Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 17

“อีแนทกูปวดขี้”

บุรฉัตรกระซิบกับเพื่อนรักเสียงแผ่ว มาปวดอะไรตอนนี้ เป็นแบบนี้ทุกทีที่เกิดอาการตื่นเต้น

แนทตี้หันมามองเพื่อนแล้วดูนาฬิกาเหลือเวลาอีกสิบห้านาทีประตูจะปิด

“รีบเลยมึง ห้ามนั่งนานมึงมีเวลาแค่สิบห้านาที เข้าใจไหม”

บุรฉัตรพยักหน้าแล้วถือเป้ใบเล็กแล้วออกวิ่ง ไปยังห้องน้ำด้านขวา ที่อยู่ไกลกว่าและคนน่าจะน้อยกว่า ในนาทีที่ต้องการขี้บุรฉัตรต้องการความสงบเพื่อรวบรวมสมาธิ

โอ๊ยขนลุกหมดแล้ว บุรฉัตรยกมือมาลูบแขนที่ตอนนี้พร้อมใจกันลุกชูชันไปทั้งแขน เธอวิ่งสุดชีวิตเพื่อไปให้ถึงห้องน้ำข้างหน้า

อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องน้ำอยู่แล้ว แต่อยู่ดีดี ก็มีร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำชายที่อยู่ข้างๆ กับห้องน้ำหญิงมาขวางทางวิ่งของเธอเอาไว้

บุรฉัตรที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงเบรคไม่ทันเลยชนกับคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำเข้าไปเต็ม ๆ

“ว้าย"

ก่อนที่เธอจะกระเด็นเพราะแรงกระแทก มือแข็งแรงก็เอื้อมมือมารัดเอวเธอไว้

“เป็นอะไรไหมครับ”

เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามเธอ กลิ่นหอมของน้ำหอมผู้ชายลอยมาปะทะจมูก หอมจนเสียววูบวาบในท้องน้อย ขนที่ลุกอยู่แล้วเพราะปวดขี้ ยิ่งลุกเข้าไปใหญ่

“ไม่เป็นค่ะ ขอบคุณนะคะ”

บุรฉัตรเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของมือที่โอบประคองเธอเอาไว้

โอ้วแม่เจ้า!! นี่มันซงจุงกิใส่แว่น คนอะไรหล่อตี๋ออร่าขนาดนี้

รักแรกพบเป็นยังไงเพิ่งเข้าใจในตอนนี้ หัวใจของเธอเต้นระรัวเพียงแค่สบสายตาคนที่อยู่ตรงหน้า สัมผัสนุ่มนวลบริเวณต้นแขนที่โอบประคองเธออยู่ชวนให้รู้สึกวาบหวิว สายตาละมุนละไมที่มองมาทำเอาบุรฉัตรแทบลืมหายใจไหนจะกลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่ชวนให้ใจสั่นนี่อีก