เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 535

เฉิงเพ่ยแทบจะดิ้นรนไปด้วยพูดประโยคนี้ไปด้วย

พอทุกคนได้ฟังแล้ว รู้สึกตัวได้ก็ผงะถอยไปหนึ่งก้าว เบิกตาสองข้างกว้าง มองเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เป็นไปได้ไหมที่เฉิงเพ่ยจะไปเก็บหมั่นโถวสกปรกโสมมนั่นขึ้นมากินจริง ๆ?

ถังเฉายิ้มอย่างเย็นชา “ถือว่าคุณรู้จักเอาตัวรอด”

ถังเฉาเคลื่อนเท้าออกมา

ตอนนี้เฉิงเพ่ยจึงได้นอนตะแคงข้างอยู่บนพื้นราวกับการหมอบกราบ

เธอในตอนนี้บนใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่น ระดับของเส้นผมไม่เท่ากัน ลักษณะจนตรอกถึงขีดสุด

ฟันของเธอกัดกันจนเลือดออก ทั้งร่างกำลังสั่นสะท้าน

ดวงตาทั้งคู่ที่มองไปยังถังเฉาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความแค้น

เธอรู้สึกอัปยศอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพื่อที่จะเอาชีวิตรอด นึกไม่ถึงว่าเธอจะต้องกินหมั่นโถวเหม็นเน่าที่เปื้อนสิ่งปฏิกูล!

แต่ว่าถ้าหากไม่ทำตาม เธอก็ไม่สงสัยเลยสักนิด ถังเฉากล้าที่จะเหยียบหัวเธอจะเละจริง ๆ

เทียบกับการมีชีวิตอยู่แล้ว อะไรก็ล้วนรุนแรงน้อยกว่าทั้งนั้น

ควรจะเลือกอะไรนั้นมันมีผลลัพธ์อยู่แล้ว

เห็นเพียงเฉิงเพ่ยเดินไปที่ร่องระบายน้ำที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าท่วมฟ้าเหมือนกับสุนัขตัวหนึ่ง

หึ่ง ๆ...

ดูเหมือนแมลงวันหัวเขียวตรงนั้นจะรู้สึกได้ถึงการมีตัวตนของเฉิงเพ่ย ทั้งหมดล้วนเคลื่อนย้ายไปทางเธอ

เฉิงเพ่ยยื่นมือออกมาเตรียมที่จะไปเก็บหมั่นโถวเหม็นเน่าลูกนั้น

แต่กลิ่นแปลก ๆ ที่ตรงนั้นส่งออกมาก็ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เก็บมือของตัวเองกลับไปอีก

“เร็วสิ ผมไม่มีเวลามารอคุณมากขนาดนั้นนะครับ”

เสียงของถังเฉาส่งเข้ามาอีก

พอเฉิงเพ่ยสำนึกได้ก็หันกลับไปมองแวบหนึ่ง เห็นเพียงถังเฉาเดินมาอยู่ด้านหลังของเธอแล้ว

ทั้งยังยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาแล้ว

ถ้าหากตนไม่เก็บมันขึ้นมากินมันเข้าไปละก็ เขาจะเหยียบหัวเธอให้ตายจริง ๆ

พอคิดมาถึงตรงนี้เธอก็สั่นสะท้านไปทั้งร่าง ไม่ลังเลอีก

เธอกัดฟัน มือก็ยื่นไปข้างหน้า

จ๋อม!

เธอยื่นมือลงไปในร่องน้ำเหม็นเน่า หยิบหมั่นโถวลูกนั้นขึ้นมา

เช่นเดียวกัน มือของเธอก็ปนเปื้นไปด้วยความสกปรกปริมาณมากอยู่เต็ม

ทันใดนั้นเธอก็เหมือนชั้นโอโซนที่เดินได้ ทุกคนล้วนปิดปากปิดจมูกไว้อย่างระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่

เฉิงเพ่ยอัปยศอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ หยิบหมั่นโถวลูกนั้นขึ้นมา ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

สีหน้าของหูเซียวและหูจิ้งจู๋หวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ถ้าหากคนที่ปฏิบัติต่อถังเสี่ยวลี้อย่างทารุณเป็นตนเองละก็ ตอนนี้คนที่ได้รับโทษก็ต้องเปลี่ยนเป็นตนเองใช่หรือไม่?

ทุกคนล้วนมองเฉิงเพ่ยนิ่ง ๆ อยากจะดูว่าเธอจะกินมันเข้าไปจริง ๆ หรือไม่

เฉิงเพ่ยอ้าปากหลายครั้ง ล้วนแต่ไม่มีความกล้าที่จะกินมันเข้าไป

ถังเฉาหัวเราะเบา ๆ “คุณไม่กล้ากิน หมายความว่าผ่านด่านนี้ในใจไม่ได้ ไม่สู้ผมช่วยคุณดีกว่า?”

มองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉาเฉิงเพ่ยก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวอยู่พักหนึ่ง

“นายจะทำอะไร?”

ถังเฉามองเธอแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ผมให้เวลาคุณสามวินาที กินมันเข้าไป ไม่อย่างนั้นก็ทิ้งชีวิตของคุณไปซะ”

พูดจบเขาก็หมุนตัวกลับไป เริ่มนับถอยหลัง

“สาม...”

“สอง...”

ทุกเสียงที่นับถอยหลัง หัวใจของเฉิงเพ่ยก็มีความรู้สึกเหมือนกำลังถูกคนบีบอยู่ในมือประเภทหนึ่ง สั่นสะท้านอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

นั่นคือการนับถอยหลังสู่ความตาย

บีบบังคับกันเช่นนี้ ถังเฉาไม่ได้มีจิตใจที่แสวงหาสิ่งแปลกใหม่ประเภทนั้นโดยสิ้นเชิง เพียงแค่ใช้วิธีการของเธอสั่งสอนเธอกลับไปก็เท่านั้น

ไม่เช่นนั้นเขาก็ไม่มีทางหันกลับไป เขาเองก็ไม่อยากจะเห็นภาพที่เฉิงเพ่ยกินหมั่นโถว

“หนึ่ง!”

สิ้นเสียงสุดท้ายของถังเฉา น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันนี้เองเท้าข้างนั้นของเขาก็ตกลงมา เหยียดตรงเหยียบลงไปบนศีรษะของเฉิงเพ่ยราวกับหอกยาว ๆ

“อย่านะ!”

เฉิงเพ่ยกรีดร้องขึ้นมา สีหน้าหวาดกลัวถึงขีดสุด

ฝ่าเท้านั้นของถังเฉาไม่ใช่ทำเพื่อข่มขู่เธอโดยสิ้นเชิง แต่หมายจะเอาชีวิตเธออย่างแท้จริง

“ฉันกิน ฉันกินยังไม่พออีกเหรอ? อย่าฆ่าฉัน...”

เฉิงเพ่ยพังทลายในที่สุด บีบจมูก อ้าปากกินเข้าไป

“แหวะ...”

ทันใดนั้นถังเฉาก็หันกลับไป ไม่ได้มองว่าเฉิงเพ่ยเป็นอย่างไร

เพียงแค่ได้ยินเสียงอาเจียนของเฉิงเพ่ยดังขึ้นมาจากด้านหลังอย่างต่อเนื่อง

ไม่ว่าเสียงนี้จะทำให้คนอื่นขยะแขยงอย่างไร ตั้งแต่ต้นจนจบถังเฉาไม่ได้หันกลับไปเลย เดินก้าวยาว ๆ ไปทางข้างหน้า

สายตาดุดัน ลึกเข้าไปในดวงตามีรังสีสังหารที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ยิ่งขึ้น

ทุกคนสำนึกได้ก็เปิดทางให้เขา ใคร ๆ ก็รู้ว่าถังเฉามุ่งไปทางหูเซียว

“แกจะทำอะไร? แกไม่ได้บอกว่าขอเพียงเฉิงเพ่ยกินหมั่นโถวลูกนั้นเข้าไปแล้วก็จะปล่อยพวกเราตระกูลหูไปหรอกเหรอ?”

หูเซียวถอยหลังไปอย่างต่อเนื่อง ขณะเดียวกันบนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโมโหอย่างรุนแรง

ดวงตาทั้งคู่ของถังเฉาจ้องหูเซียวนิ่ง ๆ เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ผมพูดเมื่อไหร่ว่าจัดการกับเฉิงเพ่ยเสร็จแล้วจะปล่อยตระกูลหูของคุณไป?”

“ถ้าไม่มีการหนุนหลังจากตระกูลหูของพวกคุณ ไอ้สุนัขไร้ญาติขาดมิตรตัวหนึ่งอย่างเธอจะกล้ากำเริบเสิบสานขนาดนี้เหรอ?”

“ความผิดของพวกคุณใหญ่เสียยิ่งกว่า!”

บึ้ม!

พอคำนี้พูดออกมา ไม่ใช่แค่หูเซียวเท่านั้น แต่ตระกูลหูทุกคนก็ล้วนแต่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

ในสายตาของหูจิ้งจู๋ยิ่งเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

นี่คือการตัดสินโทษตายตระกูลหูเลยนะ!

“ถังเฉา แกอย่ามารังแกกันเกินไปนะ!”

หูเซียวตะคอกถังเฉาด้วยความโมโห

ถังเฉาไม่ได้ให้ความสนใจโดยสิ้นเชิง แต่กลับมองไปยังหูจิ้งซูที่อยู่ในมุมในสุด

“คุณเป็นพี่น้องของเขา เพราะอะไรคุณถึงถูกขังเอาไว้ เขากลับไม่เป็นอะไร?”