เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 770

บทที่769 ล่อลวง

ในตอนที่หานมู่จื่อกลับมาถึงห้องเลขานั้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปหมด

พี่หลินเห็นว่าเธอเดินเข้ามา ก็สงสัยขึ้นมาว่าจู่ๆทำไมหน้าของเธอถึงได้แดงขนาดนั้น แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าเธอเพิ่งกลับมาจากห้องทำงานของคุณชายเซิน ก็รู้สึกว่าดูเหมือนว่าเธอ...จะรู้เรื่องสุดยอดอะไรพวกนั้นไม่มีผิด

มือข้างหนึ่งของพี่หลินเท้าคางของตัวเอง มีท่าทางรำคาญใจออกมาทันที

ดูเหมือนว่าเธอจะสืบรู้ความลับอะไรบางอย่างมาโดยไม่รู้ตัว

งั้นต่อไป จะยังต้องใช้งานเธอเป็นผู้ช่วยเลขาอีกหรือเปล่า? หรือว่าจะจัดงานสบายๆให้เธอ?

โธ่เอ๊ย ไม่รู้ว่าเธอรับผู้หญิงคนนี้มาเป็นผู้ช่วยเลขาของเธอได้ยังไง

มื้อเย็นหานมู่จื่อกินข้าวที่โรงอาหาร เนื่องจากในตอนที่ใกล้เลิกงานแล้วนั้น จู่ๆเธอก็ได้ทราบข่าวว่าจะต้องทำโอที ดังนั้นแล้วต้องปัดความคิดที่จะไปซื้อของกลับไปทำกับข้าวเองไปเลย แล้วต้องเข้ามากินข้าวที่โรงอาหารแทน

และแน่นอนว่า ในช่วงหลายวันมานี้หลัวลี่ก็จะมากินข้าวกับเธอที่โรงอาหารนี้ด้วยกัน

เหมือนดั่งเช่นในตอนนี้ หลัวลี่ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “พวกเราเพิ่งเข้ามาไม่กี่วันเอง จู่ๆก็ต้องมาทำโอทีเสียแล้ว รู้สึกน่ากลัวจังเลย”

หานมู่จื่อกลับไม่ได้สนใจเรื่องนี้ “บริษัทใหญ่ ก็เป็นแบบนี้แหละ”

หลัวลี่กัดปากของตัวเอง จิ้มมันฝรั่งในชาม “ต่อไปจะเป็นแบบนี้ทุกวันหรือเปล่า? ความจริง...ฉันไม่ค่อยชอบทำโอทีสักเท่าไหร่ เส้นทางที่ฉันต้องกลับบ้านนั้นมันค่อนข้างมืดมากเลย”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอเล็กน้อย “ทางกลับบ้านมืดมาก? เธอเช่าห้องอยู่มั้ย? ตอนนี้น่าจะมีไฟริมถนนหมดแล้วนะ”

“เอ่อ นั่นก็...” หลัวลี่แสดงสีหน้าเขินอายออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

หานมู่จื่อมองออกว่าเธอไม่อยากพูดอะไรมากมาย จึงไม่ได้ถามอะไรออกไปอีก ทั้งสองคนจึงกินมื้อเย็นกันเงียบๆ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองกัน

เรื่องการทำโอทีอะไรพวกนี้ เมื่อก่อนหานมู่จื่อไม่เคยรู้สึกรำคาญเลย รู้สึกว่าก็ยังสาวอยู่นี่นะ ยิ่งทำงานเยอะก็ต้องดีอยู่แล้ว

แต่หลังจากที่เธอท้อง เธอก็รู้สึกว่าการทำโอทีมันเหนื่อยมาก แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะขอลาในช่วงที่ยังไม่ผ่านโปรอย่างนี้ จึงทำได้เพียงอดหลับอดนอนไปพร้อมๆกับทุกๆคน

โชคดีที่คืนนี้ต้องทำโอทีถึงสี่ทุ่มเท่านั้น ไม่ต้องทำถึงห้าทุ่มหรือเที่ยงคืน ไม่อย่างนั้นแล้วหานมู่จื่อไม่รู้ว่าเธอจะได้กลับถึงบ้านตอนไหนกัน

วิ่งวุ่นมาถึงรอบสุดท้าย หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าขาของตัวเองเริ่มสั่นขึ้นมา จึงนั่งลงพัก

พี่หลินเห็นเธอเป็นอย่างนี้แล้ว ทอดถอนหายใจเอ่ยออกมา “ช่วงทดลองงานก็แบบนี้แหละ นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันต้องหาผู้ช่วย เพราะสิ่งที่ต้องทำมันเยอะมากยังไงล่ะ เธอพักก่อนเถอะ ที่เหลือฉันทำต่อเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่หลิน ให้ฉันจัดการเองเถอะค่ะ”

หานมู่จื่อจะกล้านั่งอยู่เฉยๆ แล้วให้พี่หลินออกไปวิ่งวุ่นอย่างนั้นได้ยังไงกัน? แต่พี่หลินก็ได้แย่งเอกสารในมือของเธอแล้วเตรียมที่จะออกไปจากห้องเลขาแห่งนี้ไปเรียบร้อยแล้ว

“นั่งลงเถอะ อ่านเอกสารพวกนี้ดูสักรอบก่อน รอฉันกลับมา”

หานมู่จื่อจำต้องนั่งลงไป นวดขาที่ปวดเมื่อยของตัวเอง จู่ๆท้องก็ร้องขึ้นมา หานมู่จื่อนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มหน้าลูบลงไปท้องน้อยของตัวเองอย่างจนใจ เอ่ยพูดเสียงเบาออกไป “หิวแล้วใช่มั้ย? กลับไปจะทำมื้อดึกให้หนูนะ”

ลูกน้อยในท้องของเธอ

หลังจากที่ท้อง ก็หิวง่ายขึ้นมาก

หานมู่จื่อวางแผนเอาไว้ว่าหลังจากที่กลับไปก็จะสั่งอาหารมาสักอย่างก็พอ

ในระหว่างนั้นเย่โม่เซินก็ได้สั่งเอากาแฟไปแล้วสองรอบ หานมู่จื่ออยากเอาไปให้ด้วยตัวเอง แต่ก็ถูกพี่หลินรั้งเอาไว้ บอกว่าคุณชายเซินไม่ให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าเขา

หานมู่จื่อ “...”

เธอทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?

ทั้งๆที่ในตอนกลางวันเขาเข้ามาเช็ดริมฝีปากให้เธอเองนี่นา เกี่ยว...อะไรกับเธอ?

หานมู่จื่ออยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก

ไม่ง่ายเลยที่จะอดทนถ่างตาทำงานมาจนถึงเวลาเลิกงานได้ หานมู่จื่อลากร่างที่แสนเหนื่อยล้าเดินเข้าลิฟต์ไป พี่หลินตามหลังเธอมาเข้าลิฟต์ไปพร้อมกัน จากนั้นก็กดปุ่มลิฟต์