เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 810

บทที่809 วันนี้ติดหนี้

ตวนมู่เสว่ออกมาจากตระกูลยู่ฉืออย่างพึงพอใจมาก ตอนที่เธอกำลังกลับนั้นก็บังเอิญเจอกับเย่โม่เซินที่พึ่งกลับมาพอดี เธอดีใจมากจนรีบเดินเข้าไปต้อนรับ

“พี่เซิน กลับมาแล้วเหรอ? วันนี้ทำงานล่วงเวลาเหนื่อยไหมคะ? ”

เย่โม่เซินเหลือบมองฝ่ายตรงข้าม แล้วก็ตอบแค่อืมสั้นๆ หลังจากนั้นก็เดินผ่านข้างๆ เธอไป และไม่มองเธออีกเลย

ตวนมู่เสว่รู้สึกได้ถึงลมแรงๆ ที่พัดอยู่ด้านข้างของเธอ มือที่อยากจะยื่นไปจับก็หยุดอยู่กลางอากาศอย่างกระอักกระอ่วน เธอกำหมัดแน่นด้วยความโกรธพร้อมกับกัดฟันแน่นเช่นกัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ลดมือลง แล้วก็ยิ้มปลอบใจตัวเอง

ไม่เป็นอะไรหรอก ยิ่งนิสัยของเขายิ่งเย็นชาเท่าไหร่ยิ่งดี หมายความว่าเขาไม่ใช่คนที่ใครก็สามารถได้มาครอบครอง ขอแค่เธอได้หมั้นกับเขา แล้วก็หาวันดีๆ เพื่อจัดงานแต่งงาน ยังจะห่วงเรื่องที่เขาจะไม่รักเธออีกเหรอ?

ตัวเธอเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆ มีวิธีทำให้เขาทุ่มเทความรักให้ตัวเองได้เหมือนกัน

พอคิดได้แบบนี้ ในใจของตวนมู่เสว่ก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะ หลังจากนั้นก็กลับออกไป

เย่โม่เซินทักทายยู่ฉือจินเหมือนเคย หลังจากนั้นก็เตรียมจะขึ้นไปชั้นบน แต่ไม่คิดว่ายู่ฉือจินจะเรียกเขาเอาไว้ก่อน

“ช่วงนี้ทำงานล่วงเวลาทุกวันเลยเหรอ? ”

เย่โม่เซินเม้มปากและคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ส่ายหน้า “เรื่องที่บริษัทผมจัดการได้ ไม่จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลาหรอก”

พอได้ยินแบบนั้น ยู่ฉือจินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากัน “ไม่จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลา? แล้วหลายวันมานี้แกไปไหนกัน? ไม่ได้ทำงานอยู่ที่บริษัท แล้วทำไมไม่กลับมากินข้าว? ”

“ช่วงนี้มีเรื่องนิดหน่อยครับ” ส่วนมันคือเรื่องอะไรนั้น แน่นอนว่าเย่โม่เซินไม่บอกเขาง่ายๆ หรอก

ยู่ฉือจินอยากจะถามว่าเรื่องอะไร แต่ว่าย้อนคิดถึงคำพูดที่เขาพูดกับตัวเองเมื่อวาน ก็รู้สึกว่าถามไปแบบนี้มันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ดังนั้นก็เลยกลืนคำพูดที่ติดอยู่ที่มุมปากลงไป เปลี่ยนเป็น “พรุ่งนี้ไม่น่ามีธุระอะไรแล้วใช่ไหม? พรุ่งนี้ฉันนัดกินข้าวกับปู่ตวนมู่ของหลานและเสี่ยวเสว่ ตอนทุ่มหนึ่ง”

เย่โม่เซินได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว แสดงให้เห็นชัดว่าไม่พอใจ

“ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าผมไม่สนใจเธอ? คุณตา อยากจะเร่งจับคู่ผมกับเธองั้นเหรอ? ”

ยู่ฉือจินทำเสียงในลำคอ “ไม่เป็นไร ถ้ายังงั้นก็เริ่มสนใจได้แล้วหนิ เจ้าเด็กเสี่ยวเสว่เป็นห่วงแกมาก หน้าตาก็สวย ครอบครัวก็ดี แกก็ค่อยๆ สนใจเธอ แล้วก็จะค้นพบข้อดีของเธอเองนั่นแหละ”

เย่โม่เซิน：“……”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ตอนที่เขามองตวนมู่เสว่นั้น มีความรู้สึกที่ไม่ค่อยสบายใจ โดยเฉพาะสายตาที่เธอมองเขากับท่าทีที่เธออยากจะใกล้ชิดกับเขาด้วย

มันทำให้เขาต่อต้านมาก นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเย่โม่เซินถึงไม่ยอมมองหน้าเธอเท่าไหร่

“อาเซิน เชื่อตาเถอะ ยังไงเสี่ยวเสว่ก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของแกในตอนนี้ ถ้าเกิดว่าแต่งงานล่ะก็”

ถ้าเกิดว่าแต่งงานล่ะก็……

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จู่ๆ ก็มีใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อนปรากฏขึ้นต่อหน้าของเย่โม่เซิน เธอน้ำตาคลอมองหน้าเขาแล้วพูดว่าไม่

เย่โม่เซินนิ่งไป ทำไมในเวลาแบบนี้……เขาถึงคิดถึงเธออีกแล้ว? ”

“ได้ยินไหม? ไปกินข้าวด้วยกันตอนหนึ่งทุ่ม ถ้าเกิดว่าแกไม่มา ตาจะไม่มีวันให้อภัยแกเด็ดขาด”

เย่โม่เซินดึงสติกลับมา แล้วก็นึกถึงคำพูดของยู่ฉือจิน แล้วก็ตอบอย่างเย็นชา “ผมจะไปให้ตรงเวลา”

ถ้าเกิดว่าหลีกหนีล่ะก็ ยังไงก็ต้องมีครั้งอื่นอีก มันจะดีกว่าถ้าทำทุกอย่างให้ชัดเจนทีเดียวไปเลย

ยู่ฉือจินคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข “ตารู้อยู่แล้วว่าแกจะไม่ทำให้ตาผิดหวัง”

“ใช่สิตา……เมื่อก่อนผมอยู่ที่ตระกูลยู่ฉือมาตลอดเลยเหรอ? ” จู่ๆ เย่โม่เซินก็ถามออกมา

รอยยิ้มบนใบหน้าของยู่ฉือจินก็ค้างทันที เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ “จะถามแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน? เมื่อก่อนตาก็เคยบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าตาเป็นคนเลี้ยงแกมาเองกับมือ ให้แกสืบทอดกิจการทั้งหมดของตระกูลยู่ฉือในอนาคต ที่ตอนนี้แกถามแบบนี้ เพราะว่าคิดว่าตาโกหกยังงั้นเหรอ? ตาจะยกกิจการให้คนนอกยังงั้นรึไง? ”

เย่โม่เซิน：“……”