เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1144

งานแต่งเดิมทีถูกวางกำหนดการไว้ปลายเดือนมีนาคม เป็นเวลาที่ต้นหญ้าและดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิบานสะพรั่ง

การตัดสินใจของเชนน์ที่จะจัดงานแต่งกับแยนนี่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาเลือกและตัดสินใจทุกรายละเอียดในงานแต่งงานด้วยตัวเอง

ทุกอย่างพร้อม เหลือก็เพียงแค่ชุดแต่งงาน

เขาเผาชุดแต่งงานก่อนหน้านี้ไปแล้ว ตอนนี้ซากชุดที่เหลือยังคงถูกเก็บเรือนที่แยนนี่อาศัยอยู่

เชนน์ตัดสินใจบินไปฝรั่งเศสอีกครั้ง

ก่อนเขาไป ซินดี้แวะเข้ามาอยู่บ่อยครั้งเพื่อเจอแยนนี่

เชนน์ไม่ได้ห้ามอะไรเธอไว้ เขาอนุญาตซินดี้เจอเธอได้ เขาอยากให้แยนนี่อารมณ์ดี

แสงอาทิตย์อุ่นในฤดูใบไม้ผลิสาดส่องเรือนหลังคฤหาสน์สว่างสไว

แยนนี่สงบลงมาก เธอหยิบมีดขึ้นมาเพื่อปลอกแอ๊ปเปิ้ลให้กับซินดี้

ซินดี้คว้ามีดจากมือของเธอออก ก่อนคว้าแขนของเธอแล้วถาม “แยนนี่ เธอจะยังแต่งงานกับเชนน์อยู่เหรอ?”

แยนนี่ส่ายหน้า เธอตอบ “ฉันจะหย่าไม่ช้าก็เร็ว ฉันเกลียดเขาที่สุดแล้วทำไมฉันต้องแต่งล่ะ…”

แยนนี่ยิ้มอย่างเย้ยหยัน

ซินดี้สอดสายตาออกไปนอกเรือนอย่างระวัง ไม่มีใครมองอยู่ เธอเข้าหาแยนนี่แล้วกระซิบเสียงเบา “แยนนี่เธออยากหนีไปไหม?”

ดวงตาของแยนนี่ทอแสงประกายแล้วตอบ “อยาก”

“ฉันมีแผนกับซามูเอล พวกเราจะช่วยปิดบังให้เอง เธอจะได้หลุดพ้นจากเชนน์ตลอดไปได้สักที”

หลุดพ้นจากเชนน์ตลอดไป

ข้อเสนอนี้ดึงดูดคความสนใจของแยนนี่อยู่ไม่น้อย

…

คืนก่อนบินไปฝรั่งเศส เชนน์แวะเข้ามาในเรือนอีกครั้ง

ตกกลางคืนเรือนหลังคฤหาสน์สว่างสไวด้วยแสงไฟ

เมื่อเชนน์มาถึง แยนนี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา

เพราะเธอติดแหง็กอยุ่ในเรือนหลังเล็กนี่ เชนน์กลัวว่าเธอจะเบื่อเกินไป เขาจึงให้คนรับใช้ส่งของช่วยฆ่าเวลามาให้เธออย่างพวกนิตยสาร

สมัยที่แยนนี่เรียนมหาวิทยาลัย เธอต้องถ่ายภาพนตร์อยู่เสมอ หน้าฉากเธอทำแค่อ่านบทของตัวเองเท่านั้น เธอไม่มีแรงอ่านหนังสือเป็นเล่ม ๆ หรอก แต่ในตอนนี้การได้ใช้เวลาอ่านหนังสือเงียบ ๆ ก็ดีอยู่ไม่น้อย

พอเชนน์เข้ามา ก็ได้เห็นภาพอบอุ่นแสนสวยงามตรงหน้า

ภรรยาของเขาถือหนังสือนั่งตรงมุมโซฟาอุ่นและอ่านหนังสือเงียบ ๆ แววตาและสีหน้าของเขาผ่อนคลายลงตามภาพเบื้องหน้า

เพียงไม่กี่วินาทีที่เชนน์รู้สึกว่าความยากลำบากก่อนหน้านี้ไม่สลักสำคัญอีกต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อที่เขาจะได้เห็นภาพตรงหน้า ต่อให้มันจะยากลำบากแค่ไหนเขาจะฝ่ามันไป มันช่างคุ้มค่าเหลือเกิน

อดีตจะน่าเศร้าแค่ไหนก็ช่างปะไร พอเขากลับมาเมื่อไหร่พวกเขาก็จะแต่งงานกันเมื่อนั้น แล้วเขาจะได้มองภาพเธออ่านหนังสือตรงมุมของโซฟาแบบนี้ตลอดไป

เมื่อคิดอย่างนั้น แววตาของเชนน์ก็อ่อนลง มันเต็มไปด้วยความรักและอาทร

เขามองดูเธอเงียบ ๆ สักพัก ก่อนแยนนี่จะหันมามองเขา

เชนน์เดินเข้าไปหา เขาปิดประตูและแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันจะไปฝรั่งเศสพรุ่งนี้เช้า แล้วจะกลับมาในคืนวันถัดไป ฉันมาเพื่อบอกเรื่องนี้กับเธอ แล้วก็รอจนกว่าฉันจะกลับมานะ”

แยนนี่เงียบใส่แต่แววตาของเธอไม่แข็งกระด้างอีกต่อไป อาจเพราะเธอถูกขังอยู่ในนี้เป็นเวลานาน เธอคงเบื่อและเหนื่อยจึงยอมอ่อนลง

เชนน์ยังคงละโมบ เขาอยากจากเธอมากกว่านี้ แม้จะเป็นเพียงการตอบสนองเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ตาม

เขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนแล้วกอดเธอแน่น เขาก้มลงจรดริมฝีปากลงบนหน้าฝากของเธออย่างต้องการครอบครอง ขณะถอนใจแล้วพูด “แยนนี่ มันยากเกินไปเหรอที่เธอจะตอบว่า ตกลงน่ะ? หืม?”

แยนนี่เงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยความเย็นชาแล้วตอบ “ตกลง”

เธอจะรอเขากลับมา

เชนน์จ้องมองเธออย่างตะลึงเล็กน้อย ความตื่นเต้นปรากฎอยู่ลึกลงไปนัยตาของเขา หลายวันที่เธอทำตัวเหมือนก้อนน้ำแข็งใส่เขา ในที่สุดเขาก็ละลายมันได้บ้าง แม้จะเป็นเพียงแค่การพึมพำตอบรับแต่เชนน์รู้สึกพอใจยิ่ง

วันและคืนหน้ายังอีกยาวไกล ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะค่อย ๆ ดีขึ้น ใช่ไหม?

เขาอาจจมอยู่ในความทุกข์มานานเกินไป เมื่อมีเพียงกรวดก้อนเล็ก ๆ ตกลงพื้นน้ำที่นิ่งสงบก็เกินแรงสั่นสอะเทือนอย่างหนัก

มันมากพอที่จะทำให้เชนน์อิ่มอกอิ่มใจ

คนที่อยู่กับแต่ความทุกข์นานเกินไปอย่างเขา แค่ความสุขเล็ก ๆ ก็สามารถขยายใหญ่อย่างไม่มีสิ้นสุด

เชนน์คว้าคอของแยนนี่แล้วโผเข้าจูบ ริปฝีปากของพวกเขาประกบ แม้แยนนี่จะไม่ได้ขัดขืน แต่เชนน์ก็ไม่กล้าลุกล้ำเธอมากกว่านี้ ริมฝีปากเข้าสัมผัสแนบแน่นเมื่อแยนนี่เป็นฝ่ายโน้มตัวเข้ามาใกล้

แยนนี่จูบเขากลับ

ร่างกายของเชนน์หนักอึ้ง นอกจากเขาจะประหลาดใจแล้วเขายังตกใจยิ่งกว่า

ความสุขของเขาทะยานสู่เพดานสูงสุด เชนน์ไม่คิดอะไรอีกต่อไป เขาสวมกอดคนตรงหน้าแน่นแล้วจุมพิตเธออย่างลึกซึ้ง

เงาสลัวจากทั้งสองกอดรัดเกี่ยวพันกันและกัน พวกเขาพากันไปล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม

เชนน์คิดวว่านี่เป็นจุดเริ่มต้นของการทะลายกำแพงน้ำแข็งระหว่างกัน

แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขาเป็นเหมือนนกที่บินขึ้นทางเหนือ แต่ที่แยนนี่เป็นเหมือนปลาที่ว่ายน้ำลงทางใต้ ว่ายลึกลงไปและจะไม่มีวันหวนกลับคืน

นับแต่นั้นเป็นต้นมา นกกับปลาก็ไม่หวนบรรจบกันอีกเลย

…

แสงอาทิตย์ยามเช้าเล็ดลอดเข้ามาในเรือน ให้แสงสว่างและความอบอุ่นทั่วทั้งห้อง

เชนน์ตื่นขึ้นมา แยนนี่ยังหลับไหลอย่างเงียบสงบอยู่ในอ้อมแขนของเขา

แหวนเพชรบนนิ้วของเธอสะท้อนแสงแดดส่องประกาย มันดูดีเหลือเกินเมื่ออยู่บนนิ้วของเธอ

เชนน์ยกมือเธอขึ้นมาจรดริมฝีปากบนนิ้วและแหวนของเธอตาลำดับ

ก่อนจะลุกออกไปเขาก้มลงจูบหน้าฝากของเธออีกครััง

เมื่อเขากลับมา ทั้งซามูเอลหรือคาราจะไม่มาแทรกกลางระหว่างพวกเขาได้อีก รวมถึงเรื่องยุ่งเหยิงพวกนั้นด้วย

ไม่ว่าเธอจะอยากทำอะไร เขาจะให้เธอทำ

“แยนนี่ รอฉันกลับมานะ”

แยนนี่ยังคงหลับตาพริ้ม เธอเอาแต่หลับตาอยู่ที่นอนแล้วแกล้งทำเป็นหลับ