หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 131

สาริศาทำโอทีต่อในตอนเย็น คนในออฟฟิศต่างแยกย้ายทยอยกันกลับบ้านหมดแล้ว เมย์บอกว่าอย่าทำงานดึกมากเกิน ให้เธอกลับบ้านให้เร็วหน่อย

ธนพัตมีประชุมในคืนนี้ จึงไม่ได้อยู่บ้าน

ท้องฟ้ามืดสนิท สาริศาเก็บของบนโต๊ะทำงานเสร็จเรียบร้อย จนเตรียมจะปิดไฟในออฟฟิศเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ทว่าธีภพก็เดินโซซัดโซเซบุกเข้ามาในห้องอย่างกะทันหัน จนเธอตกใจอกสั่นขวัญแขวน กลิ่นเหล้าเหม็นตลบพลางเตะเข้าโพรงจมูกทันที

สาริศารีบประคองธีภพทันควัน และถามด้วยความตกใจ “นายดื่มเหล้ามาเหรอ? ทำไมถึงดื่มหนักขนาดนี้? แถมยังกลับมาทำอะไรที่บริษัทอีก ไป ฉันจะไปส่งนายเอง”

ธีภพเบิกตาโต จนเพ่งมองอยู่สักพัก ซึ่งเป็นสาริศาที่คนเขากำลังคิดถึงอยู่พอดี จึงรู้สึกดีใจอยู่ในใจ พลางหัวเราะออกมา “สาริศา เป็นคุณจริงๆ ด้วย เหอะๆ คุณยังไม่ได้กลับจริงๆ”

สาริศาเองก็ไม่รู้ว่าธีภพดื่มเหล้าไปกี่มากน้อยแล้ว ส่วนเรื่องคำพูดคำจานั้นก็ไม่ค่อยคล่องปากสักเท่าไหร่

“ธีภพ นายถ่อมาหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ? มันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่อได้มั้ย” สาริศารู้สึกว่าตนเองไปจากที่นี่โดยเร็วจะประเสริฐมาก ทว่า เขาดื่มหนักจนเมาหยำเป เธอเองก็ไม่ค่อยวางใจสักเท่าไหร่

ธีภพได้แต่หัวเราะอย่างโง่เขลา และพูดว่า “นี่คุณกำลังหลบหน้าผมอยู่ใช่มั้ย? ใช่สิ วันนี้ผมดื่มเหล้าหนักไปหน่อย ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบให้ผมดื่มเหล้า เมื่อก่อนชอบพูดกับผมอยู่บ่อยๆ ว่าผมคออ่อน หลังเมานิสัยสถุนมาก เหอะๆ คุณดูนะ เรื่องราวระหว่างเราในอดีต ผมจำได้หมดทุกอย่าง”

สาริศาถอนหายใจทันที และพูดออกมา “ยังจะพูดเรื่องในอดีตออกมาทำไม? ตอนนี้เราต่างมีชีวิตเป็นของตนเอง มันก็ดีมากอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ดีมากเหรอ? ดีมากเหรอ?” ธีภพยิ้มอย่างขมขื่น และพูดออกมา “ไม่มีคุณ ชีวิตผมยังจะมีความหมายอะไรอยู่อีกล่ะ?”

“ภพ นายพูดแบบนี้ออกมาไม่ได้นะ…” สาริศารู้สึกสงสารธีภพเล็กน้อย

เธอไม่คิดเลยว่า ธีภพจะจับหัวไหล่เธอขึ้นมาในทันทีทันใด และตะคอกใส่อย่างกับคนบ้าคลั่ง “สาริศา ทำไมเป็นผมไม่ได้! ถึงแม้เมื่อก่อนผมไม่เชื่อคุณ แต่คุณไม่รักผมจริงๆ แล้วใช่มั้ย!”

สาริศาตะลึงชั่วครู่ หัวใจสั่นสะท้าน

“ริศา ผมรู้ว่าคุณยังรักผมอยู่ เรากลับมาคืนดีกัน ได้มั้ย? ผมผิดไปแล้ว ผมมันสารเลวเอง”

“ธีภพ นี่นายกำลังพูดเพ้อเจ้อเพราะเมาเหล้าอยู่นะ ไปกันเถอะ ฉันจะส่งนายกลับบ้าน นายกลับไปนอนพักให้สบายตัว พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาได้สมองก็จะปลอดโปร่งแล้ว”

ธีภพก้าวออกมาทางด้านหน้าและคว้าตัวสาริศาเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือ

“ธีภพ นายปล่อยฉัน นายดื่มจนเมามากแล้ว!” สาริศาพยายามดิ้นรน ทว่ากลับถูกธีภพกอดรัดแน่นขึ้นอีก จนใกล้จะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

ธีภพกอดรัดฟัดเหวี่ยงสาริศาอย่างดื้อรั้น และร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมา “ดื่มหนักนี่แหละถึงจะดี ดื่มหนักนี่แหละมันดีแล้ว ดื่มหนักมากผมถึงได้กอดคุณได้เหมือนเมื่อก่อน! ริศา ผมยังไม่ลืมคุณอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ ริศา อย่าไปจากผม คุณให้อภัยทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำลงไปทั้งหมดได้มั้ย อย่าไปจากผมเลย...”

ในชั่วขณะจิต สาริศายอมรับกับตัวเองว่าใจอ่อนยวบลงเล็กน้อย ท้ายที่สุดธีภพกลายเป็นอดีตของเธอไปแล้ว ทั้งสองคนเคยใช้ช่วงเวลาอันงดงามที่สุดพร้อมกัน และมีความรักที่แสนงดงามที่สุดไปด้วยกัน

ทว่า เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว เธอได้เจอกับธนพัต ส่วนเขา...

สาริศาฉุกคิดถึงไรยา เธอฉวยจังหวะผลักให้หลุดออกจากอ้อมกอดของธนพัต จากนั้นเธอจึงพูดต่อ “ภพ นายเองก็ยังมีไรยาอยู่ พวกคุณใกล้จะแต่งงานกันอยู่ทนโท่แล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันมองออก ว่าเธอก็รักนายมาก พวกคุรจะมีความสุขกันมาก”

เมื่อเอ่ยถึงไรยา ธีภพตื่นเต้นจนเห็นได้อย่างชัดเจน เขาแสดงความขยะแขยงออกมาอย่างเต็มที่