นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 23

พะแพงขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังโรงเรียนอนุบาลที่ลูกชายเรียนอยู่ด้วยความเร็วมากกว่าทุกวัน เนื่องจากวันนี้หล่อนทำรายงานประชุมเสร็จช้า ทำให้ออกจากที่ทำงานช้ากว่าปกติ และนั่นก็เท่ากับว่าจะต้องไปรับวินเซนต์ผิดเวลา

“หมูวิน...แม่กำลังจะไปรับลูกนะ”

เพราะความรีบร้อน ทำให้หล่อนขาดความละเอียดรอบคอบจนเกือบจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น เมื่อหล่อนตีไฟเลี้ยวขวาเพื่อจะเปลี่ยนเลนแล้วมองไม่เห็นว่ารถหรูสีดำคันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว เสียงแตรรถดังลั่น พร้อมๆ กับเสียงล้อรถที่ครูดไปกับพื้นถนน

“กรี๊ดดดดด...”

หล่อนกรีดร้องและเหยียบเบรกสุดแรง ก่อนที่รถจะหยุดนิ่งอยู่ริมถนน พร้อมๆ กับคนขับรถคันงามที่เดินลงมาเคาะกระจกรถถามไถ่อาการของหล่อน

“คุณเป็นยังไงบ้างครับ”

หล่อนที่ศีรษะกระแทกกับพวงมาลัยรถเล็กน้อย รีบลดกระจกรถลงและยกมือไหว้ขอโทษขอโพย

“ขอโทษนะคะดิฉันไม่ได้ตั้งใจ”

หล่อนรีบปลดเข็มขัดนิรภัย และก้าวลงไปจากรถ ยกมือไหว้ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างสำนึกผิด

“ขอโทษจริงๆ ค่ะ ขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ แต่คราวหน้าคราวหลังก็มองให้ถี่ถ้วนก่อนนะครับค่อยเปลี่ยนเลน”

“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่รถของคุณเป็นอะไรมากไหมคะ”

ผู้ชายใส่สูทตัวใหญ่ส่ายหน้าน้อยๆ “รถไม่เป็นไรครับ ผมเบรกทัน แต่เจ้านายของผมนี่สิ ศีรษะน่าจะกระแทกกับกระจกรถนิดหน่อยครับ”

“โอ้...” หล่อนยกมือขึ้นทาบอกด้วยความเสียใจ “ดิฉันอยากจะขอโทษเจ้านายคุณค่ะ”

“ได้ครับ”

หล่อนกำลังจะเดินตามคู่สนทนาตรงไปยังรถลีมูซีนคันยาว แต่เสียงห้าวคุ้นหูแปลกประหลาดก็ดังออกมาจากกระจกรถที่ถูกลดลงเพียงแค่เล็กน้อยเสียก่อน

“ขึ้นรถได้แล้ว ฉันรีบกลับโรงแรม”

“ครับ นายน้อย”

นายน้อย...?

พะแพงตัวชาดิก หน้างามซีดเผือดและพยายามจ้องมองเข้าไปในกระจกรถลีมูซีน แต่ก็มองอะไรไม่เห็นเลย เมื่อกระจกรถรอบคันติดฟิล์มดำมืด

“เจ้านายผมรีบน่ะครับ ขอตัวนะครับ”

แล้วคู่สนทนาของหล่อนก็รีบวิ่งไปขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว แต่หล่อนกลับยังคงยืนเซ่ออยู่ที่เดิม ดวงตาจ้องมองท้ายรถคันงามไปด้วยความแคลงใจ

“คงไม่ใช่...เขาหรอก”

หล่อนพึมพำออกมาเสียงสั่นเทา ก่อนจะสลัดศีรษะแรงๆ เมื่อนึกถึงลูกชาย

“หมูวิน...”

สองเท้ารีบวิ่งกลับไปที่รถ และขับออกไปด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด

“แม่คับ” ทันทีที่เห็นมารดา วินเซนต์ก็รีบวิ่งเข้ามาสวมกอดอย่างดีใจ

พะแพงรีบอ้าแขนรับร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายเข้ามากอดแนบอก และจูบศีรษะเล็กด้วยความรักหมดหัวใจ

“แม่ขอโทษที่มาช้านะครับ”

“ไม่เป็นไรคับ ผมรอได้คับ”

หญิงสาวมือขึ้นยีเส้นผมของลูกชายอย่างเอ็นดู “ก็เพราะหมูวินเป็นคนเก่งไงครับ” หล่อนพูดกับลูกชาย ก่อนจะหันไปกล่าวขอบคุณคุณครูประจำชั้นที่อยู่กับวินเซนต์รอจนหล่อนมาถึง

“ขอบคุณครูนิดมากนะคะ วันนี้แพงมาช้าไปเกือบชั่วโมงเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ มันเป็นหน้าที่ของครูค่ะ”

“ยังไงก็ต้องขอบคุณค่ะ” พะแพงมองอย่างซาบซึ้งใจ ก่อนจะหันไปบอกวินเซนต์

“หมูวินครับ สวัสดีครูนิดสิครับ เราจะกลับบ้านกันแล้ว”

เด็กน้อยทำตามคำสั่งของมารดาอย่างว่านอนสอนง่าย “สวัสดีคับคุณครู”

“สวัสดีครับหมูวิน พรุ่งนี้เจอกันครับ”

“คับคุณครู”

วินเซนต์ยิ้มกว้าง ก่อนจะยื่นมือไปกุมมือมารดาเอาไว้ “เรากลับกันเถอะคับ”

“ไปจ้ะ”

พะแพงเดินจูงมือลูกชายตรงไปยังรถยนต์คันเล็กของตัวเอง แต่ระหว่างทางก็มีพ่อคนหนึ่งอุ้มลูกชายวัยเดียวกันกับวิเซนต์เดินผ่านหน้าไป

หล่อนหันไปมองหน้าของลูกชายทันที และก็เป็นอย่างที่หวาดกลัว เมื่อวินเซนต์เอียงคอมองตามไปตาปริบๆ หัวใจของคนเป็นแม่แสนเจ็บปวด แม้ลูกจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่สีหน้าและแววตาของเด็กน้อยบอกให้รู้ได้เป็นอย่างดีว่าโหยหาอ้อมกอดของบิดามากมายแค่ไหน

น้ำตาของหล่อนไหลออกมา แต่ก็ต้องรีบป้ายทิ้ง และฝืนยิ้มออกมาแทน

“วันนี้เราไปกินไอศกรีมก่อนกลับบ้านกันดีไหมครับหมูวิน”

สีหน้าเศร้าๆ ของวินเซนต์เบิกบานขึ้นทันที เพราะไอศกรีมคือของโปรดปรานของตัวเอง

“เย้...”

รอยยิ้มของลูกชายทำให้พะแพงยิ้มออกมาทั้งน้ำตา “งั้นขึ้นรถครับคนเก่ง เราจะได้ไปกินไอศกรีมกันเร็วๆ”

“คับแม่”

เด็กน้อยกระโดดขึ้นไปนั่งบนรถทันทีเมื่อมารดาเปิดประตูรถให้ ก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างรู้หน้าที่

พะแพงระบายยิ้ม ปิดประตูเบาๆ ก่อนจะรีบเดินอ้อมรถขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ

“ว่าแต่หมูวินอยากกินไอศกรีมที่ไหนครับ”

หล่อนหันมาถามความคิดเห็นของลูกชาย เมื่อขับรถออกมาจากหน้าโรงเรียนอนุบาล

“ที่นี่ก็ได้คับแม่”

“งั้นถ้าเราขับรถผ่านร้านไหน เราก็แวะร้านนั้นเลย โอเคไหมครับ”

“คับแม่”

เด็กน้อยเหมือนผ้าขาวและแสนไร้เดียงสามันคือเรื่องจริง เพราะแค่มีของโปรดมาล่อ วินเซนต์ก็ลืมความเศร้าเรื่องบิดาไปเสียสนิท แถมยังพูดจ้อถึงไอศกรีมที่ตัวเองอยากกินตลอดเวลา

หล่อนยิ้มอย่างมีความสุข น้ำตาไหลคลอออกมา วินเซนต์คือความสุขเดียวของหล่อนในตอนนี้

ไม่รู้ว่าเย็นนี้ทำไมร้านไอศกรีมที่เคยเปิดเต็มสองข้างถนนที่ทอดยาวไปยังที่พักถึงพร้อมใจกันหยุดขายแบบนี้ จะหันไปบอกลูกชายว่าเอาไว้กินพรุ่งนี้ก็คงไม่ได้ เพราะวินเซนต์จะต้องผิดหวังมาก ดังนั้นคนเป็นแม่อย่างหล่อนจึงต้องควานหาร้านไอศกรีมให้เจอ แม้ว่ามันจะยากลำบากและรถติดแค่ไหนก็ตาม