ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5096

ชิวอิงซานรีบเอ่ยขึ้นมา : “ได้ครับคุณหนู! ผมจะจัดการให้เลย!”

หลินหว่านเออร์ : “ใช่แล้ว บอกกับลูกน้องของคุณว่าฉันเป็นหลานสาวห่างๆของคุณ อยากจะมาเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองจินหลิง ดังนั้นคุณถึงได้เอาบ้านให้ฉันยืมพักเป็นการชั่วคราวก่อน”

ชิวอิงซานเอ่ยพูดขึ้นอย่างเคารพนอบน้อม : “ครับคุณหนู”

หลินหว่านเออร์เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง : “แล้วก็ฉันอยากจะหามหาวิทยาลัยที่จินหลิงลองเรียนดูจริงๆ ตอนนี้ฉันเองก็กำลังอยู่ในช่วงอายุที่ต้องเรียนมหาวิทยาลัยแล้วด้วย คุณพอมีแหล่งบ้างไหมคะ?”

“มีครับ มีอยู่แล้ว!” ชิวอิงซานว่า : “ตอนนั้นผมมีบริจาคเงินห้าร้อยล้านให้กับมหาวิทยาลัยจินหลิง วิทยาเขตใหม่ครึ่งหนึ่งเป็นที่ผมบริจาคสร้างขึ้นทั้งนั้น ถ้าหากคุณไม่รังเกียจ ผมก็สามารถจัดให้คุณไปเรียนที่มหาวิทยาลัยจินหลิงได้ ที่นี่ก็คือมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดที่จินหลิงและทั้งมณฑลอีกด้วย”

“โอเคค่ะ!”หลินหว่านเออร์ยิ้ม : “ถ้าอย่างนั้นก็ไปที่นี่แล้วกัน!”

ว่าแล้ว เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วเอ่ยถามชิวอิงซานขึ้นอีกครั้ง : “ใช่แล้ว ตอนนี้คุณใช้ชีวิตอยู่ที่ไหนคะ?”

ชิวอิงซานตอบกลับ : “แจ้งคุณหนูครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่สิงคโปร์ ช่วงไม่กี่ปีมานี้ผมก็ใช้ชีวิตอยู่ที่สิงคโปร์กับมาเลเซียสองที่นี้ อายุมากแล้ว ก็ออกไปทรมานในที่ไกลๆน้อยลงมากแล้ว”

หลินหว่านเออร์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้น : “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนคุณช่วยจัดการใช้เป็นสถานะมาเลเซียให้ฉันแล้วกัน หลังจากนั้นก็ให้ฉันใช้สถานะของนักเรียนแลกเปลี่ยนของมาเลเซียไปเรียนที่เมืองจินหลิง”

ชิวอิงซานเอ่ยขึ้นมาด้วยจิตใต้สำนึก : “คุณหนู สถานะของสิงคโปร์จะไม่ดีกว่าหน่อยหรือครับ? เพราะถึงอย่างไรสิงคโปร์ก็พัฒนากว่ามาเลเซียอยู่บ้าง”

หลินหว่านเออร์เอ่ยพูดขึ้น : “สถานะใหม่ที่คุณทำให้ฉัน ฉันจะเดินทางไปด้วยตัวเองรอบหนึ่ง แล้วค่อยบินเข้าหัวเซี่ยอย่างเปิดเผย ดังนั้นฉันจึงไม่อยากไปสิงคโปร์ ประเทศเล็ก การจัดการก็เข้มงวด ไม่สะดวกที่จะปิดซ่อน และถูกเปิดเผยได้ง่าย”