ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 537

บทที่ 537งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์

“พระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นมาหมด ไอ้เด็กน้อยอย่างนายก็มาร้องไห้ฟูมฟายที่นี่แล้ว คิดอยากจะร้องไห้ให้ตาเฒ่าคนนี้ตายอย่างนั้นหรือ?”

ชายชราคนนี้ ถึงแม้จะแก่เฒ่าไม่คล่องแคล่ว แต่ว่า ดวงตากลับเป็นประกายวิบวับ

แต่ว่าใยแมงมุมที่เกาะตามตัวของเขา บวกกับมีเพียงหนังหุ้มกระดูก จึงชวนให้คนที่เห็นรู้สึกว่าเป็นคนชราที่แก่มาก ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ

แต่โม่ฉางคงกลับมีสัมมาคารวะเป็นอย่างมาก

ถ้านับเวลาก็มียี่สิบปีแล้วที่ตนไม่ได้เจออาสามเลย

เขากลืนน้ำลายลง

“อาสามครับ ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วยครับ ผมถูกเฉินเตี๋ยนชางสองปู่หลานตามฆ่าครับ และสองคนนี้ได้ฆ่าลูกหลานของอาไปแล้วถึงสองคนครับ ตายอย่างอนาถ

ล้วนตายอย่างอนาถกันทั้งคู่ครับ!”

โม่ฉางคงพูดพลางเสียงร้องไห้อีกครั้ง

“ตาเฒ่าเฉินเตี๋ยนชาง อาเคยสู้กับเขามาแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะกลับไปยุ่งเรื่องทางโลกอีกครั้ง ฮาฮา น่าสนใจ น่าสนใจไม่น้อย แต่ว่า ทำไมเขาถึงได้ถือสาคนรุ่นหลังอย่างนายได้ล่ะ และทำไมถึงฆ่าลูกชายทั้งสองคนของนายล่ะ เขาไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอก”

บัดนี้โม่ชางหลงถามเรียบๆ

“อาว่าลูกชายทั้งสองของนายไปหาเรื่องเขา ทำให้ต้องสูญเสียชีวิตของตัวเองหรือเปล่า?”

เขาพูดต่อ

“ลูกชายของผมทั้งสองคน ถึงจะเกเรบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นต้องตายอย่างอนาถครับ ลูกชายคนที่สามโม่เจี้ยนถูกพวกเขาโยนลงเหว แล้วถูกพวกงูพิษและแมงต่างๆกัดกินตายทั้งเป็นครับ และบีบให้ลูกชายของผมโม่หยูต้องฆ่าตัวตายครับ!อาสามครับ ท่านอย่างเฉยเมยเลยนะครับ เฉินเตี๋ยนชางมีความสามารถที่สุดในปฐพี ไม่มีใครเทียบเทียมได้ ฉางคงไม่ใช่คู่ต่อสู้กับเขาครับ ถ้าอาสามยังไม่ออกหน้าไปช่วยขอร้องให้เฉินเตี๋ยนชางไว้ชีวิตผม ถ้าอย่างนั้น วันนี้ก็ให้ผมตายตรงหน้าอาสามจะดีกว่าครับ จะได้รักษาหน้าของตระกูลโม่เอาไว้!”

พูดแล้วพลางมุ่งหน้าไปยังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง คิดจะเอาหัวกระแทกชนกับต้นไม้ให้ตัวเองตาย

และโม่ชางหลงจู่ๆร่างกายก็หายวูบ พอปรากฏตัวอีกทีก็ใช้มือข้างหนึ่งจับหัวของโม่ฉางคงเอาไว้

“ไอ้บ้า คนตระกูลโม่ของฉัน ถึงขั้นหวาดกลัวเฉินเตี๋ยนชาง อะไรคือเก่งกาจที่สุดในใต้ปฐพี อะไรคือไร้คนเทียบเทียม โม่ชางหลงอย่างฉัน จะไปขอร้องคนอย่างเฉินเตี๋ยนชาง น่าขำสิ้นดี!น่าขำมาก!”

โม่ชางหลงตาหรี่

แววตามีเพลิงแห่งความโมโหขึ้นมา

“ฉางคงวางใจได้ ขอแค่มีฉันอยู่ ไอ้ปู่หลานตระกูลเฉินจะไม่มีทางทำร้ายนายได้!ในทางกลับกัน ฉัน โม่ชางหลงยังจะช่วยทวงความยุติธรรมให้แก่นาย จะไปคิดบัญชีกับเฉินเตี๋ยนชาง!”

โม่ชางหลงพูดอย่างเยือกเย็น

“ขอบคุณครับอาสาม!!!”

โม่ฉางคงกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของโม่ชางหลง จากนั้นก็กอดโม่ชางหลงแล้วร้องไห้ใหญ่โต

ทันใดนั้น เขาไปสัมผัสที่แขนของโม่ชางหลง

กลับตกตะลึง

“หา!อาสาม แขนของท่าน?”

โม่ฉางคงล้มลงกับพื้นกะทันหัน

“ฮาฮา หลานว่าทำไมอาถึงไม่มีแขนซ้ายใช่ไหม?”

โม่ฉางคงพยักหน้าแรงๆ

เพราะอาสามได้สวมใส่ชุดคลุมยาวไว้ ตนจึงดูไม่ออกแต่แรก

ที่แท้แขนซ้ายของอาสามไม่มีแล้ว ทำให้โม่ฉางคงตื่นตกใจยิ่งนัก

“ยี่สิบปีก่อน ผมยังเห็นท่านดีๆอยู่เลย ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?”

“ฮาฮา แขนซ้ายถูกฉันตัดทิ้งตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว!”

“หา?แล้วถ้าอย่างนี้……”

โม่ฉางคงอดที่จะรู้สึกหดหู่มิได้

“ฮาฮา เด็กคนนี้ กังวลว่าอาสามไม่มีแขนซ้ายแล้ว จะไปสู้กับเฉินเตี๋ยนชางไม่ได้ใช่ไหม?”

“หลานจะกล้าสงสัยในความสามารถของอาสามได้อย่างไรกันครับ!”

“สายตาของนายมันฟ้อง!”

โม่ชางหลงส่ายหัว บัดนี้ยกมือขึ้นเบาๆไปเกาะต้นไม้ต้นใหญ่ที่ทนทานซึ่งอยู่ข้างๆ

ต้นไม้ต้นใหญ่นี้ ต้องใช้คนกอดสามคนถึงจะทั่ว

ทันใดนั้น โม่ชางหลงก็ใช้กำลังขึ้นมากะทันหัน

ปัง!เกิดเสียงดังขึ้น

จากนั้นก็เห็นรากของต้นไม้ต้นใหญ่ยกขึ้นสู่ฟ้า แล้วเหี่ยวย่น

สุดท้ายก็แตกกระจายออกมาจากด้านในลำต้น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน