ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 162

“เรากำหนดเขตแดนกันชัดเจนแล้ว หากเจ้าเข้ามาอีกจะข้ามเส้นแล้วนะ!”

กู้โม่หานชะงักฝีเท้า หลุดปากออกมา “ข้าไม่ค่อยสบาย…”

พอพูดจบ คิ้วปลายงอนของชายผู้นี้ก็ขมวดขึ้น รู้สึกหงุดหงิด

อันที่จริงเขาอยากถามว่า หนานหว่านเยียนมีวิชาแพทย์ที่ดีเช่นนี้ มีวิธีใดที่สามารถช่วยเขาได้บ้าง แต่ไม่รู้ทำไมถึงกลับกลายเป็นการแสดงความอ่อนแอออกมา

นั่นไม่ใช่ลักษณะของเขาเลย

เขาไม่สบายหรือ?

ฮ่า

หนานหว่านเยียนไม่เห็นใจแม้แต่น้อย เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “สมน้ำหน้า ใครใช้ให้เจ้าใจร้อน กินของที่ไม่ควรกินเข้าไป”

น้ำแกงถ้วยนั้น นางเอ่ยปากห้ามไว้ไม่ทัน กู้โม่หานดื่มรวดเดียวหมดเกลี้ยง!

ทั้งๆ ที่รู้ว่าไทเฮาคิดไม่ซื่อ ก็ควรระวังตัวไว้ มิฉะนั้นก็ต้องจบลงเช่นนี้

แต่นางไม่รู้ว่า ตอนนั้นในหัวของกู้โม่หานได้แต่คิดวนเวียนถึงตอนที่สัมผัสใกล้ชิดกับนางในจวนเฉิงเซี่ยงอยู่ตลอดเวลา เขาคอแห้งกระหายน้ำมาก ถึงได้ดื่มน้ำแกงหมดอย่างรวดเร็วแบบนั้น

แต่เรื่องแบบนี้ กู้โม่หานก็พูดไม่ได้ เขาเองไม่ได้ตระหนักในจุดนี้เลย

เมื่อเห็นหนานหว่านเยียนตำหนิเขาอย่างไร้ความปรานีเช่นนี้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที พ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา แม้ว่าความผิดปกติของร่างกายจะทำให้เขาอึดอัด แต่ก็ยังขึ้นเสียง

“ถึงข้าจะกินของที่ไม่ควรกิน ก็ไม่มีทางคิดอะไรกับเจ้า แค่เมื่อครู่เจ้ารินน้ำชา ข้ารู้สึกกระหายน้ำ อยากจะเข้ามาดื่ม มันไม่สบายตัว”

อืม เท่านี้เอง

เขาจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นได้อย่างไร ยิ่งเป็นหนานหว่านเยียนด้วยแล้ว

หนานหว่านเยียนกัดฟันกรอด “เจ้าอย่ายกยอตัวเองให้มากนัก รูปร่างอย่างเจ้านี่ข้าไม่เสียดายหรอก ผู้ชายที่ดีกว่าเจ้ายังมีอีกมากมาย!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไฟโทสะของกู้โม่หานก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้า

เขาไม่ได้คิดจะมีอะไรกับหนานหว่านเยียนตั้งแต่แรก แต่สตรีผู้นี้พูดจาไม่ให้เกียรติ ไม่ปิดบังความรังเกียจที่มีต่อเขาเลยแม้แต่นิด ทำให้เขาโกรธจัด

กู้โม่หานสาวเท้าพุ่งปราดเข้าไปหานาง โน้มตัวจับบั้นเอวของนางไว้ “ไหนเจ้าพูดอีกครั้งซิ?”

หนานหว่านเยียนพันผ้าห่ม กลิ่นอายของบุรุษโชยปะทะจมูกตลอดเวลา

“ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ? คางคกสามขานั้นหายาก หรือว่าบุรุษสองขาก็หายาก?”

จะอย่างไร ก็ดีกว่าผู้ชายใช้ความรุนแรงในบ้านจริงไหม?