นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 130

อะไรนะ？

ควบคุมเครื่องบินไม่ได้？！

ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้！

อยู่ดีดี เครื่องบินก็ควบคุมไม่ได้ได้ยังไงกันนะ?

หัวใจของซูฉิงก็ใจเสียในทันใด และอารมณ์ของความตื่นตระหนกและความกลัวก็หลั่งไหลออกมาในขณะนี้

ฮ่อหยุนเฉิงตบไหล่ซูฉิงแล้วยืนขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเย็นชามาก "ฉันจะไปดู"

เมื่อพูดจบ ฮ่อหยุนเฉิงก็เดินไปที่ห้องนักบิน

"ฉันจะไปกับนาย" ใบหน้าของซูฉิงซีดเผือด

เดิมทีเธอก็กลัวความสูงอยู่แล้ว เมื่อเครื่องบินเกิดสั่นเช่นนี้ ภายในของเธอจึงอึดอัดมาก

"อืม" ฮ่อหยุนเฉิงเปล่งเสียงพยางค์เดียวอย่างแผ่วเบา ยื่นมือขวาออกแล้วโอบอุ้มซูฉิงไว้ในอ้อมแขนของเขา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล "ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว"

เครื่องบินยังคงสั่นอย่างรุนแรง และทุกย่างก้าวของซูฉิงรู้สึกลำบากมาก

ความรู้สึกตื่นตระหนกที่หาที่เปรียบมิได้ในหัวใจ เริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

โชคดีที่ฮ่อหยุนเฉิงกอดเธอไว้แน่น ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ทั้งสองรีบไปที่ห้องนักบิน

"เกิดอะไรขึ้น?" ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วและมองไปยังกัปตัน

กัปตันเหงื่อตกที่หน้าผาก มือของเขากำลังควบคุมเครื่องบิน ใบหน้าของเขาซีด "ไม่ได้ ผมควบคุมมันไม่ได้ เครื่องบินกำลังจะชน!"

ชน!!

ซูฉิงหายใจไม่ออก เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง!

ถ้าเครื่องบินตกจริง คนบนเครื่องบินรวมทั้งตัวเธอเองก็คงจะไม่รอด?

ซูฉิงบอกตัวเองว่าเธอต้องสงบลงในตอนนี้ แต่ความรู้สึกกลัวก็ได้แผ่ไปทั้งร่างกายของเธอ

เธอมองไปยังชายที่อยู่ข้างๆเธออย่างช่วยไม่ได้ "ฮ่อหยุนเฉิง เราควรทำอย่างไร?"

"ไม่ต้องกลัว" ฮ่อหยุนเฉิงจับมือเธอแน่น "พวกเราจะต้องปลอดภัย"

เขายังพูดกับกัปตันอย่างเด็ดขาดว่า "ใจเย็นๆ พยายามทำให้เครื่องบินมีเสถียรภาพมากที่สุด แล้วลงจอดทันที เมื่อเราไปถึงระดับความสูงที่เหมาะสม เราจะโดดร่มทันที"

กัปตันพยักหน้า น้ำเสียงสั่นเครือ "ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดครับ"

เครื่องบินของฮ่อหยุนเฉิงได้รับการปรับแต่งเป็นพิเศษ รวมทั้งได้ติดตั้งร่มชูชีพเอาไว้ด้วย

ในสถานการณ์อันตราย สามารถโดดร่มเพื่อเอาชีวิตรอด

ฮ่อหยุนเฉิงสั่งให้ลูกเรืออีกสองคนนำร่มชูชีพออกมาและเตรียมพร้อมสำหรับการกระโดดร่ม

"ฮ่อหยุนเฉิง ต้องกระโดดร่มจริงๆเหรอ?" ซูฉิงพิงร่างกายของฮ่อหยุนเฉิง หน้าซีดและทำอะไรไม่ถูก

เธอกลัว

เธอกลัวความสูงตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้เธอกลัวความสูงมาก

ถ้าเครื่องบินตกและตกจากที่สูงขนาดนั้น...

ซูฉิงไม่กล้าที่จะคิดต่อ

"ซูฉิงฟังฉันนะ เครื่องบินไม่สามารถควบคุมได้ และตอนนี้การกระโดดร่มเป็นโอกาสเดียวของเราที่จะทำให้ปลอดภัยได้" ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวด้วยท่าทางสง่างาม

"แต่ ฉันกลัว… ฉันกลัวความสูง…" ซูฉิงพึมพำ

"ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง" ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวเบา ๆ ดวงตาลึกของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

สถานการณ์ปัจจุบันมีความอันตรายมาก ฮ่อหยุนเฉิงสั่งกัปตันอย่างใจเย็นให้ลดระดับความสูงลงและค่อยๆชะลอเครื่องอย่างช้าๆ

"ได้เวลาแล้ว" ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองที่เครื่องมือ และตอนนี้ระดับความสูงและความเร็วของเครื่องบินเป็นไปตามเงื่อนไขสำหรับการกระโดดร่ม

ลำตัวเครื่องยิ่งสั่นอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น