Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 58

รู้สึกผิดที่ต้องโกหก แต่มันก็จำเป็น

“ขอให้เจริญๆนะลูก”

เดือนเพ็ญพูดอะไรไม่ออกนอกจากเอื้อมมือไปลูบหัวลูก ลูกคนนี้มันคือที่พึ่งของคนทั้งบ้านจริงๆ เกิดมายังไม่เคยถือเงินเยอะขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต เธอยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตา ปลื้มใจที่มีลูกดีๆแบบนี้

“แม่ พรุ่งนี้บลูว่าจะออกไปอยู่ข้างนอกนะแม่ จะออกไปอยู่กับอีแนทตี้ สำนักงานบัญชีที่ทำมันอยู่แถวๆออฟฟิศเจ๊พราว เลยจะไปอยู่ด้วยกันเลยช่วยกันหารค่าห้อง แล้วก็เผื่อมีงานอีเวนท์ดึกๆจะได้ไม่ต้องกลับบ้านลำบาก”

เดือนเพ็ญมีสีหน้าเป็นห่วง ลูกสาวคนเดียว สวยมากด้วยออกไปอยู่ข้างนอกเองก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา

“พี่บลูจะออกไปอยู่ข้างนอกเหรอ จะอันตรายไหม”

คนที่ออกปากเป็นห่วงก่อนแม่คือน้องชาย ที่รักพี่สาวคนนี้มาก

“ปลอดภัยสิบีมใครจะกล้ามาทำอะไรพี่ บีมก็รู้ว่าพี่น่ะปากจัดแค่ไหน”

บุรฉัตรโยกหัวน้องชายเล่นเพื่อให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย

“จะไปพรุ่งนี้เลยเหรอบลู ทำไมรีบร้อนนัก”

อดใจหายไม่ได้ที่ลูกจะออกจากบ้าน

“วันมะรืนบลูต้องทำงานที่สำนักงานบัญชีแล้วล่ะแม่ แล้วอีกอย่างงานที่อีแนทตี้หาให้อาจจะได้เร็วๆนี้”

เดือนเพ็ญพยักหน้าเข้าใจแม้จะใจหายบ้างที่ลูกจะย้ายออกจากบ้าน แต่ก็ทำใจว่าพอลูกโตก็ต้องมีชีวิตของตัวเอง

“ดูแลตัวเองดีดีนะบลู จะทำอะไรให้ดูความปลอดภัยของตัวเองเป็นที่ตั้ง ที่ไหนที่อันตรายอย่าไป”

เดือนเพ็ญดึงลูกเข้ามากอด ซึ่งนานๆถึงจะได้กอดสักที

“จ้ะแม่ ไม่ต้องห่วงนะ บลูจะดูแลตัวเองดีดี แม่อยู่บ้านก็ดูแลตัวเองดีดีนะ อย่าเครียดมากเดี๋ยวบลูจะหาเงินให้แม่ใช้เอง”

บลูซบหน้าลงกับตักของแม่ รู้สึกผิดในใจที่ต้องโกหก แต่ก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอดของครอบครัว ยังไงมันก็เสียตัวไปแล้ว หลังจากนี้คงต้องพยายามทำทุกอย่างให้คุณติณห์รักเธอให้ได้

แม้มันจะยาก แต่ก็จะทำ

คืนนั้นบุรฉัตรส่งข้อความไปบอกติณห์ว่าถึงบ้านแล้ว และจะย้ายไปอยู่ที่ห้องพรุ่งนี้แน่นอน

ติณห์ถามเธอหลายครั้งมากว่ามาได้แน่ใช่ไหม เขาถามบ่อยจนเธอแอบคิดเข้าข้างตัวเองแล้วนะว่าเขาคงจะหลงเธออยู่บ้าง

ตอนเย็นก็มีอะไรกันตั้งสองรอบ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะหื่นกระหายขนาดนั้น ภาวนาว่าขออย่าให้เขาเบื่อเธอเร็วเกินไปนัก ถ้าวาสนามีคงจะทำให้เขารักเธอได้บ้าง

บุรฉัตรหันมามองหน้าน้องชายคนเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ พรุ่งนี้ก็ไม่ได้นอนข้างบอสแบบนี้แล้ว นึกเป็นห่วงน้องขึ้นมาเพราะน้องคนนี้เธอเลี้ยงของเธอมาตั้งแต่เกิด ช่วงแม่ไปขายของไม่รู้ใครจะหาข้าวหาน้ำให้บอสกิน

ถ้าเป็นไปได้อยากให้แม่เลิกขายของมาก ตอนนี้เธอมีเงินเยอะจนแม่สามารถหยุดขายได้แล้ว แต่ถ้าให้หยุดแม่ต้องสงสัยแน่ ทำยังไงดีนะ

เธอมองบ้านเก่าๆที่อยู่มาหลายปี นึกถึงห้องที่คอนโดที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม มีแอร์เย็นๆ แต่ที่นี่มีแค่พัดลม อยากให้แม่กับน้องได้นอนห้องแอร์สบายๆบ้าง

เธอสัญญากับตัวเองว่าวันหนึ่งจะทำให้ครอบครัวมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้ให้ได้

วันต่อมาเธอก็ถือกระเป๋าลงมาด้านล่าง พ่อนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“จะไปไหนวะบลู”

เมื่อวานกลับมายังไม่ทันได้เจอหน้ากันเลย วันนี้จะถือกระเป๋าไปไหนอีก

“บลูได้งานทำแล้วนะพ่อ จะออกไปอยู่แถวที่ทำงาน”