หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 253

บทที่ 253 นี่ถือเป็นการยอมให้กอดเองไหมนะ

อวี๋ซือซือรอให้เสียงฝีเท้าหน้าประตูเดินจากไป หันกลับมาก็เห็นสายตาแซวๆของเป้ยฉ่ายเวย “เวยเวย มองแบบนี้หมายความว่าไหง”

“คงไม่ใช่ว่าเขาสนใจเธอนะ” ทำไมเป้ยฉ่ายเวยถึงได้รู้สึกว่าผู้ชายที่ชื่อพี่อู่อะไรนั่นเอาใจใส่เพื่อนของเธอจนเกินไป ถ้าไม่ได้ชอบ แค่ชื่นชมอย่างเดียวเพียวๆงั้นหรอ?

“เด็กเอ้ย แกอ่านนิยายรักโรแมนติกเกินไปแล้วนะเนี่ย มาช่วยกันคิดวิธีอื่นดีกว่า” อวี๋ซือซือหัวเราะขึ้นมา ไม่ได้ใส่ใจคำที่เป้ยฉ่ายเวยพูดออกมาเลย เธอไม่นิยมกินผู้ชายผอมขาวเหมือนไก่สับหรอกนะ

คิดว่าผู้ชายคนนั้นก็เอาชนะใจเธอไม่ได้ด้วย

เป้ยฉ่ายเวยคิดดูก็รู้สึกว่ามีเหตุผล อีกอย่างคงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่าในใจของซือซือมีแค่ถังฉีตง พี่อู่อะไรนั้นก็ไม่ใช่สเป็คที่เธอชอบด้วย เธอเริ่มคิดหาวิธีอื่นจากนั้นก็พูดออกมาว่า “ไม่งั้นก็แจ้งตำรวจกันเถอะ”

นี่ไม่ใช่ทางออกที่ตรงที่สุดแล้วหรอ

อวี๋ซือซือมองเป้ยฉ่ายเวยด้วยสายตาที่สื่อประมาณว่า ‘ถามหน่อยอันนี้โง่จริงหรอ’ คิดอะไรแบบนี้ออกมาได้ยังไง เรียกตำรวจงั้นหรอ เรียกน่ะมันก็เรียกได้ ถ้าเรื่องมันเกิดที่ชั้นหนึ่งน่นะ ตำรวจอาจจะมาช่วยได้

แต่นี่ชั้นแปด เชื่อว่าทุกคนรู้ดีอยู่แล้วว่าคนที่อยู่ในห้องนี้เป็นใคร ตำรวจเขายังไม่กลัว แล้วคิดว่าเขาจะสนไหม เฮ้อ นี่ล่ะนะเด็กซื่อๆที่ถูกดูแลดีเกินไป

“คิดออกแล้ว ฉันคิดออกแล้วเวยเวย”

เป้ยฉ่ายเวยที่เพิ่งถูกมองด้วยสายตาดูแคลนก็ไม่อยากจะรู้อะไรด้วยอีกแล้ว เมื่อเห็นสายตามีเจตนาแอบแฝงของเพื่อนสนิท ก็พูดเบรกออกมาทันทีว่า “ไม่ว่าเธอจะคิดวิธีอะไรออก ฉันก็จะไม่โทรหาเขาเด็ดขาด”

“.......”ไม่ต้องตรงขนาดนี้ก็ได้ไหม อวี๋ซือซือยังไม่ยอมแพ้ตื๊อต่อว่า“เวยเวยตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาเจ้าคิดเจ้าแค้นนะ แกลองคิดดู ถ้าพวกเราต้องอยู่กับคนพวกนี้ต่อเราจะได้กลับไปครบสามสิบสองไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยก็โต้กลับอย่างไม่พอใจ “ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลยนะ ใครให้เธอส่งรูปให้เขาล่ะ ไม่งั้นมันจะเกิดเรื่องแบบนี้หรอ”

ยังไม่รวมเรื่องที่ไอ้บ้าฉูเจ๋อหยางโทรมาด่าเธอเลยนะ เธอยังเคืองๆอยู่เลย

“แหะๆ ฉันไม่อยากให้แกเจ้าคิดเจ้าแค้นเลย โกรธนายนั่นแทนเถอะ” อวี๋ซือซือตอบกลับอย่างขาดความมั่นใจ “ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่รีบออกไปจากที่นี่ให้ได้หรอ ไม่อย่างนั้นแกก็แค่ส่งข้อความหาฉูเจ๋อหยางให้เขาบอกถังฉีตงมาช่วยพวกเราแบบนี้ก็ได้”

เป้ยฉ่ายเวยกัดริมฝีปากด้วยความลังเล เหมือนจะทำได้แค่วิธีนี้วิธีเดียว “ฉันส่งข้อความหาเขาได้ แต่ฉันไม่รับประกันนะว่าเขาจะเห็นข้อความหรือเปล่า”

เพราะว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับฉูเจ๋อหยางถือได้ว่าถึงจุดเยือกแข็งที่ไม่สามารถหลอมรวมกันได้แล้ว คนบ้าอย่างฉูเจ๋อหยางเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายคิดเองเออเอง ไม่เกี่ยวกับเธอเลยสักนิด

“ไม่เป็นไร แกรีบส่งเถอะ” อวี๋ซือซือได้ยินเสียงเดินเข้ามาใกล้อีกแล้ว

“รู้แล้วน่า” เป้ยฉ่ายเวยพิมพ์ข้อความส่งไปด้วยความไวแสง เมื่อเห็นหน้าจอแสดงผลว่าส่งสำเร็จก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก

อวี๋ซือซือลากเป้ยฉ่ายเวยเดินมาด้วยกันพร้อมทั้งเปิดประตูออก ก็ป๊ะเข้ากับพี่อู่ที่กำลังจะเคาะประตูเรียกพอดี เขายิ้มให้เธอทั้งสอง ลดมือที่จะเคาะปะตูลง “ฉันก็นึกว่าพวกเธอตกส้วมไปแล้ว กำลังเตรียมคนไปขุดขึ้นมาพอดีเลย”

“ขุดพ่อนายเหอะ” อวี๋ซือซือถลึงตามองเขา ลากเป้ยฉ่ายเวยเดินออกไปนอกห้องน้ำ

ภายในห้องเริ่มกับมาครื้นเครงอีกครั้ง ผู้ชายห้าหกคนประกบด้วยผู้หญิงราวๆยี่สิบคน อีกทั้งยังมีแสงไฟสลัวๆที่ชวนลายตาประกอบด้วย เบื้องหน้าจึงปรากฏเป็นภาพของกลุ่มคนที่กำลังมั่วสุมกันอยู่

เป้ยฉ่ายเวยและอวี๋ซือซือหันมามองตากัน สายตาทั้งคู่สื่อความหมายไปในทางเดียวกัน

คนพวกนี้มันสัตว์ป่าดีๆนี่เอง!

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลงรักทนายคนเลว