นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 25

เรือนร่างสูงใหญ่ของเดมอนยืนพิงอยู่กับระเบียงที่ยื่นยาวออกไปจากห้องพักหรู ดวงตาสีฟ้าเข้มทอดมองออกไปเบื้องหน้า แสงสีของเมืองหลวงงามจับตา แต่กลับไม่สามารถยึดเหนี่ยวความสนใจของหนุ่มรูปงามเอาไว้ได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

สมองของเดมอนยังคงวนเวียนอยู่กับใบหน้าแป้นแล้นของเด็กผู้ชายคนนั้น อะไรบางอย่างที่สะท้อนออกมาจากตัวเด็กน้อย ทำให้เขาอดคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้

นางบำเรอสาวที่เขาย่ำยีจนย่อยยับ ก่อนจะขับไล่ไสส่งหล่อนออกจากชีวิต แม้กาลเวลาจะผ่านพ้นมาสี่ปีแล้วก็ตาม แต่ไม่มีชั่วขณะไหนในความคิดเลยที่เขาไม่นึกถึงหล่อน พะแพงแทรกซึมเข้ามาในเนื้อหัวใจโดยที่เขาไม่รู้ตัว กว่าจะมาสำนึกตัวได้ว่าหล่อนคือนางในดวงใจก็สายเกินไปเสียแล้ว

ลมหายใจอุ่นร้อนเป่าออกมาจากริมฝีปากกว้างหยักลึก กรามแกร่งที่มีเคราหนาครึ้มปกคลุมขบกัดกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความกระหายที่จะทวงคืน

เสียงเคาะประตูแผ่วเบาดังแทรกเข้ามาในหู เดมอนหมุนตัวเดินกลับเข้ามาภายในห้อง ทรุดร่างกายกำยำใหญ่โตในชุดลำลองสีขาวสะอาดลงกับโซฟานุ่ม และเอ่ยอนุญาต

“เข้ามา”

ร่างของเบนจามินทร์คนสนิทที่ติดตามเขามาแทนเชลดอนเปิดประตู และเดินเข้ามาค้อมศีรษะอยู่ห่างจากร่างของเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“นายน้อยเรียกหาผม มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ”

เดมอนเลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าคนสนิท ก่อนที่ริมฝีปากกว้างหยักลึกจะเปล่งคำพูดราบเรียบออกมา

“นายส่งเจ้าหมูอ้วนถึงมือแม่หรือเปล่า”

“ผมพาไปส่งให้กับแม่ของเด็กเลยครับ นายน้อยไม่ต้องเป็นกังวล”

“ดีมาก ฉันมีเรื่องจะถามแค่นี้แหละ นายออกไปได้แล้ว”

แทนที่เบนจามินทร์จะเดินออกไปตามคำสั่ง แต่กลับยืนอยู่ที่เดิมและทำใจกล้าเอ่ยถามออกมา

“นายน้อยชอบเด็กคนนั้นเหรอครับ”

“นายหมายถึงเด็กคนไหนล่ะ”

“ก็...เด็กผู้ชายที่นายน้อยให้ลูกโป่งไปน่ะครับ”

เดมอนไหวไหล่กว้างเล็กน้อย “ก็แค่เด็กหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่ง นายสงสัยอะไรหรือ”

เมื่อถูกเจ้านายถามกลับ เบนจามินทร์ก็ตอบตะกุกตะกัก

“คือผม...ไม่เคยเห็นนายน้อยสุงสิงกับเด็กมาก่อนน่ะครับ”

“มันไม่มีอะไรน่าแปลกหรอกเบน นายไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะต้องรีบตื่นแต่เช้าไปที่ไลน์ เอสเตท”