เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 814

บทที่813 หลุดปากพูดออกไป

ยู่ฉือจินเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย จึงรีบพูดตอบ “ใช่แล้วล่ะ น่าเสียดายที่ตอนนั้นเชื่อมสัมพันธ์กันไม่สำเร็จ เฮ้อ มันเป็นเรื่องที่ทำให้ฉันรู้สึกเสียดายมาทั้งชีวิตเลยล่ะ”

พอพูดเสร็จ เขาก็มองไปทางตวนมู่เสว่

“แต่ว่าไม่เป็นไรนี่นา ถึงแม้ลูกของพวกเราจะไม่ได้แต่งงานกัน แต่ถ้าหลานของพวกเราแต่งงานกันได้ ก็เป็นเรื่องที่ดีมากเหมือนกัน”

ตวนมู่อ้าวเทียนพยักหน้าขึ้นลงติดต่อกัน ก่อนที่คนแก่ทั้งสองจะหัวเราะออกมา

ตวนมู่เสว่ถลึงตาใส่ตวนมู่อ้าวเทียนอย่างเขินอาย ก่อนจะพูดเสียงเบา “คุณปู่…”

สายตาที่เหมือนจิ้งจอกของตวนมู่อ้าวเทียนมองไปทางเย่โม่เซิน ก่อนจะพูดยิ้มๆ “อาเซินเองก็อายุไม่น้อยแล้ว อายุมากกว่าเสี่ยวเสว่ไม่กี่ปี ถ้าเป็นไปได้พวกหลานก็…”

เย่โม่เซินที่นั่งเงียบมาตลอดตั้งแต่เริ่มกินข้าว ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมา เขาขยับเปลือกตา ก่อนที่ดวงตาสีนิลจะปรากฏออกมา

ริมฝีปากของเขาเริ่มเม้มเข้าหากันแน่นตั้งแต่เมื่อตะกี้แล้ว ดวงตาของเขาดำสนิท ทำให้ไม่มีใครสามารถมองออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดได้ครึ่งเดียว เขาก็เริ่มขยับริมฝีปาก

“ในเมื่อแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กันไม่สำเร็จ นั่นก็ถือว่าทั้งสองตระกูลไม่มีวาสนาต่อกัน”

แค่ประโยคเดียว ก็ทำให้อีกสามคนที่อยู่ในห้องต่างก็ชะงักไปทันที ก่อนจะมองไปทางเย่โม่เซินด้วยสายตาตกตะลึง

ตวนมู่เสว่ที่ก่อนแรกมีท่าทางเขินอาย วาดหวังที่จะให้เย่โม่เซินมองมาที่เธอบ้าง เพราะวันนี้เธออุตส่าห์แต่งหน้าแต่งตัวมาสวยขนาดนี้ แต่เขากลับไม่แม้แต่จะมองมาที่เธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ในที่สุดก็รอจนเขาเงยหน้าขึ้นมาได้ ตวนมู่เสว่นั่งตัวตรง แต่ใครจะคิดว่าวินาทีต่อมาเขาจะพูดแบบนี้ออกมา เธอเหมือนถูกน้ำเย็นราดลงบนตัว ทำให้รู้สึกหนาวจนถูกกระดูก

“นาย นายพูดว่ายังไงนะ” ตวนมู่อ้าวเทียนหรี่ตามองไปทางเย่โม่เซิน

ยู่ฉือจินเองก็คิดไม่ถึง เดิมทีเขาคิดว่าอยู่ต่อหน้าตวนมู่อ้าวเทียน หลานชายตัวเองจะไม่พูดหักหน้าตัวเองถึงจะถูก ใครจะไปรู้ว่าเขาจะ…

“ตอนนี้มันไม่ใช่ยุคสมัยที่ต้องทำตามคำพูดของพ่อแม่ทุกอย่างแล้วครับ ผมเข้าใจว่ายุคสมัยของคุณปู่ทั้งสองยังใช้วิธีหมั้นหมายกันตั้งแต่อยู่ในท้อง แต่ผมกับหลานสาวคุณปู่ตวนมู่เป็นเด็กสมัยใหม่แล้ว มีอิสระในเรื่องความรัก ผมคิดว่าเธอคงจะมีผู้ชายที่คู่ควรกับตัวเองแล้ว และผมเองก็มีมาตรฐานในคู่ชีวิตของตัวเองเหมือนกัน”

คำพูดของเย่โม่เซินไม่ประจบเอาใจและวางก้ามเกินไป ทำให้ไม่มีใครสามารถโต้เถียงได้

ตวนมู่เสว่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเบิกตาโตมองไปทางเย่โม่เซินอย่างไม่อยากจะเชื่อ “พี่เซินคะ พี่…”

ตวนมู่อ้าวเทียนหลับตาลง ก่อนจะพูดกับเขาอย่างไม่ชอบใจ “นี่นายคิดว่าหลานสาวของฉันไม่คู่ควรกับนายใช่ไหม”

“ไม่ ไม่ ไม่ จะหมายความว่าอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะ”ยู่ฉือจินคิดจะพูดไกล่เกลี่ย “เสี่ยวเสว่ออกจะเป็นเด็กดีขนาดนั้น”

แต่เย่โม่เซินกลับพูดเสียงเรียบนิ่ง “เป็นผมเองที่ไม่คู่ควรกับเธอ”

พอพูดจบ เขาก็มองเวลา ก่อนจะพูดขึ้นมา “คุณตา คุณปู่ตวนมู่ ตอนสามทุ่มผมยังมีประชุมสำคัญทางวิดีโอ ต้องขอตัวก่อนนะครับ”

พอพูดจบเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะพยักหน้าให้อีกฝ่าย แล้วหันหลังเดินออกไป

“พี่เซินคะ”ตวนมู่เสว่จับกระโปรงเตรียมจะวิ่งตามหลังไปอย่างร้อนใจ แต่พอเดินผ่านตวนมู่อ้าวเทียนก็ถูกเขาขวางไว้ก่อน “หยุดเดี๋ยวนี้”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าหลานบ้า”

ในขณะเดียวกัน ยู่ฉือจินก็ลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนใส่หลังเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินหยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับมาพูดเตือนสติ “คุณตา การประชุมในครั้งนี้สำคัญมากครับ”

ยู่ฉือจินโมโหมากๆ “อะไรสำคัญไม่สำคัญ ถึงจะสำคัญยังไงมันจะเทียบกับเรื่องการแต่งงานของแกได้หรือไง สำคัญกว่าตาของแกคนนี้ได้ยังไง แกรู้ไหมว่าเรากำลังกินข้าวกันอยู่ แกคิดจะให้เกียรติคนอื่นบ้างไหม”

“คุณตาครับ ผมนั่งกินข้าวกับคุณตามาครึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้าหากคุณตาคิดว่านี่ยังไม่ให้เกียรติคุณตาอีกล่ะก็ งั้นก็ถือซะว่าผมขอตัวกลับกลางคันก็แล้วกันครับ”