จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 205

เห็นว่าทิศทางการเดินของอีหลิงเปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน หวางหยู่หันแอบก่นด่าในใจ จากนั้นก็รีบเดินมายังด้านหน้าของอีหลิง

แกล้งทำเป็นจูงมืออีหลิงโดยไม่ตั้งใจ หวางหยู่หันพูดด้วยเสียงอบอุ่นว่า “อีหลิง กระโปรงของคุณยาวมาก เดี๋ยวฉันจะช่วยประคองคุณเดินต่อไปด้วยกัน! ”

อีหลิงไม่ได้คลางแคลงใจใด ๆ พูดอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณ! ”

หวางหยู่หันจูงมืออีหลิง โดยเดินมุ่งไปยังทิศทางที่หลินหยุนอยู่

อีหลิงรู้สึกว่าหวางหยู่หันเหมือนกับตั้งใจที่จะพาเธอเดินไปยังที่ไหนสักแห่ง แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

เธอคิดว่าหวางหยู่หันไม่ได้จงใจที่จะกระทำการเช่นนี้

ด้านล่างเวที จางซือจู่เห็นอีหลิงกำลังค่อย ๆ เดินเข้ามา ตื่นเต้นแล้วก็จับไปที่แขนของหลินหยุน “หลินหยุน นายดูนั่น รีบดูสิ นางฟังกำลังเดินมุ่งมาหาข้าแล้ว! ”

“นายดูสิ นางฟ้ากำลังยิ้มให้ข้า! ฮ่าฮ่า คิดไม่ถึงว่านางฟ้าจะยิ้มให้ข้าด้วย! ” จางซือจู่แกล้งทำเป็นบ้าบอ

หลินหยุนกวาดสายตามองไปที่หวางหยู่หัน การกระทำของหวางหยู่หันสามารถปกปิดไม่ให้ อีหลิงล่วงรู้ แต่ กลับปกปิดต่อเขาไม่ได้

แม้ว่าหลินหยุนจะไม่ทราบแน่ชัดว่าเธอมีแผนการอะไร แต่ ในเมื่อเธอตั้งใจที่จะพาอีหลิงเดินมุ่งมาทางตนเอง อย่างนั้นแล้วหลินหยุนก็จะทำไม่ให้เธอได้สมดั่งที่หวัง

“ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ” หลินหยุนพูดขึ้น แล้วลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินไป

จางซือจู่เหมือนว่ากำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ในความฝันอันงดงามของตนอยู่ ก็ได้จับหลินหยุนไว้และพูดขึ้นอย่างดีอกดีใจว่า “ห้ามไปก่อน เดี๋ยวค่อยไป! นางฟ้าจะต้องมาเลือกข้าให้เป็นตัวแทนแน่เลย นายรอข้าถามคำถามกับนางฟ้าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไป! ”

“หากนายพลาดโอกาสครั้งนี้ไป ต่อไปคงจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดสัมผัสกับนางฟ้าแบบนี้อีกแล้ว”

“แต่ถ้าหากข้าอยู่ที่นี่ แล้วนางฟ้าของนายเลือกข้าจะทำอย่างไร? นายปล่อยข้าไปเถอะ! ” หลินหยุนพูดขึ้นอย่างทีเล่นทีจริง

จาซือจู่รีบปล่อยมือทันที “ก็ใช่ งั้นนายก็ไปห้องน้ำแล้วกัน รีบไปเดี๋ยวนี้! ”

......เป็นเพื่อนที่ให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากกว่ามิตรภาพกับเพื่อนจริง ๆ ไอ้คนนี้

หลินหยุนกำลังจะเดินจากไป หวางหยู่หันที่จดจ้องเขาอยู่ตลอดจะปล่อยให้เขาเดินหนีไปได้อย่างไรกัน?

“หลินหยุน ทำไมเห็นพวกเราเดินมาแล้วจะต้องรีบเดินหนีจากไปด้วยหละ? หรือว่าคุณเกลียดชังไม่ให้ความสำคัญกับอีหลิงดาวมหาวิทยาลัยอย่างงั้นเหรอ? ”

ขณะนี้ หลินหยุนทราบดีว่าตนเองอยากจะเดินจากไปแต่ก็คงไม่มีทางสำเร็จแล้ว

อีหลิงมีแววตาเป็นประกายขึ้น หลินหยุน ใช่หลินหยุนจริง ๆ ด้วย!

อีหลิงตื่นเต้นดีใจราวกับว่าได้พบเจอเพื่อนเก่าในต่างถิ่น กำลังจะเดินเข้าไปพุดคุยกับหลินหยุน แต่นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นที่สาธารณะ หากเธอพุ่งเข้าไปหาแบบนี้จะทำให้คนอื่นเกิดการเข้าใจผิดขึ้นอย่างแน่นอน

ครั้นแล้ว อีหลิงทำได้เพียงอดทนเอาไว้ก่อน

ในเมื่อเดินจากไปไม่ได้ หลินหยุนก็กลับมานั่งลงอย่างสง่าผ่าเผย พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “อีหลิงดาวประจำมหาวิทยาลัยเป็นคนที่สวยงามและจิตใจดี เป็นเกียรติอย่างมากที่ฉันได้รู้จักกับเธอ ฉันจะเกลียดชังไม่ให้ความสำคัญได้อย่างไรกัน? ”

จางซือจู่ตบไปที่บ่าของหลินหยุน ยกนิ้วหัวแม่โป้งให้ “สายตาแหลมคม! ”

จากนั้น จางซือจู่ก็บากหน้า มองไปที่อีหลิงด้วยความเขินอาย พูดขึ้นอย่างกระมิดกระเมี้ยนว่า “อีหลิง คุณคือนางฟ้าของฉัน สามารถเลือกฉันให้เป็นตัวแทนได้หรือไม่? ”

“ออกไป อีหลิงคือนางฟ้าของฉันต่างหาก! หากจะเลือกก็ควรที่จะเลือกข้า! ” สิบแปดมงกุฎถีบจางซือจู่กระเด็นออกไป แล้วแย่งยืนในตำแหน่งของจางซือจู่

สามารถทำให้หลินหยุนอยู่กับที่ไม่ไปไหน เป้าหมายของหวางหยู่หันก็ถือว่าสำเร็จแล้ว มองไปที่อีหลิง และพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “อีหลิง คัดเลือกตั้งนานแล้ว เวลามีจำกัด คุณคงต้องเลือกใครสักคนออกมาได้แล้ว! ”

เวลานี้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่อีหลิง สายตาของแต่ละคนร้อนผ่าวผิดปกติ

อีหลิงคิดที่จะส่งไมโครโฟนไปให้กับหลินหยุน แต่คิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม ถ้าหากหลินหยุนถามคำถามอะไรที่เธอไม่ต้องการจะตอบออกไปหละ?

อีหลิงคิดในใจว่า เธอไม่ต้องการที่จะโกหกต่อหลินหยุน

จากนั้น อีหลิงก็เห็นจางซือจู่ที่กำลังโมโหอย่างหนักและจะเข้าไปทำร้ายสิบแปดมงกุฎ จึงชี้ไปที่เขาทันที “งั้นก็เพื่อนนักเรียนคนนี้แล้วกัน! ”

จางซือจู่ตกตะลึงค้างอยู่กับที่!

เอ่อ ความสุขพุ่งเข้ามาหาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว! ฉันยังไม่ทันได้เตรียมคำถามเลย!

“แม่ง น่าโมโหจริง ไอ้คนนี้มันช่างโชคดีเสียจริง! ”