สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 799

สวี่วานเพิ่งนอนตื่นมา เห็นได้ชัดว่ายังมึนงงอยู่บ้าง

แล้วบวกกับ ในความคิดของเธอนั้น หร่วนเฉินไม่ใช่คนแบบที่จะพูดอะไรที่ทำให้คนจินตนาการไปเรื่อยแบบนั้น

ดังนั้นความคิดแรกของเธอก็ไม่ได้คิดไปในทางนั้นเลย

เธอเงยหน้าขึ้นมาอัตโนมัติ "หึ?"

จะให้โทรไปอธิบายกับอาจารย์ของเขาเหรอ?

หร่วนเฉินสบเข้ากับสายตาของเธอ พอมองเห็นความมึนงงและสับสนในดวงตาเธอ มุมปากเขาก็คลี่ยิ้มขึ้น ยกมือขึ้นมาวางไว้บนหลังหัวเธอ แล้วใช้แรงเบา ๆ ร่างกายของเธอก็เอียงมาข้างหน้า

หร่วนเฉินเอียงหัวไป แล้วจูบเรียวปากเธอเอาไว้

สวี่วาน "......"

นี่เธอชะล่าใจเกินไปอีกแล้ว

หลังจากที่มีการพัฒนาอย่างรวดเร็วจากเมื่อคืนแล้ว จูบของหร่วนเฉินก็ไม่ได้เป็นแค่การชิมลางอีกแล้ว เขาอมริมฝีปากของเธอเอาไว้ แล้วค่อย ๆ แหวกลึกเข้าไป

ไม่มีความเป็นเด็กที่ไม่เคยจูบมาก่อนอย่างเมื่อคืนอีกแล้ว

สวี่วานรู้สึกเอาไม่อยู่ขึ้นมาเล็กน้อยในชั่วพริบตา

เธออยากยื่นมือไปผลักเขาออก แต่ว่ามือยังไม่ทันได้ยกขึ้นมา ก็โดนเขากุมเอาไว้ในฝ่ามือแล้ว

เก่งเกินไปแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าได้เห็นท่าทางในเมื่อคืนของเขามาก่อน สวี่วานก็ไม่เชื่อจริง ๆ ว่าเขาจะไม่เคยมีความรักมาก่อน!

ยังดีที่จูบนี้ไม่ได้คงอยู่นานมากเท่าไหร่ หร่วนเฉินก็ค่อย ๆ ปล่อยตัวเธอออก

เขาพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "ตอนเที่ยงอยากกินอะไร?"

สวี่วานหายใจหอบเล็กน้อย "คุณ......คุณไม่ไปเข้าเรียนเหรอ?"

หร่วนเฉินมองไปนอกหน้าต่างทีหนึ่ง

สวี่วานมองตามสายตาของเขาไป

อ๋อ ถึงเวลาเลิกเรียนพักเที่ยงแล้วนี่

เธอเก็บสายตากลับมา แล้วปรับท่านั่งเล็กน้อย "ได้......ได้ทุกอย่าง แล้วแต่เลยอะไรก็ได้"

หร่วนเฉินตอบรับไปว่า"ได้"คำหนึ่ง แล้วก็คาดเข็มขัดนิรภัยขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แล้วขับรถไปข้างหน้า

ละแวกมหาลัยมีคนเยอะเกินไป เขาขับรถไปหลายกิโลเมตร แล้วถึงจอดลง

ตอนที่ลงจากรถนั้น หร่วนเฉินก็พูดขึ้นว่า "ที่นี่รสชาติอาหารไม่เลวเลย แต่ว่าค่อนข้างห่างไกล คนก็เลยไม่ค่อยมา ดังนั้นก็เลยปลอดภัยดี"

สวี่วานถามขึ้นอย่างสงสัย "งั้นคุณรู้จักได้ยังไงคะ?"

"ผมเคยมาทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่นี่ช่วงหนึ่ง"

เห็นได้ชัดว่าเจ้าของร้านที่นี่คุ้นเคยกับหร่วนเฉินมาก พอเห็นเขาเข้ามา ก็เดินมาหา แล้วมองไปทางสวี่วาน แล้วยิ้มและถามขึ้นว่า "เสี่ยวเฉิน นี่แฟนนายเหรอ?"

ในใจสวี่วานร้อนใจขึ้นมา แล้วก็โบกมือขึ้นอัตโนมัติ "ไม่ใช่ ไม่ใช่"

ในขณะเดียวกัน หร่วนเฉินก็พูดขึ้นว่า "ใช่ครับ"

เจ้าของร้านรู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลก ๆ นี้ แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรมากอีก แต่กลับพูดขึ้นว่า "ไปนั่งเถอะ ไปนั่งเถอะ ลองดูซิจะกินอะไรดี?"

หร่วนเฉินยื่นเมนูอาหารไปให้สวี่วาน

สวี่วานเองก็ไม่ได้หิวเท่าไหร่อยู่แล้ว ก็เลยสั่งอาหารไปสองอย่าง แล้วก็เอาเมนูยื่นไปให้หร่วนเฉิน "ฉันโอเคแล้ว คุณสั่งอาหารที่คุณชอบเถอะ"

แล้วหร่วนเฉินก็สั่งอาหารขึ้นชื่อของที่นี่ แล้วก็พูดกับเจ้าของร้านขึ้นว่า "เอาเท่านี้แหละครับ"

"โอเคได้ นั่งรอไปก่อนนะ เดี๋ยวอาหารก็เสร็จแล้ว"

พอเจ้าของร้านจากไปแล้ว สวี่วานก็หยิบแก้วน้ำชาบนโต๊ะขึ้นมาเงียบ ๆ แล้วก็จิบคำเล็ก ๆ ไปเรื่อย ๆ

แต่เหมือนกับว่าเธอจะกังวลมากเกินไปแล้ว หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับหัวข้อเมื่อกี้เลยสักนิด

ไม่นาน เจ้าของร้านก็ยกสลัดผลไม้มาให้จานหนึ่ง "เสี่ยวเฉิน อันนี้เป็นของที่มอบให้พวกนายนะ กินไปก่อนเลย"

"ขอบคุณครับ"

สวี่วานถือถ้วยน้ำชาเอาไว้ มองไปที่แผ่นหลังของเจ้าของร้าน แล้วก็ค่อย ๆ พูดขึ้นว่า "เหมือนกับว่าคุณนี่ไปถึงไหน ก็มีคนชื่นชอบทั้งนั้นเลยนะ"

หร่วนเฉินเอาสลัดผลไม้วางลงตรงหน้าเธอ แล้วเปิดปากพูดขึ้นเรียบ ๆ ว่า "เพราะฉะนั้นคุณเล่นกับผม ไม่มีทางเสียเปรียบแน่"