ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 516

บทที่516 ตระกูลหลงส่งคนมาแล้ว

“อะไร?”

จางเถียมีสายตาตกตะลึง แล้วก็ลุกขึ้นยืนในทันที

คนภายในห้อง ไม่มีใครที่ไม่ตกใจ

ด้านนอกประตู ก็มีพนักงานบริการคนหนึ่ง กำลังจะยกอาหารมาเสิร์ฟพอดี ในตอนนี้ ก็กลายเป็นยืนอึ้งอยู่ที่เดิม

ลู่จงหยวนค่อยๆเอาขาของตัวเองลง

บรรยาภายในห้อง ก็เยือกเย็นขึ้นมาทันใด

ทีแรก ก็คิดว่าเฉินเกอก็เป็นแค่เด็กหนุ่มหน้าละอ่อน จะมีฝีมืออะไร

แต่ว่าวิธีแบบนี้

ผักใบเดียว แล้วทำลายประตูไม้

นี่จักต้องเป็นพลังกับการบำเพ็ญปฏิบัติไหน

“ทั้งดอกไม้และใบไม้ สามารถทำร้ายคนได้ทั้งคู่!”

จางเถียถึงกับเหงื่อไหล พึมพำกับตัวเอง

และเพื่อที่จะระงับความอาย คนของตระกูลลู่อีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆก็หัวเราะแล้วถามขึ้น “จาง……อาจารย์โม๋ว ท่านพูดว่าอะไรนะครับ?”

จางเถียเหงื่อไหล่หยดลงมา ดวงตาทั้งสองข้างไร้แววไปแล้ว

“ทั้งดอกไม้และใบไม้ สามารถทำร้ายคนได้ทั้งคู่!”

เขาพูดซ้ำขึ้นอีกครั้ง

“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าโลกใบนี้จะมีกังฟูระดับนี้อยู่ด้วย ช่างเปิดโลกทัศน์จริงๆ!”

จางเถียสั่นเทา

สายตาที่มองไปยังเฉินเกอ แน่นอนว่าก็ต้องเปลี่ยนไป

“ค....คุณเฉิน เป็นผมที่ไม่ทราบว่าคุณนั้นเป็นผู้มีความสามารถ นี่คือแผนที่ของคุณ!”

จางเถียถือแผนที่มาให้อย่างนอบน้อม

ส่วนลู่จงหยวน ในเวลานี้ก็ส่งสายตาสื่อสารกับคนในตระกูล

คนของตระกูลลู่ ค่อยๆลุกขึ้นยืน

“คุณชายเฉิน โปรดให้อภัยที่คนของกระผมไม่มีมารยาท แต่ยังขอให้คุณชายเฉินเห็นแก่หน้าของพี่เมิ่ง ช่วยตระกูลลู่ของพวกเราให้พ้นจากความยากลำบากด้วย!”

ลู่จงหยวนพูดจบ ก็โค้งให้

เฉินเกอเก็บแผนที่ให้เรียบร้อย

พูดขึ้นเบาๆ “ตกลงว่ามีเรื่องอะไรกัน? ทำไมแม้แต่อาจารย์เมิ่งก็ไม่สามารถจัดการได้?”

ได้รับเงินมาจากผู้อื่น ก็ต้องทำงานให้เขา

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าแผ่นที่แผ่นนี้มีประโยชน์กับตัวเอง เฉินเกอแค่มองว่าเห็นแก่หน้าของเมิ่งคัง แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่จะถามปัญหาของตระกูลลู่

“คุณผู้ชาย เป็นอย่างนี้ครับ.....”

ลู่จงหยวนรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นออกมา

ที่แท้ ตระกูลลู่ก็ไปทำให้คนๆหนึ่งผูกใจแค้นเอาไว้ตั้งแต่หลายปีก่อนแล้วนี่เอง

หลังจากนั้น ศัตรูคนนั้นกลับไปยังบ้านเกิดของเขา

และก็ไม่รู้ว่าไปเรียนวิทยายุทธที่แข็งแกร่งมาจากไหน

บอดี้การ์ดชั้นดีของตระกูลลู่ ไม่แม้แต่จะใช้คู่ต่อสู้ของปลายเล็บอีกฝ่าย

ศัตรูคนนั้นพูดเอาไว้

ทุกๆสิบวัน จะฆ่าลูกหลานของตระกูลลู่หนึ่งคน จนกว่าจะไม่เหลือ

จนถึงวันนี้ ก็มีลูกหลานสองคนที่ได้เจอกับเรื่องเดือดร้อน

ลู่จงหยวนออกคำสั่งเอาไว้นานแล้วว่า ไม่ให้ลูกหลานออกไปด้านนอก

ทั้งหมดนั้นหลบอยู่แต่ในบ้าน

ศัตรูคนนี้ชื่อ หวางต้าไห่ ความคิดของเขานั้นง่ายดาย ก็คือทำให้ตระกูลลู่จะต้องตกอยู่ในความหวาดกลัวในทุกๆวัน

ดังนั้นลู่จงหยวน เลยทำได้แค่เชิญแต่ผู้มีวรยุทธขั้นสูงมาหลายคน

ส่วนงานแลกเปลี่ยนประจำปีครั้งนี้ ที่จัดขึ้นก่อนล่วงหน้าหนึ่งเดือน

ก็เพื่อที่จะดึงดูดคนมีอำนาจจำนวนมากมา คนเยอะพลังก็มาก

มาให้กำลังใจตระกูลลู่

เฉินเกอได้ฟังก็แอบคิดอยู่ในใจ มิน่าหล่ะพวกลู่หานถึงได้แอบออกไปเที่ยว

“หวางต้าไห่คนนี้ เคยเป็นทายาทของตระกูลที่ร่ำรวยของหลงเจียง เพียงแต่ว่าพ่อลูกตระกูลหวัง ทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้มาก เลยโดนนักธุรกิจที่ร่ำรวยของหลงเจียง รวมตัวกันต่อต้าน แล้วก็สิ้นไป หวางต้าไห่เป็นคนใจแคบ แก้แค้นตระกูลลู่เสร็จ เกรงว่าตระกูลอื่นๆก็คงหนีไม่พ้น!”

เมิ่งคังที่อยู่ข้างๆพูดเสริม

“แต่ว่า พวกเรานัดกับเขาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าพรุ่งนี้ตอนเย็น จะทำการประลองตัดสินกับหวางต้าไห่ แต่ว่าคนๆนี้มีพลังสูงมากจริงๆ พูดมาแล้วก็น่าละอาย ผมเมิ่งคังหรือจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา!”

เมิ่งคังส่ายหน้าแล้วก็ถอนหายใจ

“ถ้าเกิดว่าได้รับการช่วยเหลือจากคุณผู้ชาย อย่างนั้นก็คงเป็นบุญของตระกูลลู่ของผมแล้ว!”

ลู่จงหยวนบอกอย่างนอบน้อม

เฉินเกอไม่ได้มีความประทับใจต่อลู่จงหยวนคนนี้เท่าไหร่นัก

เขาหันหน้าไปพูดกับเมิ่งคัง “ได้ พรุ่งนี้ตอนเย็นผมจะลองไปเป็นเพื่อนกับอาจารย์เมิ่งดู!”