สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 798

พอสวี่วานรู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว ก็ยื่นมือออกไปผลักเขาออก

หร่วนเฉินกลับเหมือนกับว่ารู้สึกได้ยังไงอย่างงั้น แล้วจับข้อมือของเธอที่ยกขึ้นมากลางอากาศได้อย่างง่ายดาย

เรียวปากของเขาเคลื่อนมาถึงกระดูกไหปลาร้าของเธอ แล้วจูบอย่างดูดดื่มไป

สวี่วานหยุดหายใจไปนาทีหนึ่งทันที ขนตาก็สั่นไหวเล็กน้อย

นี่มันก้าวหน้าเร็วเกินไปแล้วมั้ง?

เธอเปิดปากพูดขึ้นอย่างยากลำบาก น้ำเสียงสั่นเทาเล็กน้อย "หยุด......หยุดเถอะ......"

หร่วนเฉินเงยหน้าขึ้นมามองเธอใหม่อีกครั้ง สายตาลึกซึ้งและปั่นป่วน แล้วพูดขึ้นทีละตัวทีละตัวว่า "ตอนนี้ยังรู้สึกว่า ผมเป็นเด็กอีกหรือเปล่า?"

สวี่วานสบเข้ากับสายตาของเขา และรู้สึกเสียใจขึ้นมาอย่างแท้จริง

ทำไมเธอถึงได้คิดไม่ตกมากขนาดนี้นะ ถึงได้ไปยั่วยุเขาในที่แบบนั้นได้?

ถึงแม้ว่าหร่วนเฉินจะอายุแค่ยี่สิบ แต่ในขณะเดียวกัน ก็คือผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกัน

กำลังเป็นช่วงอายุที่เลือดลมร้อนแรงเลย

สวี่วานไม่ได้ตอบ แต่ว่าความร้อนรนที่อยู่ในดวงตากลับได้ทรยศเธอแล้ว

และในตอนนี้เอง ก็เหมือนกับว่าจะได้ยินเสียงกริ่งประตูดังออกมาจากข้างนอก

ครั้งแล้วครั้งเล่า เต็มไปด้วยการเร่งรัด

ทำลายความครุมเครือในห้องน้ำไป

สวี่วานหลบสายตาไปแล้วก็พูดขึ้นว่า "น่า......น่าจะเป็นคนที่นิติบุคคลส่งมา เดี๋ยวฉันไปเปิดประตู......"

เธอเพิ่งจะอยากหาข้ออ้างสักอันมาหลบหนีไป หร่วนเฉินก็พูดขึ้นว่า "คุณอยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมไปเอง"

พูดจบ เขาก็ก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องน้ำ

ในที่สุดสวี่วานก็โล่งอกได้เปลาะหนึ่ง

แล้วในตอนที่เธอหมุนตัวไปนั้น ก็เห็นเงาตัวเองในกระจกขึ้นมา

ผมเผ้ายุ่งเหยิง ลิปสติกที่อยู่บนริมฝีปากปากได้หายไปหมดแล้ว แถมยังบวมแดงเล็กน้อย

ในดวงตาทั้งคู่เป็นประกายน้ำแวววาว

ตรงลำคอกับกระดูกไหปลาร้า มีรอยแดงอยู่หลายจุด

ไม่มีหน้ามองแล้วจริง ๆ

เธอโน้มตัวลงไปเอามือวักน้ำเย็นขึ้นมาล้างหน้ารอบหนึ่ง เพื่อลองให้ตัวเองตื่นตัวขึ้นมาเล็กน้อย

พอผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว เธอก็ดึงกระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง มาเช็ดน้ำที่อยู่บนหน้าออก

ภาพเมื่อกี้ปรากฏขึ้นมาในหัวสมองขึ้นอีกครั้ง

เธอไม่อยากเชื่อเลย อารมณ์ที่เธอแอบซ่อนมาอย่างดีตลอด กลับมาโดนเขาพบเข้า......อย่างง่ายดายแบบนี้

ที่ด้านนอก พอหร่วนเฉินบอกกันคนของนิติบุคคลว่าท่อน้ำทิ้งซ่อมเสร็จแล้ว ก็ปิดประตูไปเลย

พอเขาย้อนกลับมา ในห้องน้ำก็ไม่มีใครแล้ว

น้ำเสียงของสวี่วานดังลอยออกมาจากห้องนอน "ฉันจะนอนแล้ว! คุณนอนโซฟาไปละกัน!"

ประตูที่อยู่ด้านข้างหร่วนเฉินปิดแน่นสนิทอยู่ แล้วก็คลี่ยิ้มขึ้นมา แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "ได้"

ในห้องนอน สวี่วานนั่งอยู่บนเตียง แล้วใช้ผ้าห่มห่อตัวเองไว้แน่นทั้งตัว แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดยั้งภาพที่กะพริบขึ้นมาในหัวสมองไม่หยุดได้ รวมทั้งความรู้สึกบวมตึงที่มาส่งมาจากเรียวปากได้

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็ใช้ผ้าห่มคลุมหัวไว้ แล้วก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง

พอหลังเที่ยงคืนไปแล้ว ด้านนอกก็มีเสียงฟ้าร้องก้องดังลอยมาหลายที

แล้วเสียงฝนเปาะแปะก็ดังลอยตามมา

ถึงแม้ว่าสวี่วานจะยังอยู่ในผ้าห่ม แต่ก็รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิลดลงอย่างเห็นได้ชัด

เธอปิดแอร์ไป แล้วเปิดหน้าต่างออก เสียงฝนตกก็ยิ่งดังชัดเจนขึ้นมา

สวี่วานใช้มือข้างหนึ่งเชยอยู่ตรงหน้าต่าง จ้องมองค่ำคืนที่มืดมิดแล้วก็ถอนหายใจยาว ๆ ไปทีหนึ่ง

มีน้ำฝนหลายหยดโดนลมพัดมาตกกระทบลงบนมือเธอ

ความรู้สึกเย็น ๆ หลายเสี้ยว

สวี่วานเก็บสายตากลับมา หรี่ตามองหยาดน้ำฝนบนมือ

พอผ่านไปสองนาทีแล้ว เธอก็เปิดประตูห้องนอนออก แล้วอุ้มผ้าห่มไว้ผืนหนึ่งออกไป

ในห้องรับแขก มีโคมไฟติดผนังเปิดอยู่ดวงเดียว หร่วนเฉินนั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือหนังสือพจนานุกรมภาษาอังกฤษอยู่เล่มหนึ่ง

สวี่วานนึกไม่ถึงว่าในเวลาแบบนี้แล้ว เขาจะยังไม่นอนอีก

แต่ว่ายังไงก็ออกมาแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ต้องเผชิญหน้าอยู่ดี

เธอเอาผ้าห่มวางไว้ข้าง ๆ เขา "ยังไม่นอนอีกเหรอ?"

หร่วนเฉินเงยหน้าขึ้นมามองเธอ "นอนไม่หลับ"