บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 967

ใบหน้าของลาน่าดูดุร้าย “เอวลีน นี่ลูกชายของเธอเหรอ?”

เมเดลีนดึงแจ็คสันให้หลบหลังเธออย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวว่าลาน่าจะลงมือกับเขา “แจ็คกลับไปอยู่กับลิลลี่ อย่าออกมา”

แจ็คสันนิ่วหน้า “แต่คุณแม่…”

“ฟังแม่ เข้าไปด้านในเดี๋ยวนี้”

“ครับ” แจ็คสันพยักหน้าแล้วมองเจเรมี่ซึ่งยามนี้จ้องมาที่ตน “คุณพ่อเมื่อไหร่จะกลับบ้านครับ? ลิลลี่กับผมคิดถึงคุณพ่อ” เด็กน้อยเสริมพลางจ้องมองเจเรมี่ทั้งที่จากไปอย่างไม่เต็มใจ

เจเรมี่มองความว่างเปล่าหลังจากที่เด็กชายตัวน้อยเดินจากไป ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหมดกำลังใจอย่างไม่มีเหตุผล

อย่างไรก็ตาม สายตาของเขาเบนกลับมาหาเมเดลีนแทบจะทันที

เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งจะผ่านการร้องไห้ ถึงอย่างนั้นเธอช่างเป็นคนสวยโดยกำเนิด เธอยังคงดูงดงามจนน่าทึ่งแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์แบบที่สุด

ลาน่าไม่ได้สังเกตว่าเจเรมี่กำลังจ้องเมเดลีน เธอมัวแต่จัดทรงผมของตนเองอย่างกระวนกระวาย

“เอวลีน ลูกของเธอช่างเหมือนเธอเสียจริง พวกเธอทั้งคู่ชอบสร้างปัญหาและรนหาที่ตาย!”

คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความนัยและคำเตือน

“ทุกคนที่กล้าต่อต้านฉันล้วนต้องหายไปจากโลกนี้ เอวลีน ถ้าเธอไม่อยากให้ลูกชายของเธอต้องลงเอยแบบพ่อแม่ของเธองั้นก็คุกเข่าขอโทษฉันกับนาโอมิเพื่อนของฉันที่หน้าบริษัทวิทแมน คอร์เปอเรชั่นวันพรุ่งนี้ ไม่อย่างนั้น…”

แววตาของลาน่าดูชั่วร้ายขณะที่โน้มลงมากระซิบที่หูของเมเดลีนอีกครั้ง “ถ้าไม่อย่างนั้น แกจะได้เห็นลูกชายแกตายในมือผู้ชายที่แกรัก”

เธอขู่ด้วยรอยยิ้มที่ดูลำพองใจมากขึ้นทุกที

เธอหันหลังกลับแล้วร้องเรียกเจเรมี่ “ฮานส์ คุณมอนต์โกเมอรีกำลังเศร้ามาก ในเมื่อคุณหน้าเหมือนสามีของเธอคุณก็ควรจะปลอบใจเธอ ฉันจะไปรอที่รถ”

ลาน่าเดินจากไปอย่างพออกพอใจในตัวเองและหยิบบุหรี่จากตลับออกมาสูบอีก

หลังจากลาน่าจากไปคาเลนก็รีบเข้ามาเพื่อคุยกับเจเรมี่ ทว่าเจเรมี่ไม่สนใจเธอแล้วเดินตรงไปหาเมเดลีน