เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 817

บทที่816 ไม่มีอารมณ์ตื่นเต้นเอาซะเลย

เหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ถูกผู้หญิงเข้ามากอดแบบนี้ เย่โม่เซินยืนตัวเกร็งไม่กล้าขยับตัว

รูปร่างของเธอกับเขาไม่เหมือนกัน เธอตัวนุ่มนิ่มเหมือนสำลี ทำให้รู้สึกอยากจะกอดไว้ไม่ยอมปล่อย

เย่โม่เซินเตรียมจะยกมือขึ้นมากอด แต่กลับถูกหานมู่จื่อผลักเขาออกห่างซะก่อน

“คุณควรจะกลับได้แล้วค่ะ”

เย่โม่เซินหนังตากระตุก ทำไมท่าทีเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ก่อนที่เขาจะถูกผลักออกมาจากห้อง หลังจากที่หานมู่จื่อพูดกับเขาว่าลาก่อน เธอก็ปิดประตูลงโดยไม่มีลังเล

บนทางเดินที่มืดมัว มีแค่เย่โม่เซินที่ยืนเปล่าเปลี่ยวอยู่กับเสียงร้องของห้องข้างๆ

“…”

ผู้หญิงใจร้าย

วินาทีก่อนหน้ายังบอกว่าชอบเขาอยู่เลย แต่วินาทีต่อมากลับผลักเขาออกจากห้อง ทำไมถึงได้เดาใจยากแบบนี้นะ

แต่ว่า…

เย่โม่เซินหรี่ตามองไปที่ห้องข้างๆ

เธอพักอยู่ที่นี่ หรือว่าจะต้องทนฟังเสียงแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องของคนอื่น แต่เย่โม่เซินก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี

หลังจากที่หานมู่จื่อล็อกประตูเรียบร้อย เธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วหยิกแก้มตัวเองตรงหน้ากระจก พอรู้สึกว่ายังความรู้สึกเจ็บอยู่ ถึงได้รู้ว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่ไช่ความฝัน

เย่โม่เซินเปลี่ยนไปเร็วมาก นี่เป็นสิ่งที่เธอเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน

เธอคิดว่า… เขาจะหมั้นหมายกับคนอื่น แล้วกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันซะอีก

พอมองตัวเองในกระจก หานมู่จื่อก็ค่อยๆระบายยิ้มออกมา

แต่รอยยิ้มนั้นก็หายไปในเวลาไม่นาน สีหน้าของหานมู่จื่อกลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตวนมู่เจ๋อคุยกับเธอเมื่อตอนกลางวันขึ้นมา

ข่าวของเธอกับเย่โม่เซินในต่างประเทศถูกลบข้อมูลทิ้งไปจนหมด นั่นก็หมายความว่าคนที่รู้เรื่องของพวกเธอมีไม่มาก อีกทั้งถึงแม้จะรู้ ก็คงถูกซื้อตัวไปหมดแล้ว

ส่วนคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เป็นใคร ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะคาดเดา

ในตอนแรกหานมู่จื่อก็เคยคิดถึงวิธีนี้เพื่อเข้าหาเย่โม่เซิน แต่เป็นเพราะตระกูลยู่ฉือยิ่งใหญ่จนเรียกได้ว่ามีอิทธิพลมาก

ไม่มีทางที่ตระกูลยู่ฉือจะไม่รู้เรื่องของเธอกับเขา

ดูท่าทาง เรื่องราวคงจะยากกว่าที่เธอคิดเอาไว้

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะกดโทรไปหาซูจิ่ว แต่พอมองเวลาก็ลังเลใจ ในเวลานี้เธอน่าจะยังไม่เลิกงานเลยล่ะมั้ง

หานมู่จื่อรู้สึกจนใจ จึงกดพิมพ์ข้อความส่งไปให้ซูจิ่ว บอกให้เธอพรุ่งนี้ว่างแล้วติดต่อกลับมา

หลังจากที่ส่งข้อความเสร็จ หานมู่จื่อก็ตัดการตัวเอง ก่อนจะนอนหลับไป

ในคืนนี้ หานมู่จื่อกลับฝันขึ้นมา

เธอฝันถึงภาพเหตุการณ์ตอนที่เย่โม่เซินผลักเธอชิดบานประตู ก่อนจะจูบเธอ เพียงแต่ว่าเย่โม่เซินในความฝันจะจูบร้อนแรงกว่าในความเป็นจริง ทำให้เธอหมดแรงต้านทาน

ตอนที่หานมู่จื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าข้างนอกก็สว่างแล้ว เธอกระพริบตาไปมา ก่อนจะพลิกตัว รู้สึกตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรง

ความฝันกับความจริงมาบรรจบกัน

ทำให้หานมู่จื่อแยกแยะไม่ถูกว่าอันไหนเป็นความจริง อันไหนเป็นความฝัน

แต่ก็ในเวลานี้ เธอจะต้องรีบลุกขึ้นมาแต่งตัวไปทำงานได้แล้ว

หลังจากหานมู่จื่อแต่งตั้งเรียบร้อย เตรียมตัวจะไปทำงาน ก็เจอเข้ากับคู่รักห้องข้างๆออกมาจากห้องพอดี ฝ่ายหญิงซบตัวฝ่ายชายไว้ แล้วพูดเสียงหวาน “เช้าวันนี้เราจะกินอะไรกันดีคะ”