไหม？”

น้ำเสียงนี้ทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกสะทกสะท้านเลย

ปกติเหยียนเสวเหวินเป็นคนที่หยิ่งผยองมาก แต่สุดท้ายก็เป็นเพียงเด็กมหาวิทยาลัยที่ยังไม่จบ เมื่ออยู่เบื้องหน้าพ่อของจางเหมิงเจ้านายที่อยู่ตำแหน่งสูงมาเนิ่นนานแบบนี้ จากที่เป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์ก็กลายเป็นแกะน้อยเลย

“คุณอา คุณอาครับ เหมิงเหมิงยินยอมเองนะครับ！” เหยียนเสวเหวินโดนพลานุภาพของพ่อจางเหมิงจนตกใจ ในเวลานี้คิดได้แค่ให้ตัวเองพ้นมลทิน คำพูดที่พูดออกมาไม่ได้กลั่นมาจากสมองเลย

จางเหมิงตกตะลึง มองไปยังเหยียนเสวเหวินอย่างเหลือเชื่อ เมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ยังพูดได้เพราะเสนาะหูอยู่เลย สาบานว่าไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนก็ยอมทำเพื่อฉัน

ตอนนี้พอเจอผู้ปกครองแล้ว ก็ทิ้งเธอเลย

ฉินโส่วและพวกก็ดูถูกทันที คิดไม่ถึงว่าเหยียนเสวเหวินที่ปกติเป็นคนที่เย่อหยิ่งมาก พอเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆจู่ๆก็จะขี้ขลาดขนาดนี้

พ่อของจางเหมิงสาดส่องสายตาที่มืดครึ้มเข้ามา สีหน้ากลับว่าเงียบสงบมาก

“อ้อ ความหมายของนายก็คือที่ลูกสาวของฉันได้รับบาดเจ็บเป็นเพราะเธอรนหาที่เองใช่ไหม？” น้ำเสียงของเขาราบเรียบมาก แต่เมื่อได้ยินกลับเหมือนว่ากำลังลับมีดอยู่ นาทีถัดไปก็เตรียมพร้อมที่จะฆ่าคนแล้ว

เหยียนเสวเหวินอึ้งไปชั่วขณะ ในเวลานี้ถึงได้ตระหนักถึงว่าเมื่อกี้ที่ตัวเองตอบกลับไปนั่นช่างโง่เหลือเกิน

ที่พ่อของจางเหมิงถามก็เป็นแค่เรื่องที่จางเหมิงได้รับบาดเจ็บ แต่เขากลับว่าเปิดเผยความสัมพันธ์ของทั้งสองคนออกไปแล้ว

ในความจริงนั้น ก็คือผลกรรมของการมีมารร้ายอยู่ในใจ เหยียนเสวเหวินก็แค่อยากจะเล่นๆกับจางเหมิงเท่านั้น ที่พูดคำสาบานออกไปก็เป็นเรื่องจอมปลอมทั้งหมด

ตอนนี้จู่ๆก็โดนพ่อของจางเหมิงถามซึ่งๆหน้า ทันใดนั้นก็ตื่นตระหนกขึ้นทันที คิดว่าพ่อของจางเหมิงตำหนิที่เขาล่อลวงจางเหมิง ดังนั้นถึงได้พูดไปว่าจางเหมิงยินยอมเอง

หรือกว่าอีกนัยหนึ่งว่าดึงจางเหมิงออกมารับผิดชอบแทน

ความหมายที่แอบแฝงอยู่ก็คือ ลูกสาวของคุณยินยอมเอง คุณจะมาจัดการผมไม่ได้หรอกนะ！

ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าพ่อของจางเหมิงไม่ได้ตำหนิที่ตัวเองล่อลวงลูกสาวของเขาเลย แต่ตำหนิว่าทำไมเขาไม่ระวังความปลอดภัย

เหยียนเสวเหวินมีความคิดที่อยากจะเอาหัวโขกให้ตายไปเลย

ตอนนี้กลบเกลื่อนคำโกหก ไม่รู้จะสามารถได้รับการให้อภัยจากพ่อของจางเหมิงได้หรือเปล่า？

ไม่ว่ายังไง ก็ต้องลองทำให้เต็มที่

เหยียนเสวเหวินก็ร้องห่มร้องไห้ใหญ่โตขึ้นมาทันที ร้องพูดด้วยน้ำหมูกน้ำตาไหลว่า “คุณอาครับ ผมจริงใจกับจางเหมิงจริงๆนะ ผมสาบานต่อฟ้าได้เลย ผมชอบจางเหมิงด้วยใจจริง ถ้าหากผมโกหกแม้แต่คำเดียว ขอให้ฟ้าผ่าเลยครับ！ ”

โครมคราม！

ฟ้าผ่าตอนกลางวัน！