ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 536

บทที่ 536 โม่ชางหลงแห่งตระกูลโม่

“ที่แท้ร่างกายของเจ้าสำนักน้อยไม่เหมือนคนปกติแล้ว มิน่าล่ะถึงเป็นเช่นนี้！”

เวินโป๋รู้ซึ้งถึงแก่นแท้ในฉับพลัน

“อาจารย์ฉินอีฝานของเสี่ยวเกอเป็นใครกันแน่？ผมไม่เคยเห็นคนนี้มาก่อน แต่แค่ใช้เวลาเพียงครึ่งปีก็สามารถเปลี่ยนแปลงร่างกายของเสี่ยวเกอได้ถึงเพียงนี้ ช่างเหลือเชื่อยิ่งนัก แล้วตัวฉินอีฝานเองจะมีพลังกายขนาดไหนกันเชียว？”

บัดนี้เฉินเตี๋ยนชางแอบพูดในใจ

“อุ๊ย！”

ทันใดนั้นมีเสียงทรมานผ่านมา

ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมอง เห็นโม่ฉางคงพ่นเลือดออกมาทางปาก แล้วตกลงมาจากท้องฟ้า

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ“นาย……นายเป็นถึงขั้นปรมาจารย์แล้วเหรอ？ไม่……เป็นไปไม่ได้！นี้มันเป็นไปได้อย่างไรกัน！！！”

โม่ฉางคงมีสีหน้าไม่พอใจระคมประหลาดใจ

ปรมาจารย์คือระดับที่เป็นตำนานเล่าขานเชียวนะ

อาสามชางหลงมีพลังเก่งกล้าเพียงนี้ก็แค่เริ่มเข้าสู่ระดับปรมาจารย์เองนะ

ส่วนเฉินเกอ เมื่อก่อนเป็นแค่เด็กอมมือ ตอนนี้กลับเป็นถึงปรมาจารย์ ความสามารถทั้งสองฝ่ายในตอนนี้ได้เข้าสู่โหวตความกดดันอีกฝ่ายอย่างน่าสะพรึงกลัว

นี้มันเป็นไปได้อย่างไรกัน！

เขาไม่กล้าเชื่อจวบจนวันสิ้นลมหายใจ

“ตอนนี้ คุณสามารถนอนตายตาหลับแล้ว โม่ฉางคง ถ้าจะโทษก็โทษที่เมื่อก่อนคุณทำเกินกว่าเหตุ คุณไม่เหลือทางรอดให้เลย วันนี้ผมจะล้างแค้นให้สิ้นซาก！”

เฉินเกอกำหมัดไว้แน่น

เขารอมาหนึ่งปีเต็มๆ รอเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ

ตลอดหนึ่งปีมานี้ เขาต้องหนีตายอย่างหัวซุกหัวซุน ไม่สามารถกลับบ้านช่องได้

และตระกูลเฉินต้องใช้ชีวิตอยู่บนเส้นด้าย คุณพ่อคุณแม่และพี่สาวสามารถมีอันเป็นไปได้ทุกเมื่อ

แต่เฉินเกอทำได้แต่แค่มองดูอยู่ห่างๆ

แอบอธิษฐานภาวนาอยู่ลับๆ

สิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากโม่ฉางคงทำเรื่องเกินกว่าเหตุ

ไม่เหลือช่องว่างให้เลย

การตกระกำลำบากที่มิอาจลืมเลือนตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาของเฉินเกอ บัดนี้ ถือว่าคุ้มค่าแล้ว！

และเห็นเฉินเกอมีสีหน้าคิดจะฆ่าคนในกะทันหัน ทำให้โม่ฉางคงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

ตนทะเยอทะยานมาทั้งชีวิต และยังมีผลงานที่ใหญ่โต การรวบรวมอำนาจธุรกิจให้เป็นหนึ่งเดียวเกือบจะสำเร็จอยู่ตรงหน้าแล้ว

แต่ตอนนี้จะถูกเด็กอมมือฆ่าแล้ว

ไม่！！！

“ไม่นะ！เฉินเกอ นาย ……วันนี้นายฆ่าผมไม่ได้นะ！ผมเป็นผู้อาวุโสรองตระกูลโม่ เป็นคนของตระกูลโม่ตระกูลลึกลับ คุณจะฆ่าได้อย่างไร？”

โม่ฉางคงจับหน้าอกของตนไว้ แล้วคลานลุกขึ้นมายืน จากนั้นก็ถอยหลังไปด้วยพูดไปด้วย

“โม่เว่ยผิง เขาจะฆ่าคนของตระกูลโม่คุณพูดอะไรสักอย่างสิ！”

โม่ฉางคงมองโม่เว่ยผิงอีกครั้ง

“ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน การตายจึงได้ถูกสวรรค์ลิขิตไว้แล้ว ผมจะพูดอะไรได้ ถ้าคุณชายเฉินไม่เอาชนะคุณ เกรงว่าคนที่ตายในตอนนี้ก็คือคุณชายเฉินแล้ว！”

โม่เว่ยผิงพูดอย่างเย็นชา

พูดในสิ่งที่ไม่ควรจะพูด นั่นก็คือ ตอนนี้โม่เว่ยผิงกลับหวังว่าเฉินเกอจะรีบๆฆ่าโม่ฉางคงให้ตายเสีย เมื่อเป็นเช่นนี้ จะช่วยเขาคลายปัญหาชิ้นใหญ่ได้เลยทีเดียว

“ฮาฮา แม้กระทั่งคนของตระกูลโม่ก็ไม่ช่วยคุณเลย โม่ฉางคงลองคิดดูสิว่า ปกติคุณทำตัวยังไงบ้าง วางใจเถอะ ผมจะให้คุณตายอย่างมีความสุข แบบไม่ทนทุกข์ทรมาน！”

เฉินเกอพูดอย่างเยือกเย็น

“ไม่！ผมมีเรื่องจะพูด ถ้าฆ่าผม เฉินเกอ คุณต้องเสียใจ และเสียใจไปตลอดชีวิตเลย！”

โม่ฉางคงเดินถอยหลังตลอดไม่หยุด จนถอยไปโดนกระถางดอกไม้แล้วล้มลงกับพื้น

สีหน้าของเขาซีดเผือด เมื่อกี้เฉินเกอชกตรงหัวอกของเขา ทำให้ร่างกายของเขาสูญเสียพลังภายในไปหมดแล้ว

“เสียใจภายหลัง？”

“ใช่ ผมรู้ว่า เฉินเกอ คุณอยากจะสืบหาเรื่องของไท่หยางเหมิง อยากจะตามตัวคู่หมั้นของคุณและอาสองของคุณกลับมา ภาพที่แขวงอยู่ในห้องโถง เมื่อกี้ผมได้เห็นแล้ว น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับไท่หยางเหมิงเป็นอย่างมากเลยทีเดียว！”

โม่ฉางคงกลืนน้ำลายลงคอ

เฉินเกอมองไปยังคุณปู่เฉินเตี๋ยนชาง

และเฉินเตี๋ยนชางขมวดคิ้วไปมา จากนั้นจึงพยักหน้าให้เฉินเกอ

เขาก้าวเท้ายาวไปข้างหน้า “เจ้าอาวุโส ถ้าคุณรู้ว่าภาพแผนที่นั้นอยู่ที่ไหน ผมก็จะลองพิจารณาไว้ชีวิตสุนัขขี้ขลาดอย่างคุณ รีบบอกมา！”

เฉินเตี๋ยนชางกล่าว

“ฮาฮา ท่านเฉินเกอ ผมเคยเห็นทิวทัศน์บนรูปใบนั้น ที่นั่นมีความลี้ลับมาก และที่สำคัญ มันสามารถเปลี่ยนค่ายกระบี่ที่ปกป้องรักษาสถานที่ได้เองแต่กำเนิด และที่สำคัญ มันเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่มีป้ายคำสั่งพิเศษ ถึงจะใช้เวลาทั้งชีวิตก็จะหาสถานที่นี้ไม่เจอ！และภูเขารูปนี้เรียกว่าเขาหวูหมิง！”

โม่ฉางคงรีบกล่าว

“ป้ายคำสั่ง ป้ายคำสั่งอะไร？ทำอย่างไรถึงจะหาเขาหวูหมิงเจอ？”

เฉินเกอถาม