ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 120

ดูแล้วกู้โม่เฟิงน่าจะลืมไปแล้ว สมญานาม “เทพสงคราม” ที่ทำให้คนได้ยินต้องกลัวของเขานั้นได้มาอย่างไร

ในเมื่อกู้โม่เฟิงกลับได้คืบจะเอาศอก ก็อย่างโทษเขาไร้เยื่อใย!

หนานหว่านเยียนเมื่อครู่ยังแอบเจ็บใจ ตอนนี้ก็ตกใจจนคางห้อยแล้ว

คิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะลงมือกับคนของกู้โม่เฟิงต่อหน้าทุกคน!

กู้โม่เฟิงโมโหขึ้นทันที “กู้ โม่ หาน! เจ้า เจ้าช่างกล้า!”

กู้โม่หานหัวเราะเย็นชา จากนั้นก็ชักกระบี่ออกมา คราบเลือดบนกระบี่หยดลงบนพื้น ไม่ได้เปื้อนบนตัวเขาเลยแม้แต่น้อย

จากนั้น เขาก็ทิ่มเข้าร่างกายขององครักษ์อย่างแรง “กระบี่เมื่อครู่ เป็นของหลาวเสิ่น กระบี่นี้ แทนพี่น้องคนอื่นๆ ยังมีอีกกระบี่.......”

สีหน้าของเขาเย็นชาโหดเหี้ยม เหมือนดั่งปีศาจที่คลานขึ้นมาจากนรก ไม่มีความรู้สึกใดๆ

“หนานหว่านเยียนเป็นคนที่ข้าเชิญมาช่วยคน พวกเจ้าเหยียดหยามนาง ก็คือเหยียดหยามข้า!”

พูดไป กู้โม่หานก็ฟันเอ็นมือเอ็นเท้าขององครักษ์จนขาด

ทันใดนั้น ภายในกระโจมก็ดังไปด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดขององครักษ์ เสมือนผีตายโหงร้องโหยหวน องครักษ์สลบตายไปไม่ขยับ

หนานหว่านเยียนสองตาตะลึง

นางแม้กระทั่งถามตัวเองอย่างบ้าคลั่ง “ข้าคือใคร? ข้าอยู่ไหน? คนนี้คือกู้โม่หานจริงหรือ” .......

กู้โม่หานช่วยนางระบายความโกรธนี้ ทำให้นางคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย

หลาวเสิ่นมองอยู่ในสายตา ทันใดนั้นก็มีความคาดหวังอันดุเดือดขึ้นมา ท่านอ๋องเทพสงครามอันเด็ดขาดของพวกเขา กลับมาแล้ว!

ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว อ๋องเฉิงเหิมเกริมกดทันทุกแห่งหน อ๋องอี้ก็สำรวมความสามารถ หลับหูหลับตาไม่สนใจ ทำให้พวกเขาพี่น้องทั้งหลายสามารถเลี่ยงได้ก็เลี่ยง

แต่ใครจะไปคิดว่ากู้โม่เฟิงไม่เพียงไม่สำรวม แต่กลับยิ่งลงโทษพวกเขาหนักขึ้นไปอีก วันนี้บนสนามฝึกซ้อม ยังใช้วิธีสกปรกทำร้ายพวกเขาปางตาย

โชคดี ในที่สุดท่านอ๋องก็ตื่นแล้ว พวกเขา ก็สามารถเงยหน้าหายใจแล้ว

กู้โม่เฟิงกลับไม่ได้คิดเช่นนี้ สายตาอันแดงเดือดของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เขารู้ตัวว่าฝีมือการต่อสู้สู้กู้โม่หานไม่ได้ เพราะฉะนั้นถึงอยากใช้วิธีแบบนี้ไปกดดันเขา แต่วันนี้กู้โม่หานกลับต่อต้านแล้ว!

เขาชักกระบี่ออกมากะทันหัน ชี้ไปที่ปลายจมูกของกู้โม่หาน “กู้โม่หาน! เข้าช่างใจกล้านัก กลับกล้าทำร้ายองครักษ์ของข้า!”

ทันใดนั้น ภายในกระโจมสถานการณ์ตึงเครียด หนานหว่านเยียนกังวลผู้บาดเจ็บไปด้วย อีกด้านหนึ่งก็บังคับตัวเองจ้องมองสองพี่น้องนี้ปะทะกันอย่างสงบสติ

เวลานี้ กู้โม่หานหันหลังพูดกับนางเย็นชา “ไปช่วยคน!”

หนานหว่านเยียนพุ่งไปที่หลาวเสิ่นอย่างไม่ลังเล เสี้ยวเวลากระชั้นชิด ปลายมีดของกู้โม่เฟิงหันออกจากหน้าของกู้โม่หาน ชี้ไปที่คอของหนานหว่านเยียน

ภาพอันตะลึงนี้ทำให้ทุกคนกลั้นหายใจ กู้โม่หานก็คาดไม่ถึงว่ากู้โม่เฟิงจะทำเช่นนี้

เส้นผมที่ถูกตัดขาดของหนานหว่านเยียนลอยอยู่บนอากาศ นางตกใจในชั่วขณะ ก็ตั้งสติและสายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“อ๋องเฉิง นี่ท่านทำอะไร?”

กู้โม่หานหัวเราะเย็นชา “หนานหว่านเยียน เจ้าอย่าได้ใจเลย หากพี่น้องเหล่านี้ถูกเจ้ารักษาจนตาย เจ้ารับผิดชอบไหวหรือ?”

เขาสู้กู้โม่หานไม่ได้แล้วยังไง จัดการกับผู้หญิงตัวคนเดียว ยังมั่นใจพอ!

หนานหว่านเยียนสีหน้าสงบเรียบเฉย ราศีรอบกายเต็มไปด้วยความหนักแน่น

“ในเมื่อท่านมั่นใจขนาดนั้น มิเช่นนั้นก็พนันกับข้า?”