Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 31

“มึงรู้ไหมเพื่อนกูที่เป็นพริตตี้เขาบอกว่าเขามีร้านให้เช่านะมึง เวลาไปออกงานไม่ต้องเสียเงินซื้อ”

“ก็ดีสิมึง จะได้มีหลายๆชุดให้มาใส่ แล้วพอส่งคอมการ์ดไป อีกนานไหมกว่าจะมีงาน”

บุรฉัตรอยากหาเงินให้ได้มากๆ เก็บเอาไว้ก่อนที่บีมจะเปิดเทอม

ถ้ามีงานเยอะๆ เธอจะได้ดูแลครอบครัวได้ อยากจะให้แม่ได้พักไม่ต้องไปขายผลไม้อีกแล้ว อยากหาเงินให้บอสได้ไปหาหมอตามกำหนด อยากให้บีมได้เรียนสูงๆ อยากรวยให้มากๆ พ่อจะได้เลิกซื้อหวยเสียที

“เขาก็จะดูว่ามีงานไหนที่เหมาะกับแกบ้าง แรกๆงานอะไรได้มาก็คงต้องเอาไปก่อน พอเริ่มมีคนรู้จักเดี๋ยวก็จะได้งานดีดีเอง แล้วถ้ายิ่งแกพูดได้มีทักษะทางด้านการพูด ก็จะได้ค่าตัวมากกว่าคนที่ไปยืนถ่ายรูปอย่างเดียว”

“ขอบใจมากนะแนทตี้ งานไหนได้เงินมากูแบ่งเปอร์เซนต์ให้มึงด้วย อะไรกูก็ทำทั้งนั้นแหละ ขอแค่มีเงินให้น้องได้เรียน”

วันที่บุรฉัตรรอคอยก็มาถึง วันนี้เธอจะได้ไปประชุมที่พัทยางานจัดที่โรงแรมห้าดาวที่ได้ยินมาว่าเป็นของเพื่อนคุณติณห์

บุรฉัตรและแนทตี้ลงทุนนั่งแท็กซี่มารอขึ้นรถทัวร์ที่หน้าตึกพิริยะกุล ซึ่งมีจำนวนถึงสิบคันที่ทางบริษัทเหมาให้ตัวแทนได้ใช้เดินทางไปประชุมกัน

“แนทตี้มึงว่าคุณติณห์เขาจะไปรถทัวร์กับเราไหมวะ”

บุรฉัตรเหลียวซ้ายแลขวามองหาคนที่อยากเจอ

“ไม่น่านะมึง ระดับคุณติณห์น่าจะขับรถไปเอง”

แนทตี้หันไปมองรอบๆตัวอย่างตื่นตาตื่นใจ คนเยอะมาก ไม่เคยไปงานอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่เรียนจบมอหก แนทตี้ก็ลงทะเบียนเรียนในมหาวิทยาลัยเปิดมีอาชีพรับจ้างแต่งหน้าทั่วราชอาณาจักรแต่ก็มีงานน้อยเพราะคนที่รู้จักส่วนใหญ่ก็วัยใกล้ๆกัน