จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 606

ภายในดวงแสงแห่งบุญกุศลที่เปล่งประกายเจิดจ้า ร่างกายจ้าวเทียนถูกห่อหุ้มไปด้วยพลังงานโกลาหลแรกเริ่มของจักรวาล ซึ่งทรงอานุภาพและมีความบริสุทธิ์เหนือกว่าพลังงานฟ้าดินต้นกำเนิดที่เขาเคยใช้มากนัก

“ เซียนทิพย์สิบแก่นแท้งั้นรึ คงต้องสร้างโลกทิพย์ภายในที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมซักสองเท่าขึ้นมาสินะ ”

เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับจ้าวเทียน เพราะเขาเคยมีประสบการณ์มาก่อน เพียงแค่เรียกกระบี่ราชันสวรรค์ออกมาไม่กี่อึดใจขั้นตอนทุกอย่างก็เสร็จสิ้น

วูป!

จ้าวเทียนได้ดึงดูดพลังงานโกลาหลแรกเริ่มทั้งหมดเข้าสู่ร่างกาย เพื่อฟื้นฟูชิ้นส่วนโลกทิพย์ภายในที่ถูกตัดแบ่งออกมา ให้กลับกลายเป็นโลกทิพย์ที่สมบูรณ์และมีขนาดใหญ่กว่าเดิมเกือบสองเท่า

จากนั้น เขาก็เริ่มหลอมรวมแก่นแท้กระบี่ขั้นสูงสุด ที่ได้วิวัฒนาการกลายเป็นเต๋ากระบี่ราชันสวรรค์เข้าไปอย่างช้าๆซึ่งก็ต้องใช้พลังงานโกลาหลเกือบแปดส่วนเลยทีเดียวกว่าจะทำได้สำเร็จ

‘ ช่างเป็นการทะลวงขอบเขตที่สิ้นเปลืองจริงๆ หากเปรียบเทียบพลังงานที่ฉันใช้ไปเป็นผลึกวิญญาณโกลาหล ก็น่าจะเกินจำนวนยี่สิบก้อนเข้าไปแล้ว ’

ตอนนี้จ้าวเทียนเริ่มรู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก เพราะหากเขาใช้พลังงานโกลาหลทั้งหมดในการบรรลุขอบเขตจักรพรรดิเซียน

จ้าวเทียนก็มีโอกาสยกระดับขึ้นไปถึงขั้นสูงสุดได้ทันที ซึ่งแตกต่างกับสถานการณ์ในปัจจุบัน ที่หลงเหลือพลังงานเพียงพอให้ทะลวงขอบเขตจักรพรรดิเซียนขั้นต้นได้เท่านั้น

บูมมม!

เซียนทิพย์ระดับสิบ!

ที่ด้านหลังจ้าวเทียน ปรากฏภาพดวงอาทิพย์ขนาดเล็กเก้าดวงหมุนวนเป็นวงแหวนอยู่รอบนอก โดยมีดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่เปล่งสว่างแสงเจิดจ้าอยู่ตรงกลาง

นี่คือสัญลักษณ์ของเซียนทิพย์สิบชั้นฟ้าในตำนาน ที่ภายในจักรวาลอันไร้ที่สิ้นสุด จะมีผู้ครอบครองเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น

‘ เขตแดนมายาปิดกั้นของอาจารย์ป้าใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว ฉันต้องรีบเดินหน้าขั้นตอนต่อไป ’

จ้าวเทียนเริ่มต้นสร้างมหามรรคาจักรพรรดิขึ้นมาใหม่ทันที โดยใช้รากฐานจากสิ่งที่ตนเคยบรรลุตอนเป็นมหาเทพตี้เทียน ซึ่งเขาก็สามารถสยบจิตมารตนเองและทำมันได้สำเร็จในเวลาไม่นาน

‘ หืม นี่มันเกิดอะไรขึ้น ’

แวบ!

เมื่อจ้าวเทียนหลอมรวมมหามรรคาจักรพรรดิเข้ากับสิบแก่นแท้ ชิ้นส่วนดวงวิญญาณมหาเทพผานกู่ก็ทำปฏิกิริยากับโลกทิพย์ภายในแห่งเต๋ากระบี่ จนก่อเกิดภาพท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวขึ้น

จากนั้น ดวงจิตของจ้าวเทียนก็ถูกดึงดูดไปยังแม่น้ำสายหนึ่ง ที่มีเงาร่างของผู้แข็งแกร่งในอดีตมากมายยืนอยู่ มันคือแม่น้ำที่หลอมรวมสามพันเต๋าในจักรวาลแห่งนี้เอาไว้

ทันใดนั้นเอง

เคร้ง!ๆๆๆๆๆ

เสียงระฆังเต๋าเริ่มดังขึ้นอย่างถี่รัว ทำให้แผ่นศิลาต้นกำเนิดที่จากรึกนามของบรรพชนเต๋าและแม่น้ำแห่งเต๋าทั้งสายสั่นสะเทือนทันที

“ จักรพรรดิเซียนเต๋า! ”

“ จักรพรรดิเซียนเต๋า! ”

“ จักรพรรดิเซียนเต๋า! ”

เงาร่างของผู้แข็งแกร่งที่ยืนอยู่กลางแม่น้ำแห่งเต๋า ได้ทยอยกันหันกลับมาโค้งคำนับให้จ้าวเทียนทีละคน ก่อนที่จะสลายเป็นละอองแสงสีทองหายไปในศิลาต้นกำเนิด

จนกระทั่ง เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างจบลง สถานที่แห่งนี้ก็หลงเหลือเพียงจ้าวเทียนคนเดียวเท่านั้น ซึ่งเขาเองก็ได้แต่กวาดตามองไปรอบๆด้วยความสับสน เพราะเหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป จนจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ ดูเหมือนช่วงเวลา แห่งการรอคอยอันยาวนานของข้าจะจบสิ้นลงแล้วสินะ ”

!!

จ้าวเทียนรีบหันไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจ ซึ่งเขาก็มองเห็นบุรุษผมแดงร่างใหญ่มานั่งตกปลาอยู่ริมแม่น้ำด้านหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ ท่านคือ…มหาเทพผู้สร้างผานกู่งั้นเหรอ ”

ย้อนกลับไปไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้

ณ สนามรบเทพมารบรรพกาล สุสานแห่งดวงดาวซึ่งเคยเต็มไปด้วยห้วงมิติที่พังทลาย และเศษซากความพินาศจากมหาสงครามครั้งอดีต

เวลานี้มันกลับปรากฏกลิ่นอายแห่งชีวิตแพร่กระจายออกไปเป็นวงกว้าง ทำให้บางสิ่งที่ได้สูญเสียไปเริ่มฟื้นฟูกลับมาอีกครั้ง

แต่ทว่า ในขณะที่ผู้แข็งแกร่งทุกฝ่าย กำลังซึมซับช่วงเวลาแห่งความปิติยินดีของจักรวาล กองทัพแมลงของเสี่ยวมี่เฟิงก็ฉวยจังหวะนี้ บุกทะลวงเข้าไปเปิดฉากเข่นฆ่าถึงแนวหลังศัตรูได้สำเร็จ

ซึ่งมันก็ส่งผลให้เทพเอ้อหลางเสิน ต้องยอมละทิ้งโอกาสในการบรรลุขอบเขตจักรพรรดิเทพ แล้วนำสามพิสุทธิ์แห่งเต๋าออกมารับศึกด้วยความคับแค้นใจ