เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 753

บทที่752 เห็นเขาแล้วรีบวิ่งหนี

ในเวลาแบบนี้ หานมู่จื่อควรจะรีบเดินออกไป

เพราะถ้าถึงชั้นยี่สิบเอ็ด คนอื่นๆจะพากันเดินออกไป แล้วไม่มีใครยืนบังให้เธอได้อีก

หลัวลี่ทำตัวไม่ถูก สีหน้าของเธอน่าสงสารมาก

“เอ่อ คือว่า… พวกเราขอออกไปหน่อยได้ไหมคะ” เธอถาม

ทุกคนชะงักไปเล็กน้อย เฉียวจื้อหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “ได้แน่นอนครับ จริงสิคนสวย คุณเป็นพนักงานของที่นี่ใช่ไหมครับ ขอช่องทางการติดต่อไว้ได้ไหมครับ”

เขาดูท่าทางเสเพล ไม่มีความจริงจังอะไรเลย สายตาที่มองหลัวลี่เหมือนหมาป่าที่กำลังหิวกระหาย

หลัวลี่ตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา “ฉัน…”

พอไม่มีใครเดินออกไป ประตูลิฟต์จึงทำท่าจะปิดลงอีกครั้ง หลัวลี่ตกใจมาก เธอก้มหน้าลงแล้วเดินตรงออกไป พอเดินไปได้ครึ่งทาง เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะหันไปมองทางหานมู่จื่อ

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างไว้ กำลังลังเลว่าจะเดินออกไปยังไงดี

จะเดินออกไปตรงๆ หรือหลบซ่อนตัวรอจนถึงชั้นยี่สิบเอ็ดแล้วค่อยลงมาอีกที

ในขณะที่กำลังลังเล หลัวลี่ก็เรียกชื่อเธอออกมา “มู่จื่อ ไปกันเถอะ”

หานมู่จื่อ “???”

เธออุตส่าห์ซ่อนตัวอย่างยากลำบาก แต่กลับถูกเปิดเผยง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ

และแล้ว ผู้ชายที่หานมู่จื่อยืนหลบอยู่ข้างหลังก็หันหน้ากลับมา ก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ แล้วขยับตัวหลีกทางให้เธอ

หานมู่จื่อตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เดิมทีภายในลิฟต์มีผู้หญิงแปลกหน้าปรากฏตัวขึ้นมากะทันหัน เย่โม่เซินก็อารมณ์เสียมากอยู่แล้ว แต่เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทางหวาดกลัวมาก น่าจะไม่ใช่สายลับที่ลักลอบเข้ามาขโมยข้อมูลของบริษัท ดังนั้นเย่โม่เซินจึงไม่ใส่ใจอะไรมาก แต่นี่กลับมีอีกคนเพิ่มเข้ามาอีก

เย่โม่เซินมองตามสายตาของทุกคนไป

ยังไม่ทันมองหน้าตาของอีกฝ่ายชัดเจน เงาร่างบางก็รีบเอากระเป๋าขึ้นมาปิดหน้า แล้ววิ่งออกไปซะก่อน เพราะรีบร้อนวิ่งออกไป และบังเอิญว่าเขายืนอยู่ตรงประตู ทำให้อีกฝ่ายวิ่งชนไหล่เขาโดยไม่ระวัง

กลิ่นหอมอ่อนๆที่ทั้งแปลกหน้าและคุ้นเคยโชยเข้ามาในจมูกของเขา

เย่โม่เซินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะมองตามร่างบางที่วิ่งออกไปด้วยสายตาเยือกเย็น

เขาเห็นแค่เงาด้านหลัง เธอใส่ชุดกระโปรงสีขาว ผมยาวสลวยถึงเอว ตอนที่วิ่งผ่านหน้าผมบางสัมผัสโดนใบหน้าเขาเล็กน้อย

เย่โม่เซินจำเธอได้

เธอคือคนที่จับมือเขาตรงประตูวันนั้น บอกให้เขาอย่าดื้อ แล้วกลับบ้านกับเธอคนนั้น

“มู่จื่อ” หลัวลี่ได้สติกลับมา ก่อนจะรีบวิ่งตามออกไป

ไม่นานแผ่นหลังของทั้งสองคนก็หายไป

“โอ๊ะโอ” เฉียวจื้ออุทานออกมา ก่อนจะก้มลงไปเก็บพวงกุญแจที่ตกอยู่ข้างเท้าเย่โม่เซิน ก่อนจะควงไปมาจนเกิดเสียงกริ๊งกริ๊งออกมา

“ดูเหมือนจะเป็นของคุณผู้หญิงที่ใส่ชุดขาวทำตกไว้นะ”

เย่โม่เซินเหลือบมองเล็กน้อย

มันเป็นพวงกุญแจหนึ่งพวง

“เป็นพวงกุญแจนี่นา” เฉียวจื้อยิ้มอย่างตลกขบขัน “วิ่งหนีไปเร็วขนาดนี้ ไปทำอะไรไม่ดีมาหรือเปล่านะ อีกอย่างนายสังเกตเห็นไหม ดูเหมือนเธอจะไม่กล้ามองหน้านายด้วยนะ”

เย่โม่เซินเหลือบตามองเขาเล็กน้อย เฉียวจื้อรู้สึกเสียววาบบริเวณลำคอ ก่อนจะเบ้ปาก “เอาเถอะ ถือซะว่าฉันไม่ได้พูด แต่พวงกุญแจนี่ ดูเหมือนจะสำคัญมาก เดี๋ยวประชุมเสร็จฉันจะเอาไปคืนเธอด้วยตัวเองก็แล้วกัน”

เฉียวจื้อไม่มีงานอดิเรกอื่น นอกจากทำงานแล้ว ก็มีแต่สนใจสาวสวยเท่านั้น

เขาควงผู้หญิงมานับไม่ถ้วน ในวงการจะรู้ชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นคนที่ยอมเข้าหาเขา ส่วนใหญ่จะเข้าหาด้วยความเต็มใจกันทั้งนั้น

ถ้าไม่เต็มใจ เฉียวจื้อก็ไม่บังคับจิตใจ

ที่เขาแสดงตัวแบบนี้ หรือว่าเขาจะสนใจผู้หญิงนิสัยแปลกๆคนนั้น

“เอามา”

น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นมาในลิฟต์

เฉียวจื้อยังไม่รู้เลยว่าเป็นเสียงของใคร แต่กลับพบว่าตรงหน้าของตัวเองมีฝ่ามือใหญ่กำลังแบมือรออยู่

“?”