เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 883

บทที่882 กลับมาก็ดีแล้ว

ประโยคนี้ทำให้ตวนมู่เสว่อึ้งไป

แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีคนพูดประโยคนี้กับเธอ ให้เธอไปตายงั้นเหรอ??

ดวงตากลมโตราวกับระฆังทองแดงของตวนมู่เสว่ มองหน้าส้งอานด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ

“เธอ เธอพูดอะไร……”เธอถามด้วยริมฝีปากที่สั่น

ส้งอานเหล่มองเธอด้วยหางตา พร้อมกับยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยอย่างขบขัน “ทำไม ประโยคง่ายๆ เธอก็ฟังไม่ออกเหรอ? ฉันคิดดูแล้ว เธอก็ไม่ได้ดูเหมือนคนพวกสมองหมาปัญญาควายนะ ทำไมแม้แต่ประโยคของฉันยังฟังไม่เข้าใจอีกล่ะ? ยังไงซะ……แม้แต่วิธีเลวๆ เธอยังทำได้เลยนี่~”

พอได้ยินประโยคสุดท้าย ลมหายใจของตวนมู่เสว่ก็ถี่ขึ้นทันที เธอหดไหล่โดยที่ไม่รู้ตัว มือกำผ้าห่มแน่น ก้มหน้าลงไม่กล้ามองตาของส้งอาน

ประโยคของส้งอานเมื่อกี้นี้ แสดงให้เห็นว่าเธอรู้เรื่องที่เธอทำลงไปแล้ว

แต่ว่า เธอรู้ได้ยังไงกัน แล้วเธอคือใคร?

ส้งอานเอามือกอดอก แล้วก็พูดอย่างอารมณ์ไม่ดี “ทำไมกัน? ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะ เธอจะถอยหลังเพื่ออะไร? ทำเหมือนกับว่าฉันรังแกเธอยังงั้นแหละ? ช่างเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารเก่งเหมือนกันนิ”

พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็หยุด หลังจากนั้นก็หันกลับไปมองยู่ฉือเซิน “ไม่น่าแปลกใจ ตาเฒ่าของตระกูลยู่ฉือถึงได้โดนเธอกล่อมจนหัวหมุนไปหมด”

ยู่ฉือจินตื่นเต้นมาก มองดูส้งอานที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนเดิม ตอนที่พูดอยู่นั้นเสียงดูมีพลังมาก ถึงได้ว่าสิ่งที่เธอพูดมันจะไม่น่าฟังเอาอย่างมาก แต่ว่า……นี่คือลูกสาวตัวน้อยที่เขาไม่ได้เจอมาหลายปีมากแล้วนะ……

เพราะฉะนั้นยู่ฉือจินก็เลยไม่ได้ไปคิดสนใจว่าตอนนี้ตวนมู่เสว่จะรู้สึกอย่างไร ทั้งหัวใจและสายตาของเขาเต็มไปด้วยลูกสาวตัวน้อยของตัวเอง

พอได้ยินเธอเรียกชื่อของตัวเอง ยู่ฉือจินถึงได้ลูบจมูกของตัวเองอย่างแผ่วเบา อ้าปากเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง

ใครจะไปรู้ว่าส้งอานจะชิงพูดออกมาอย่างแยบยลก่อน

“เธอชื่อตวนมู่เสว่ใช่ไหม? ไม่คิดเลยว่าผ่านไปหลายปีตระกูลตวนมู่ก็ยังคงไม่หยุด แต่ว่าเธอเป็นผู้หญิง ทำเรื่องแบบนี้รู้สึกอับอายขายขี้หน้าบ้างไหม? ”

พอรู้ว่าเย่โม่เซินโดนวางยา แล้วหานมู่จื่อก็จำเป็นต้องตามเขาไป แถมยังเกือบจะแท้งอีก อารมณ์โมโหร้ายของส้งอานก็พลุ่งพล่านขึ้นมา

หลังจากนั้นเธอก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ปกติแล้วเธอจะสุภาพกับคนรุ่นหลังพวกนี้ ต่อให้ไม่ชอบก็จะไม่พูดคำพูดที่ทำให้เสียหน้าแบบนี้

คนรุ่นหลัง เต็มไปด้วยพลังแห่งความเยาว์วัย มันเป็นเรื่องปกติมากที่จะทำอะไรที่ไม่เหมาะสม แค่เปลี่ยนแปลงก็ได้แล้ว

แต่ว่าเรื่องแบบนี้ที่ตวนมู่เสว่ได้ทำ มันได้เลยขีดจำกัดของเธอไปแล้ว และคนที่ได้รับบาดเจ็บก็คือลูกชายของพี่สาวเธอ

เรื่องนี้เธอไม่สามารถทนได้จริงๆ

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยด่าตวนมู่เสว่ และไม่ได้มีความเกรงใจเลยแม้แต่นิดเดียว อีกฝ่ายกลัวอะไรเธอก็พูดแบบนั้น พูดจี้จุดที่เจ็บปวดของตวนมู่เสว่

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พอตวนมู่เสว่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดนั้น สีหน้าก็ดูตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที เธอส่ายหน้าและก็ถอยหลัง “เธอ เธอพูดอะไร? ฉันไม่เข้าใจ……อย่าเข้ามานะ ฉันไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไร”

ส้งอานมองเธอด้วยสายตา

เหอะ เริ่มเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารอีกแล้ว

ตวนมู่เสว่ไม่มีทางยอมรับ ต่อให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองรู้เรื่อง แล้วมันยังไงกันล่ะ ขอแค่ปู่ยู่ฉือเชื่อเธอก็พอแล้ว ถึงยังไงเธอก็ไม่มีวันยอมรับหรอกว่าเรื่องพวกนี้เป็นฝีมือของเธอ

แน่นอนว่าส้งอานรู้ว่าเธอมีแผนการอะไรในใจ ก็เหลือบมองไปที่ยู่ฉือจิน “ฉันว่านะตาเฒ่า คนรับใช้ด้านล่างสารภาพทุกอย่างให้ฟังหมดแล้ว ตอนนี้พอคนไปก็แกล้งโง่แล้วเหรอ? หรือคุณคิดว่าเด็กคนนี้ยังเด็กและสวย แค่ทำน้ำตาไหลสักหน่อย พูดอีกไม่กี่ประโยคคุณก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ? ”

คำพูดนี้มัน……