นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 24

“คุณลุงคับ...ผมอยากได้ลูกโป่ง”

เดมอนหยุดเดิน และหมุนตัวกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียกตัวน้อยวัยกำลังซน ก่อนจะย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า จ้องใบหน้าขาวสะอาดของคู่สนทนาตัวจ้อยด้วยความเอ็นดู

“มาได้ยังไงน่ะเจ้าหนู”

เขาอมยิ้ม เอียงคอมองเด็กชายตรงหน้า และวูบหนึ่งก็รู้สึกคล้ายกับมีอะไรมาทิ่มแทงในอก ดวงตาของเด็กคนนี้ช่างเหมือนกับใครบางคนที่เขาลืมไม่ลง

“ผมเดินตามคุณลุงมาคับ ผมอยากได้ลูกโป่ง” เด็กน้อยมองลูกโป่งในมือของเดมอนไม่วางตา

เดมอนอมยิ้มน้อยๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเอ็นดูเด็กผู้ชายคนนี้นัก

“ถ้าอยากได้ก็ตอบมาก่อนว่าคุณพ่ออยู่ที่ไหน ทำไมถึงปล่อยให้เรามาเดินคนเดียวแบบนี้”

สีหน้าสลดลงไปของคู่สนทนาวัยอนุบาลทำให้เขาอดสงสารไม่ได้

“พ่อผมทำงานยุ่งมากคับ ไม่มีเวลามาหาผมเลย”

เดมอนยกมือขึ้นขยี้ผมของเด็กชายตรงหน้าอย่างแสนจะเอ็นดู หมอนี่เป็นเด็กคนแรกที่เขายอมสนทนาด้วยเกินสองประโยค

“คุณพ่อก็ทำงานหาเงินให้เราเรียนหนังสือไงครับ”

“แต่ผมอยากเจอพ่อบ้าง เหมือนกับเพื่อนคนอื่น”

เดมอนเอียงคอมองเด็กน้อยที่พูดจาฉะฉานฉลาดเกินวัยมากตรงหน้าอย่างแปลกใจ

“เราพูดเหมือนไม่เคยเจอพ่อเลยอย่างนั้นแหละ”

เด็กน้อยยืนยันด้วยการส่ายศีรษะไปมา “ยังไม่เคยเจอเลยคับ แม่บอกว่าผมต้องหยอดหมูอ้วนให้เต็มก่อน ถึงจะมีตังค์ขึ้นเครื่องบินไปหาพ่อคับ”

ดูก็รู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ชาวเอเชียแท้ๆ แต่เป็นลูกผสมอย่างลงตัวระหว่างเอเชียและยุโรป

“ไม่ต้องเศร้านะ ลุงให้ลูกโป่งก็ได้”

วินเซนต์รีบยกมือไหว้ แล้วคว้าเชือกที่ผูกลูกโป่งสวรรค์มาไว้ในมือ พร้อมกับยิ้มอย่างตื่นเต้นดีใจ

“ขอบคุณคับ”

“แล้วแม่ของเราล่ะ” ในที่สุดเขาก็ถามออกมา

เด็กชายมีสีหน้าตกใจ ก่อนจะตอบอกมา “ผมทิ้งแม่ไว้ที่ร้านไอศกรีม ผมขอตัวไปหาแม่ก่อนนะคับ”

เดมอนส่ายหน้าไปมา ก่อนจะลุกขึ้นยืน พร้อมกับจูงมือเล็กของวินเซนต์เอาไว้

“เดี๋ยวลุงไปส่ง”

“ขอบคุณคับ คุณลุงจะได้เจอแม่ผมด้วย” เด็กชายยิ้มแก้มแทบปริ “แม่ผมสวยมากเลยคับ”

เดมอนส่ายหน้าไปมา โน้มตัวลงมาหาเด็กชาย “สวยแต่ไม่รอบคอบก็ต้องถูกตีเหมือนกันนั่นแหละ”

“อย่าตีแม่ผมเลยคับ ผมเดินหนีแม่มาเอง”

ยิ่งได้พูดคุยกับเด็กน้อยคนนี้ เดมอนก็ยิ่งรู้สึกอบอุ่นในหัวใจแปลกประหลาด

“ไม่ตีแม่ของเราก็ได้ แต่เราต้องบอกชื่อมาก่อนว่าชื่ออะไร”

วินเซนต์ยิ้มแป้น “ผมชื่อวินเซนต์คับ แต่แม่ชอบเรียกผมว่าหมูวิน”

เดมอนทวนชื่อของเด็กชายตรงหน้าแผ่วเบา และก็กำลังจะแนะนำตัวเอง

“ส่วนฉันชื่อ...”

“นายน้อยครับ ลูกค้ารออยู่ครับ”

เดมอนหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นว่าเป็นคนของตัวเองมายืนค้อมศีรษะเรียกอยู่

“โอเค ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ชายหนุ่มตอบคนของตัวเอง ก่อนจะหันมามองวินเซนต์ “เดี๋ยวลุงให้เพื่อนลุงไปส่งเราแทนก็แล้วกันนะ พอดีลุงมีธุระน่ะ”

วินเซนต์จับมือของเดมอนและดึงเอาไว้ “แล้วผมจะได้เจอคุณลุงอีกไหมคับ”

เดมอนโน้มตัวลงมาพูดกับเด็กชายตัวจ้อยอีกครั้ง “ให้เบอร์โทรคุณแม่เอาไว้กับเพื่อนของลุงสิ แล้วลุงจะโทรไปหา”

วินเซนต์ฉีกยิ้มกว้าง “คับ”

“เบนพาเด็กคนนี้ไปหาแม่ด้วย เห็นว่าหลงกันที่ร้านไอศกรีม”

เดมอนหันไปสั่งคนของตัวเอง

“ครับ นายน้อย”

“ลุงไปล่ะ”

“บ๊ายบายคับ”

เดมอนยกมือโบกลากับเด็กชายตัวน้อยอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเท้าเดินจากไป

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations