บทที่ 795 ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อน
หานมู่จื่อส่งคนลงชั้นล่างเรียบร้อยแล้ว ก็เฝ้าดูทั้งสองคนขึ้นรถจากออกไป ขณะที่กำลังเตรียมจะกลับ เจ้าของบ้านก็กลับมา ยิ้มให้และเดินตามเธอขึ้นไป
“ดูไม่ออกเลย ว่าจริง ๆแล้วเธอจะมีแฟนที่หล่อและรวยขนาดนี้”
หานมู่จื่อ “......คุณป้าเจ้าของบ้าน เขาเป็น......”
“เอาหละ เธอไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันเคยผ่านโลกมาก่อน ฉันรู้ทุกอย่าง
ไม่เป็นไรหรอกนะ พาแฟนกลับมาที่นี่บ้างก็ได้ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก”
พูดจบ เจ้าของบ้านก็ส่งรอยยิ้มที่คลุมเครือให้กับเธอ และรีบตรงขึ้นไปชั้นบน
หานมู่จื่ออ่อนแรงเล็กน้อย และขี้เกียจจะอธิบาย จึงเดินตรงไปชั้นบน
เมื่อกี้นี้ตอนที่มีคนสองคนอยู่ในห้องกับเธอ จึงทำให้ดูมีชีวิตชีวา แต่ตอนนี้เปิดประตูเข้าไปกลับมีแต่เธออยู่เพียงคนเดียว หานมู่จื่อรู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมากะทันหัน
โธ่
คนเรา สุดท้ายก็ไม่อาจคุ้นเคยกับบางสิ่งบางอย่างได้เลยจริง ๆ
ตัวอย่างเช่น การต้องอยู่ในความมืดมิดเป็นเวลานาน และก็เจอกับแสงสว่างอย่างทันทีทันใด ก็จะทนไม่ไหวจนต้องกลับสู่วันที่มืดมนอีกครั้ง
แต่ ถ้าต้องอยู่ในความมืดมาโดยตลอด ไม่ได้พบเห็นแสงสว่างอีกตลอดไป ดังนั้นคุณก็จะไม่รู้เลยว่าเวลาที่ได้พบกับแสงสว่างนั้นเป็นอย่างไร ก็จะไม่ใฝ่ใจโหยหามันอีก
หานมู่จื่อถอนหายใจอยู่ในใจอย่างเงียบๆ จากนั้นก็เริ่มทำความสะอาดห้อง จึงได้พบว่าสูทตัวนั้นที่เธอได้เคยซักแห้งไว้ให้กับเย่โม่เซิน เขาได้ลืมหยิบกลับไปด้วย
“......ไม่ใช่มาที่นี่เพราะมาเอาสูทหรอกหรือ ทำไมถึงเวลากลับแล้วก็ยังไม่หยิบไปด้วย” หานมู่จื่อหยิบชุดสูทขึ้น อดไม่ได้ที่จะบ่นออกไป
เนื่องจากเขาไม่ได้เอาไปด้วย ดังนั้นเธอจึงควรที่จะเก็บไว้ให้เขาก่อน
แต่คราวนี้ หานมู่จื่อไม่กล้าที่จะเอาเสื้อสูทเข้าไปแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าของตนเองอีกแล้ว แต่ได้นำเสื้อสูทไปแขวนไว้ที่ระเบียง จากนั้นก็เตรียมตัวไปอาบน้ำ
หลังจากเข้าห้องน้ำไปก็พบว่า ก็ได้พบว่าเย่โม่เซินได้ทิ้งเสื้อผ้าชุดเก่าเอาไว้ที่นี่ตอนที่เขาอาบน้ำ
“......”
เธอจ้องไปที่กองเสื้อผ้าชุดเก่านั้นด้วยความงุนงง และคิดถึงอะไรบางอย่าง แก้มที่ขาวนวลของเธอก็แดงขึ้น
*
ทันทีที่เย่โม่เซินและเฉียวจื้อเข้าประตูมา คนรับใช้ก็ก้าวไปแสดงความเคารพอยู่เบื้องหน้า “นายท่านรอพวกท่านอยู่บนห้องหนังสือที่ชั้นบน”
“ผมรู้แล้ว”
เย่โม่เซินเดินตรงขึ้นไปยังห้องหนังสือที่ชั้นบน เฉียวจื้อจึงรีบตามขึ้นไป พลางพูดว่า “ผมเดาว่าสองปู่หลานของตระกูลตวนมู่จะต้องกลับไปแล้วแน่ๆ เมื่อกี้นี้ไม่เห็นรถของพวกเขา”
“อืม” เขาตอบเบา ๆ
เฉียวจื้อ “ถ้าคุณปู่ยู่ฉือต้องการให้คุณสองคนหมั้นกันจะทำอย่างไร”
เย่โม่เซินไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่เขาก็มีคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้วภายในใจ นั้นก็คือ......เขาจะไม่หมั้นกับตวนมู่เสว่
ก๊อก ๆ——
“เข้ามา”
เย่โม่เซินเปิดประตูห้องหนังสือ ยู่ฉือจินที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่หนึ่งแม้ว่าจะแก่ชราแล้วแต่ก็ยังคมชัดดูมีพลัง เขานั่งอยู่ตรงนั้นด้วยออร่าที่ทรงพลัง
เมื่อเห็นว่าเฉียวจื้อที่กำลังเดินตามเย่โม่เซินอยู่ด้านหลัง เขาจึงมั่นใจในคำพูดของเขาเมื่อกี้นี้ จากนั้นเขาก็ตะโกนออกไปอย่างแรง “ตาเฉียวนี่แย่จริงๆเลย ลูกหลานถึงจะสอนไม่เชื่อฟัง วันๆเอาแต่สร้างปัญหา เฉียวจื้อ นายก็อายุมากแล้ว นายได้เรียนรู้อะไรเพื่อมาช่วยทำบริษัทแทนปู่ของนายบ้างไหม อย่างมัวแต่เตร็ดเตร่ไปมาทั้งวันแบบนี้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่