เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 782

บทที่ 781 กลัวว่าจะมีปัญหาใหม่เข้ามาแทรก

อย่างไรก็ตามเธอและเย่โม่เซินก็เกือบจะแต่งงานกันอยู่แล้ว

“โอเค โอเค ฉันสัญญาหลังจากนี้ฉันไม่พูดเรื่องนี้กับคนอื่นอีก พี่สะใภ้ให้อภัยฉันเถอะ ฉันมีเรื่องเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับยู่ฉือเซินมาบอกคุณ”

“เรื่องอะไร?”

หานมู่จื่อถามอย่างสงสัย

จากการบอกเล่าจากเฉียวจื้อทำให้หานมู่จื่อได้รู้เรื่องของยู่ฉือเซินมากมาย แต่...ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเล็กๆไม่ใช่เรื่องใหญ่มากมายอะไร

หานมู่จื่อมองรอบๆจากนั้นก้มหน้ามองเวลา พี่หลินยังพอมีเวลาอีกประมาณ15นาทีถึงจะเข้างาน เธอน่าจะยังพอมีเวลาถามในเรื่องที่เธออยากรู้

“จริงๆแล้วฉันอยากรู้เรื่องเรื่องหนึ่ง ยู่ฉือเซินเขา... เขาอาศัยอยู่ที่บ้านยู่ฉือตลอดเลยใช่ไหม?”

คำถามนี้เป็นการทดสอบเฉียวจื้อ ท้ายที่สุดเธอรู้ความจริงอยู่แล้ว ถ้าเฉียวจื้อตอบเธออย่างตรงไปตรงมา นั่นแสดงว่าสิ่งที่เขาพูดก็สามารถเชื่อถือได้ แต่ถ้าเขาไม่พูดความจริงออกมา...

แน่นอนว่าหลังจากได้ยินคำถามนี้การแสดงออกทางสีหน้าของเฉียวจื้อเหมือนกับกำลังอยู่ในสภาวะยากลำบาก เขามองมายังหานมู่จื่อเหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับไม่พูด

“ทำไม อธิบายยากงั้นหรือ?” หานมู่จื่อถาม

เฉียวจื้อพยักหน้า สีหน้าของเขาดูสับสน หานมู่จื่อเองก็ไม่รีบร้อนเธอรอเขาอย่างใจเย็น

ผ่านไปชั่วครู่ เหมือนกับว่าเฉียวจื้อคิดได้แล้วเขาประสานมือของเขาและมองหานมู่จื่อ “จริงๆแล้วการที่จะบอกเธอก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่.....เธอจริงใจกับยู่ฉือเซินใช่หรือเปล่า?”

หานมู่จื่อ “….”

“คุณคิดว่างั้นก็ใช่”

เฉียวจื้อไม่คาดคิดว่าหานมู่จื่อจะตอบแบบง่ายๆสบายๆ ภายในใจมีความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ใครใช้ให้เธอเป็นคนที่ชอบกันล่ะ? ด้วยนิสัยของยู่ฉือเซินแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่ยอมรับคู่หมั้นที่ทางบ้านจัดหาให้แน่

ดังนั้น เขาคิดว่าสิ่งนี้อาจเป็นไปได้อย่างมาก

“ไม่ใช่ว่าเขาจะอยู่บ้านตลอด เขาเป็นหลานชายที่นายท่านยู่ฉือนำกลับมา”

ใจของหานมู่จื่อเต้นรัว เขาเป็นหลานชายของยู่ฉือจินจริงๆ

“หลานชายที่นำกลับมา?” หานมู่จื่อกระพริบตาและแสร้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้อะไรเลย “หรือว่าก่อนหน้านี้นั้นเขาไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านยู่ฉือ？พูดตามหลักแล้ว ตระกูลอย่างบ้านยู่ฉือ ใครจะยอมหนีออกจากบ้านกันล่ะ?”

“คุณพูดถูก ครอบครัวอย่างบริษัทตระกูลยู่ฉือ เมื่อผู้คนได้ยินต่างก็พากันอิจฉา แต่ครอบครัวที่เพียบพร้อมนั้นมีคนแปลกๆ ฉันคิดว่านี่อาจเป็นสิ่งที่คนทั่วไปพูดกันว่ามีความสุขอยู่แล้วแต่กลับไม่เห็นคุณค่าหรือเปล่า”

“ก็ใช่” หานมู่จื่อพยักหน้าและคิด “งั้น... นายท่านยู่ฉือไปหาหลานชายคนนี้มาจากที่ไหน?”

เฉียวจื้อกระพริบตาและจ้องมองหานมู่จื่อ

“มีครั้งหนึ่งที่นั่งเรือ...”

เฉียวจื้อกำลังจะเล่าเรื่องราวทุกอย่างออกมา แต่กลับมีเสียงชายผู้เย็นชาดังขึ้นมาจากทางประตู

“ดูเหมือนว่าคุณจะว่างเกินไปจริงๆ อยากจะให้ฉันโทรหาอีกสักสายหรือไม่?”

ทั้งสองคนตัวแข็งทื่อจากนั้นจึงมองไปยังประตู

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เย่โม่เซินยืนอยู่ที่ประตูห้องเลขา ในขณะนี้สายตาของเขากำลังมองพวกเขาทั้งสองอย่างเย็นชา

ดวงตาที่เฉียบคมของเขาจ้องมองเฉียวจื้อด้วยสายตาที่เหมือนกับจะฆาตกรรมเขา เฉียวจื้อรู้สึกว่าหนังศีรษะของเขานั้นเย็นเฉียบและชาขึ้นในทันที เขากล่าวเสียงเบา “พี่สะใภ้ ฉันต้องไปแล้ว เรื่องนั้นฉันจะเล่าให้คุณฟังในวีแชท”