เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 798

บทที่ 797 ไม่คิดทำอะไรที่ไม่คุ้มค่า

“โอ้” เฉียวจื้อส่งเสียงร้องและเดินถอยไป ยกมือขึ้นปิดไว้บนตาของตนเอง “พี่สะใภ้ คุณพยายามจะฆ่าผมใช่ไหม”

“เฉียวจื้อหรือ”หานมู่จื่อลุกขึ้นนั่ง การเต้นของหัวใจเธอยังไม่สงบลง “คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นก็เห็นว่าเขากำลังจ้องมองตนเองอยู่ใกล้มาก จึงง่ายที่จะถูกทำให้ตกใจใช่ไหม

เฉียวจื้อปกปิดตาของตนเองที่ถูกตี มองไปที่เธออย่างน่าสงสาร “ก็ยังต้องการสร้างโอกาสให้คุณกับยู่ฉือเซิน ผลสุดท้าย……”

เมื่อเห็นเขาปิดตาไว้ หานมู่จื่อก็ตระหนักได้ว่าเมื่อกี้นี้ตนเองตอนรีบเร่งจึงปัดมือออกไป และก็ไม่รู้ว่าจะตีไปถูกตรงนั้น ตอนนี้ที่หลังมือก็เหมือนจะเจ็บอยู่เบาๆ

ไม่ต้องพูดถึงเฉียวจื้อเลย

“ขอโทษนะ”เธอลุกขึ้นนั่ง มองไปยังเฉียวจื้อด้วยความรู้สึกเสียใจ “ฉันตีไปถูกตาคุณหรือเปล่า เมื่อกี้นี้ฉันเพิ่งตื่นนอน พอลืมตาก็เห็นคุณอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันรีบร้อนตกใจจึงได้……”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของหานมู่จื่อมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ฉันต้องขอโทษจริงๆนะ คุณเอามือออกเถอะ ฉันจะดูให้ว่ามีตรงไหนเจ็บไหม”

ท่าทางแสดงการขอโทษอย่างจริงจังของเธอทำให้เฉียวจื้อรู้สึกเกรงใจเล็กน้อยขึ้นมา เขาส่ายหน้า นำมือออก “ไอ้หยา แค่แกล้งคุณ ปมไม่ได้เป็นอะไรเลย พี่สะใภ้ ในเมื่อคุณตื่นแล้วก็รีบไปกับผม”

“ไปไหน” หานมู่จื่อประหลาดใจเล็กน้อย เธอเห็นว่าดวงตาของเฉียวจื้อมีอาการบวมเล็กน้อย และไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดเป็นรอยฟกช้ำหรือไม่

เฉียวจื้อ “ผมจะพาคุณไปหายู่ฉือเซิน”

พูดจบ ก็ไม่ได้สนใจว่าหานมู่จื่อจะตกลงหรือไม่ เขาก็ดึงเธอขึ้นจากโซฟา “เร็วสิ ถ้าคุณช้ายู่ฉือเซินจะออกจากบริษัทแล้วนะ”

“โอ้” หานมู่จื่อรีบสวมรองเท้าและออกไปพร้อมกับเฉียวจื้อ

ทั้งสองคนเดินไปตามทางเดินอันเงียบสงบ เฉียวจื้อก็พูดกับเธอไปพลางขณะที่เดิน “ถ้าคุณชอบยู่ฉือเซินจริง ๆ อย่างนั้นคราวหลังคุณคงต้องรีบแล้ว โอกาสที่จะได้รับประทานอาหารกลางวันด้วยกันจะต้องไม่สูญเปล่านะ นี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะได้พัฒนาความรู้สึก คุณจะต้องช่วงชิงเขามาให้ได้ก่อนที่เขาจะหมั้น”

เดิมทีหานมู่จื่อเดินอยู่ดี ๆ แต่ทันใดนั้นกลับชะงักลงและหยุดฝีเท้ามื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยังเฉียวจื้ออย่างตกตะลึง

“คุณ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ”

“เมื่อกี้ผมบอกว่า......” เฉียวจื้อพูดไปเพียงครึ่งเดียวดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตกตะลึงและยื่นมือขึ้นมาป้องปากตนเองไว้ แย่แล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่ทันระวังและเผลอพูดออกไปแล้ว

และก็ไม่รู้เช่นกันว่าหานมู่จื่อเป็นคนแบบไหน ถ้าเธอได้ยินว่ายู่ฉือเซินกำลังจะหมั้นละก็ อย่างนั้นเธอจู่ๆเธอจะยอมแพ้หรือไม่ โอ๊ย ๆ ๆ ตอนนี้เขาเป็นอะไรไปกันแน่ ทำไมถึงพลั้งปากพูดออกไปแบบนี้ได้

“พี่สะใภ้ เมื่อกี้นี้ผมพูดจาเหลวไหล คุณอย่าเข้าใจผิดนะ ยู่ฉือเซินจะไปหมั้นสะเปะสะปะได้อย่างไรกัน คนแบบเขานั้นเย็นชาอย่างกับน้ำแข็ง แทบจะไม่มีผู้หญิงคนไหนหลุดเข้าไปอยู่ในสายตาของเขาได้ ผมรู้จักเขามาตั้งนาน และก็เห็นเขาดูจะสนใจพี่สะใภ้เพียงคนเดียวเป็นพิเศษ”

เฉียวจื้อรีบพลิกสถานการณ์อย่างรวดเร็ว เพื่อช่วยรักษาจิตใจของหานมู่จื่อ

แต่คิ้วของหานมู่จื่อกลับขมวดแน่นขึ้นมา ราวกับมีอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงเกิดขึ้น

“ไม่ใช่นะ......พี่สะใภ้ เมื่อกี้นี้ผมแค่พูดเหลวไหล อย่าไปจริงจังเลยนะ......”

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมองอย่างแผ่วเบา

“ถ้าไม่ใช่เรื่องแบบนี้ แล้วคุณจะพลั้งปากได้อย่างไรกัน”

เธอรู้จักนิสัยของเย่โม่เซินดี เธอรู้ว่าเขาจะไม่หมั้นกับคนอื่น สำหรับตนเองแล้ว......นี่เป็นสิ่งพิเศษ อาจจะเป็นเพราะมีความรักจากครั้งก่อนอยู่อีก

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ได้ลืมเธอไปแล้ว

เมื่อเขารู้สึกว่าเขาสูญเสียความทรงจำ และได้ลืมตนเองไปแล้ว ในใจของหานมู่จื่อก็รู้สึกเจ็บปวด และเสียใจ

เขาลืมทุกคนได้ แต่ทำไมเขาต้องลืมเธอด้วย