หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 255

บทที่ 255 ของหายากย่อมมีราคา

เสิ่นลั่งไม่พูดสิ่งใด นิ้วมือลูบไล้บริเวณที่เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งจะสัมผัสมาเมื่อครู่ ถอนหายใจออกมาพูดออกมาว่า “ถ้าไม่ลองแย่งดู แล้วจะไปรู้ได้ไงว่าจะได้หรือไม่ได้”

แววตาของฉูเจ๋อหยางฉายแววเฉียบขาดขึ้นมา แต่ทว่าแววตานั้นก็หายไปด้วยความรวดเร็วภายใต้ดวงตาสีดำมืดคู่นั้น เหลือไว้เพียงนัยน์ตาสีเข้มสงบเรียบนิ่ง “คุณเสิ่นก็ลองดูสิครับ”

คนของเสิ่นลั่งเริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที จ้องมองฉูเจ๋อหยางราวกับเสือจ้องจะตะครุบเหยื่อ แม้แต่พี่อู่ที่ยกยิ้มอยู่ตลอดรอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆจางหายไปด้วย มองพวกเขาด้วยสายตาระแวดระวัง

ดูท่าจะจัดการฉูเจ๋อหยางได้ยากอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย ต้องฉลาดและมีความกล้าพอสมควร ไม่แปลกใจเลยที่สามารถก่อล่างสร้างตัวได้เร็วขนาดนี้ในเมืองจิ่นอัน แต่ก็ต้องส่ายหัวอย่างน่าเสียดาย คิดจะต่อกรกับเสิ่นลั่งนี่ช่างไม่ประมาณตนเองเอาซะเลย

ถ้าไม่ใช่ว่าเป็นปรปักษ์ต่อกัน เขาก็คงชื่นชมผู้ชายแบบฉูเจ๋อหยางที่มีความลูกผู้ชายสูงอยู่หรอก

สิ่งที่พวกเขารู้เกี่ยวกับฉูเจ๋อหยางก็แค่ทนายที่ไม่ได้มีอิทธิพลอะไรมากมาย ถึงฉูเจ๋อหยางจะเก่งกาจสักแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถสร้างคลื่นลูกใหญ่ในเมืองจิ่นอันแห่งนี้ได้ เพราะฉูเจ๋อหยางไม่ได้มีอำนาจหนุนหลังอะไรเลย

หมาป่าแค่ตัวเดียวจะไปเอาชนะราชสีห์เป็นฝูงได้อย่างไร แต่ก็นะใครคือหมาป่าใครคือราชสีห์ก็บอกอยากเหมือนกัน

“ในเมื่อทนายฉูพูดมาซะขนาดนี้ งั้นผมก็จะไม่เกรงใจแล้วนะครับ” เสิ่นลั่งพูดพร้อมกับมองแผ่นหลังของเป้ยฉ่ายเวยอย่างมีนัยยะ

。

ร่างสูงของฉูเจ๋อหยางขยับเอนมาบังสายตาเฉียบคมดุจเหยี่ยวของเสิ่นลั่งเอาไว้ นัยน์ตาเย็นชาแสนลึกล้ำที่พกความข่มขู่มาด้วยกวาดมองเสิ่นลั่ง

ริมฝีปากบางยกขึ้นน้อยๆ เสียงทุ้มต่ำพูดออกมาอย่างนิ่งๆ “งั้นก็มาคอยดูกัน”

เป็นครั้งแรกที่มีคนทำให้เขารู้สึกถึงอันตราย แม้ว่าบนหน้าของเสิ่นลั่งกำลังยิ้มอยู่ แต่ความเยือกเย็นในดวงตากลับรุนแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาคงประเมินผู้ชายตรงหน้าต่ำไปจริงๆ

ความทะนงของฉูเจ๋อหยางเผยออกมาจากเบื้องลึก ไม่แปลกใจเลยที่จะมีกำลังมากมายต่อต้านคนพวกนั้นได้

อนาคตยังอีกยาวไกล เขาจะทำให้ฉูเจ๋อหยางได้รู้เองว่าอิทธิพลข่มคนจริงๆมันเป็นยังไง ส่วนแมวน้อยตัวนั้นก็ถือซะว่าเป็นของเดิมพันในเกมการต่อรองระหว่างเขาสองคนก็แล้วกัน

เป้ยฉ่ายเวยไม่มีกระจิตกระใจจะฟังว่าพวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรกัน เพราะว่าเธอเริ่มที่จะเลื่อนลอยแล้ว เมื่อปลายจมูกได้กลิ่นของผู้ชายที่คุ้นเคย ก็สูดดมไม่หยุดราวกับลูกหมายังไม่หย่านมแม่ ร่างกายขยับเข้าไปใกล้เขาที่แผ่ไอเย็นๆออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

เธอร้อนจนจะไหม้แล้ว ใครก็ได้ช่วยเธอที ไม่อย่างนั้นก็เอาน้ำเย็นๆสักแก้วมาให้เธอก็ดี

เป้ยฉ่ายเวยขยับเข้าไปใกล้ฉูเจ๋อหยางอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว สมองเธอบอกให้หยุด แต่ร่างกายกลับซื่อตรง สองเท้าอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อ ใบหน้าเล็กๆซบลงบนแขนแกร่งของฉูเจ๋อหยาง

ส่งเสียงกระท่อนกระแท่นเหมือนแมวเพราะน้ำเมาออกมาจนทำให้คนได้ยินใจคันยุบยิบ “ตัวคุณเย็นจัง สบายจังเลย”

อวี๋ซือซือมองเป้ยฉ่ายเวยที่ใกล้จะแสดงท่าทางความต้องการออกมาเต็มทีอย่างหวาดๆ พูดมุบมิบกับตัวเองอย่างลืมตัว “ชิยหายแล้ว เวยเวยคงไม่ใช่แค่เมาเหล้าแล้วล่ะ”

ฉูเจ๋อหยางเหลือบมองผู้หญิงที่เอาแต่ขยับเข้าหาตัวเขาช้าๆ ใบหน้าของเธอแสดงสีหน้าเคลิ้มๆ เมื่อคิดถึงเหล้าที่เธอดื่มเข้าไป คิ้วของเขาก็เรียบตึง เขาแทบอยากจะบีบผู้หญิงโง่คนนี้ให้ตาย

ออกมาข้างนอกกับอวี๋ซือซืออย่างสุ่มสี่สุมห้า ถ้าเขามาไม่ทัน เธออาจจะไปกับเสิ่นลั่งแล้วก็ได้