Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 29

“ถ้าบลูยอมเป็นแฟนเฮีย บลูไม่ต้องลำบากเลย เฮียดูแลแฟนอย่างดีเสมอ”

ก่อนเจอบุรฉัตรเขาก็เคยมีแฟน เขาเนี่ยสายเปย์ดูแลแฟนอย่างกับเจ้าหญิง กระเป๋าแบรนด์เนมใบละแสนก็ซื้อให้ได้ นับประสาอะไรกับประกันชีวิตแค่นี้

“เฮีย บลูขอบคุณมากเลย แต่บลูอยากพยายามด้วยตัวเองก่อน บลูอยากภูมิใจที่หาเงินได้เอง เรื่องเลี้ยงข้าวบลูไม่ได้รังเกียจ เพื่อเป็นการตอบแทนที่เฮียไว้วางใจในตัวบลูให้บลูได้ดูแลความคุ้มครองให้กับเฮีย บลูจะไปกินข้าวกับเฮียนะ”

มิกซ์ยิ้มกว้างด้วยความยินดี

“แต่ขอเป็นช่วงที่บลูสอบเสร็จก่อนได้ไหม น่าจะอีกเดือนเศษๆช่วงนี้บลูจะยุ่งหน่อย พอบลูสอบเสร็จเราค่อยนัดกันอีกทีได้ไหมคะ”

บุรฉัตรยิ้มหวานน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าที่เคย สำหรับมิกซ์ ส.ไพรวัลย์แค่บุรฉัตรไม่ปฏิเสธก็ดีมากแล้ว สามปีที่ผ่านมาเธอพูดกับเขานับคำได้ด้วยซ้ำ นี่เธอตอบรับไปกินข้าวด้วยแม้จะอีกตั้งเดือนเศษๆ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว

สำหรับบุรฉัตร จะว่าเธอทำเพื่อผลประโยชน์ก็ได้ แต่แล้วยังไงล่ะ เธอทำมาหากินสุจริตไม่ได้หลอกอะไรเขา การไปกินข้าวกับลูกค้าเป็นสิ่งที่ใครๆก็ทำกันและเธอบอกเขาแล้วว่าเธอยังไม่คิดเรื่องอื่นนอกจากการทำงานหาเงิน เขาก็ดูโอเค เพราะฉะนั้นจะมาว่าเธอหลอกเขาทีหลังไม่ได้นะ

“ได้สิบลูเฮียรอได้ และยินดีรอบลูเสมอ”

บุรฉัตรนำเบี้ยประกันไปส่งที่สำนักงานตัวแทนของเจ๊พราวด้วยความดีใจ

เธอทำได้แล้วเบี้ยประกันทั้งหมดหนึ่งแสนเก้าหมื่นบาทนิดๆ ถูกส่งให้เจ๊พราว

บุรฉัตรถือซองเงินมือสั่นกลัวไปหมดว่าจะทำเงินหายโชคดีที่สำนักงานของเจ๊พราวอยู่ติดกับธนาคารเธอเลยไม่ต้องถือเงินนานๆ

วันนี้เธอเลยให้พนักงานทำโมบายแบงค์กิ้งให้เลย วันหลังจะได้ไม่ต้องถือสมุดมาเบิกเงินแบบนี้อีก